Auteur archieven: elidesc

Café Corsari

Geplaatst op door

Freek Braeckman en Thomas De Soete, twee Gentenaars die een praatshow presenteren in het Antwerpse Zuiderpershuis: Café Corsari – met de ontzettend ondankbare eer om de opvolger van De Laatste Show te zijn. Maar ze beredderen zich met brio, dat boeiende duo. In levende lijve merk je een tikkeltje stress – tot uiting komend in parelende zweetdruppels en een vergeten bril. Jawel, Thomas presenteert op maandag 22 oktober de eerste 10 minuten zonder en daarna met hipstermontuur.

Wanneer ik rond 18u30 in Antwerpen arriveer, parkeer ik meteen gratis op de gedempte zuiderdokken – loodrecht tegenover ’s Vlaanderenlands op dit moment meest bekeken café. Wat een luxe! Ik zet nog even koers richting Revista voor een glas cava en Yam Thai voor een lichtjes pikant avondmaal vooraleer om 20u30 present te geven in het Zuiderpershuis. We staan helemaal onderaan de lijst – last-minute toegevoegd dus.

Waarom op ’t nippertje? Pas vrijdagnamiddag (een werkdag op voorhand) vroeg ik de tickets aan via de website van één. Daar verifiëren ze of je al een In The Picture ID hebt en dan word je doorgesluisd naar een reservatie- en selectieplatform voor publiek, figuranten en acteurs. So far so good. Maar toen ik maandagmiddag nog niets vernomen had over onze al dan niet selectie om handjes te klappen voor Freek en Thomas, prikkelden de zenuwen toch wat. Even polsen bijgevolg via Twitter – mijn favoriete helpdesk – en het In The Picture platform zelf. Via beide kanalen kreeg ik persoonlijke confirmatie van onze stoeltjes in Café Corsari dezelfde avond, weliswaar initieel niet gelogd. Dit werd diezelfde avond tevens nog eens formeel ontkend. Soit, er zit nog een kink in de reservatiekabel.

De sfeer voelt opvallend ontspannen aan voor een liveprogramma dat nog maar z’n tweede week ingaat. De crew ademt rust uit, Freek en Thomas wel iets minder. We zoeken met onze Vedett Extra White en Lachouffe in de hand een strategisch onzichtbare zone in het publiek – en achteraf gezien zijn we daar bijzonder goed in gelukt. Wie zat er bij onze passage aan de toog van het café? Helmut Lotti – en daaraan gelinkt verrassingsgast Henny Huisman – en Kristof Windels (9 maanden lang in het spoor van BDW). Verder nog een Buffalofan en de blindencommentator met straffe livedemo.

Café Corsari bekt wel lekker; mijn gezelschap vindt het echter een gemiste kans dat ze niet meer met die legendarische persoon doen. Iets met minirokjes misschien? Anyway, ik geloof dat de Gentse boys vertrokken zijn voor een sterke reeks…

World Soundtrack Awards 2012

Geplaatst op door

Klara verraste mij al eerder met Woordkramerij, Modemuseum Hasselt en Manifesta9. Zaterdagavond werd ik wederom getrakteerd door mijn favoriete radiostation op tickets voor de World Soundtrack Awards, de 12de editie gelinkt aan het Gentse filmfestival. Deze uitgave wordt in het bijzonder gewijd aan James Newton Howard.

Mijn wederhelft moet afhaken met geblokkeerde schouders en nek, dus rij ik alleen richting ’t Kuipke. Ik vind parking aan de andere kant van het Citadelpark, dus wandel ik met versnelde tred over de donkere parkpaden naar de plaats van afspraak. Na even worstelen met de amateuristisch lange wachtrij krijg ik mijn twee tickets: D277 en D276, oftwel in de nok van ’t Kuipke. A seat with a view… Blurry view on the pic, mijn excuses!

Het eerste deel van het programma focust op de award ceremony: eentje voor het opkomend talent, het beste nummer, de componist van het jaar, … De doorgaans nogal saaie ceremonie wordt opgeleukt met filmfragmenten, livemuziek, humor in de speeches en Thomas Vanderveken als klassepresentator – in vlot Nederlands and fluent English.

Tijdens de pauze van 20 minuten blijf ik op mijn – helaas harde – houten stoeltje zitten, naar mijn eigen gewoonte wat tweetend en instagrammend. Want ik wil geen minuut van het tweede deel missen. Het programmaboekje onthult tot mijn grote verrassing dat de muziek uit de film die mij de dag ervoor nog zo behaagde – The Broken Circle Breakdown – live gebracht wordt door de protagonisten Veerle Baetens en Johan Heldenbergh. Country In My Genes en If I Needed You komen aan in het goed gevulde Kuipke. Ik zit als het ware terug in de film en wanneer ik twijfel of ik naar het concert zal gaan, komt het concert gewoon naar mij toe. Wat wil een mens nog meer?

En dan volgt de ode aan levende legende James Newton Howard, in hoogsteigen persoon aanwezig in de zaal. Brussels Philharmonic onder leiding van Dirk Brossé bekoort al de ganse avond, maar geeft er in het concertgedeelte nog een extra lap op fragmenten uit The Village, The Sixth Sense, King Kon, Snow White And The Huntsman, The Hunger Games en nog enkele meeer. De combinatie beeld en muziek werkt zonder twijfel. Het feit dat James Newton Howard op een bepaald moment zelf het dirigeerstokje overneemt van Dirk Brossé werkt de levendigheid van het gebeuren in de hand. De filmcomponist doet dat met de nu al legendarische woorden: “I do not consider myself a conductor, I consider myself a stick waver!”.

Het is net 23u voorbij als de laatste noot gespeeld wordt. Al een tikkeltje moe en met een pijnlijk achterwerk daal ik voldaan af naar de uitgang, door het diepdonkere Citadelpark langs een ongewilde omweg naar mijn auto. Ik neurie “I’ve got country in my genes…”.

Dankjewel, Klara!

The Broken Circle Breakdown

Geplaatst op door

Een nieuwe film van Felix Van Groeningen. Met hoofdrollen voor Veerle Baetens en Johan Heldenbergh, met Geert Van Rampelberg in een bijrol. De openingsfilm van het Gentse filmfestival. Stop! Genoeg argumenten. The Broken Circle Breakdown, here we come…

Op Twitter las ik talloze waarschuwingen rond zakdoekjes en andere traandrogers. Meteen dacht ik: “Damn! Niet nog eens zoals met ‘Tot altijd’ van Nic Balthazar… Bijna de ganse film huilen, ’s morgens opstaan met hoofdpijn en dikke ogen.” Wonderlijk genoeg liepen mijn traankanaaltjes geen enkele keer over bij The Broken Circle Breakdown. Een krop in de keel, dat wel. Gelukkig zijn al dan niet tranen geen parameter voor de kwaliteit van een film. De nieuwe Felix van Groeningen is namelijk andermaal top!

De grote lijnen kent iedereen ondertussen: naar een toneelstuk van Johan Heldenbergh, countrymuzikant Didier, tatoeëerster Elise, kindje Maybelle samen, kindje ziek, overwint de liefde? Overwint ze? Dat zal ik nu eens niet verklappen…

Het acteerniveau krijgt de stempel ‘subliem’. Johan Heldenbergh in wat ik de rol van zijn leven zou durven noemen. Dochtertje Maybelle vertedert. Veerle Baetens is en blijft een klassebak. Al moet ik toegeven dat ik haar de laatste jaren zo vaak aan het werk heb gezien, dat ik soms trekjes van Hannah Maes uit Code 37 – of misschien zijn die wel van de vrouw Veerle Baetens zelf – denk te bespeuren. Het voelt overigens altijd een beetje raar als mensen constant jouw naam (Elise dus) uitspreken. Ik heb geglimlacht toen ze ook nog eens Vandevelde bleek te heten. Want als men fronsend kijkt na het noemen van mijn naam, antwoord ik steevast: “E-li-se Des-camps, Vandevelde in ’t Frans”…

Diverse Gentse en Antwerpse locaties herkennen, daar hou ik tevens van. Dan zwijg ik nog over het feit dat de acteurs zelf zingen. Qua geloofwaardigheid kan dat tellen. Want ze zingen niet aanvaardbaar, de muziek beklijft en vandaag neurie ik al de ganse dag “Wil the circle be unbroken…”. Uit de film volgt tevens een concertreeks waarvoor ik op dit eigenste moment overweeg om tickets te kopen. Wat een totaalplaatje!

Just sit down, listen and put your cowboy boots on.

Coke Zero 007 Antwerp

Geplaatst op door

Een stunt, Coca Cola zit er niet verlegen om.
Link Coke Zero dan nog eens aan de nieuwe Bondfilm.

En dan krijg je dit straf geproduceerd filmpje. A viral, hooray!
Met dank aan collega Kasper om mij er op attent te maken.

Dat moet nogal een draaiboek geweest zijn… En toch kan ik het niet laten mij af te vragen of de deelnemers niet mee gecast zijn met de acteurs. Ze lijken zo 100% de doelgroep, zo weinig verrast van wat hen overspoeld en zo hard pretty people.

Bovendien tevens opvallend dat iedereen zijn eigen accenten uit zoiets haalt. Mij springt het vioolspelende meisje – Sien Wynants, oftewel @sienaasappels op Twitter, als ik mij niet vergis – voornamelijk in het oog… Mooie performance!

Compliance @ Filmfestival Gent

Geplaatst op door

Ik verplicht mezelf ieder jaar om iets van het Gentse filmfestival mee te pikken. Soms lukt dat, soms niet. Dit jaar lijkt het er op dat ik twee programmapunten zal prikken: gisteren Compliance – een film uit officiële competitie, zaterdag de World Soundtrack Awards.

De filmavond startte met een kleine receptie die ik mistte wegens laattijdig wezen en een gigantische verkeersstrop rond Kinepolis Gent. Dan maar rechtstreeks richting bioscoopzaal, mits een kleine omweg naar het ‘zondenhok’ voor Cola Light en nacho’s met cheese & salsa dips als avondmaalvervangers. We krijgen eerst nog de ietwat houterige uitreiking van de Nikon kortfilmwedstrijd voorgeschoteld. Na de “Ik zou Jan, Piet en Pol will bedanken…” speeches zetten we de nacho’s aan de kant voor de hoofdfilm.

De inleider waarschuwt dat Compliance al enige controverse teweegbracht: ofwel ben je voluit voor, ofwel ben je ronduit tegen. Verder poneert hij tevens dat deze film het omgekeerde effect van suspension of disbelief bewerkstelligt. Hij illustreert dat met een sprekend voorbeeld, maar toch vooral Wikipedia to the rescue.

En ik, voluit voor of ronduit tegen? Dan toch ergens iets in het midden. Ik ben niet wildenthousiast, maar ik categoriseer het ook niet als verloren avond.

Compliance vertelt een onwaarschijnlijk, doch waargebeurd verhaal over een incident in de fastfoodtent ChickWick. Niet losstaand overigens, in 30 verschillende Amerikaanse staten hebben zich 70 gelijkaardige voorvallen voorgedaan. Iemand die beweert een politieman te zijn, belt de gerant van het restaurant met de mededeling dat een (jonge en niet onknappe) medewerkster gestolen heeft van een klant. Wat volgt: van ongelofelijk naar ongelofelijker naar ongelofelijkst. Psychologische spelletjes alom.

Op de receptie achteraf hoor ik nogal wat: “Typical American…”. Ik wijk nog even uit met een paar pijnpunten in de organisatie van het filmfestival: vooraf parkingwaanzin door ondermeer een opengebroken trottoir vlakbij Ter Platen en een kooroptreden op het Sint-Pietersplein met publiek op straat (!), uitermate slechte doorstroom van bioscoopzaal naar receptietent en ongelijkmatige spreiding van de hapjes (met als resultaat massa’s dim sum tegen middernacht als de meeste genodigden al lang vertrokken zijn).

Looking forward to Brussels Philharmonic komende zaterdag!