Auteur archieven: elidesc

Mijn voornemens voor 2014

Geplaatst op door

De voornemens staan te trappelen…

In 2011 rijmden ze op -UUR. In 2012 formuleerde ik er geen.
Vorig jaar resoneerden ze met frIETEN en rode bIETEN.
En nu dicht ik voor 2014 less & more alle -EREN toe.

LESS
chronometreren
categoriseren
becommentariëren
bij alles (en nog wat) reflecteren

MORE
of in sommige gevallen ‘nog meer’
accepteren
onbezonnen amuseren
alcohol doseren
foodgewijs experimenteren
mooie borden dresseren
slanke lijn beheren
sport praktiseren
piano repeteren
cultuur absorberen
boeken, zinnen, woorden consumeren
ons huis decoreren
jouïsseren
mijn lief soigneren
in mensen investeren

Less is more.
More or less.

Have a happy one!
Have a tasty one!

Red Star Line Museum

Geplaatst op door

Je moet het maar doen, een museum over de Red Star Line openen dat de eerste maanden elke dag zo goed als uitverkocht is… Er kunnen natuurlijk ‘maar’ 90 personen per half uur binnen en de oppervlakte is vrijwel niets vergeleken met het MAS, en toch.

Eerdere pogingen stranden op volzet, maar nu boek ik een paar dagen op voorhand twee tickets (€ 8 per stuk) voor het laatste tijdslot op zaterdag – namelijk om 16u30. We komen iets te vroeg aan, krijgen echter wel al ons polsbandje, gaan even van het panoramisch zicht op het dak genieten en wandelen dan de museumzalen binnen.

2013-12-28 16.06.48

Het museum is zo opgebouwd dat er eerst gefocust wordt op emigratie door de eeuwen heen en vervolgens de verschillende stappen in het nemen van de Red Star Line doorlopen worden. Wat er in dat gebouw aan de Rijnkaai gebeurt: denk vooral in termen van ontsmetting en medisch onderzoek. Daarna ga je aan boord, leer je daar wat over en even later land je in Amerika. Zelfde – zelfs nog strengere procedures daar – om het land binnen te komen en tenslotte wacht het grote avontuur.

2013-12-28 16.26.41 2013-12-28 16.28.53

Zoals zovelen speur ik voornamelijk naar mijn eigen geschiedenis. Mijn grootvader Elmer Descamps is niet vanuit Antwerpen vertrokken, maar daar wel terug aangekomen… Zijn vader emigreerde namelijk een tiental jaar eerder vanuit Southampton richting Moline in Illinois. Wanneer er op het eind verzocht wordt om zelf naar namen in hun archieven te speuren, ben ik dus lichtjes ontgoocheld dat ik niets vind onder Descamps of Elmer. De focus ligt wel degelijk op het vertrekken, niet op het terugkeren naar België.

2013-12-28 16.59.30

Ja, ik ben toen ik thuiskwam quasi meteen naar boven gelopen op zoek naar dat werkstukje uit mijn 1ste Kandidatuur Geschiedenis. Daarvoor moest ik – net zoals al mijn studiegenoten – even in mijn familiegeschiedenis graven. Het stuk over mijn emigrerende overgrootvader en zijn terugkeer later in het gezelschap van zijn kinderen heb ik met veel interesse nog eens opnieuw gelezen – al vraagt het wel enige moeite om door mijn toch wel nog vrij onvolwassen inhoud én vorm te kijken. Zoals altijd moet ik even glimlachen als ik de naam van mijn overgrootmoeder lees: Augusta/e Elisa/e Schreiber.

Sincerely yours,

Elise Augusta Alice Descamps

De asielzoeker

Geplaatst op door

Een boek van Arnon Grunberg

Het was mijn eerste Arnon Grunberg. En net zoals ik dat had met Dimitri Verhulst, kan er absoluut geen sprake van zijn van liefde op het eerste gezicht. Integendeel. Bij Godverdomse dagen op een godverdomse bol heb ik mezelf echt moeten dwingen om dat nochtans weinig pagina’s tellende boekje uit te lezen. Grappig dan wel dat Radio 1 net hém opbelde rond wat auteurs vinden van of hun boek al dan niet uitgelezen wordt.

de asielzoeker

Ook met Arnon Grunberg klikt het niet echt. Bij beide heren verwijt ik absoluut geen gebrek aan talent, ze kunnen het bijzonder treffend verwoorden. Misschien is dat wel waarom het niet lukt met Grunberg: dat hij gitzwartheid zo mooi omschrijft. Ik word er zowaar zelf even geluksambitieloos van als het hoofdpersonage Christian Beck.

Tijdens dit schrijven merk ik dat NTGent hier ook een toneelstuk rond produceerde, met Wim Opbrouck als de man die niet meer voor zichzelf kan leven. De man die van qua eindproduct evolueert van kortverhalen naar gebruiksaanwijzingen – zonder dat ik daar een waardeoordeel aan wil verbinden. De man over wie ik voor de rest niet al te veel kwijt wil, omwille van de spoiler alert en mijn afwezige empathie. En ik bedenk: dat is net het type toneel (zonder het gezien te hebben, dus een absolute assumptie) waarom ik toch altijd wat aarzel om naar toneel te gaan kijken.

Wat nu? Moet ik Grunberg nog een kans geven? Of concludeer ik na dit eerste boek best simpelweg dat hij mijn type schrijver niet is?

‘De asielzoeker’ holderdebol.comder kopen?

 

Marina

Geplaatst op door

Een film van Stijn Conincx

Ja, we hebben vrij lang gewacht om naar deze gelauwerde film over het leven van Rocco (met 2 C’s, niet zoals verkeerlijk geprint op zijn eerder single omdat dat zogezegd de Vlaamse schrijfwijze is) Granata door regisseur Stijn Coninx te gaan zien. Zo lang zelfs dat we in een bijzonder klein Kinepolis zaaltje (nummer 12) in een Gentse kelder belanden. Met maximum honderdvijftig zitjes en dus een bijzonder gezellig sfeertje… Weliswaar lijkt nu de godganse zaal te horen als we nog een Mama Mia pogen te consumeren – met als gevolg dat ik de chips opzuig in plaats van laat kraken tussen mijn tanden.

Dat 2013 het jaar van Matteo Simoni is, was al duidelijk met z’n Smos vertolking in Safety First. Dat hij dan ook nog eens zo’n innemende Rocco Granata neerzet, kan alleen maar verbluffen. Toptalent! Koester dat, productiehuizen en filmmakers. Wij willen graag – liefst met mondjesmaat, want we willen hem niet opbranden – meer Matteo zien.

Het verhaal van Rocco charmeert en ontroert tegelijk. Lach en traan zijn een clichékoppel, maar eentje dat in Marina opnieuw z’n geslaagde opwachting maakt. Alleen stopt het verhaal wat ons betreft net iets te snel… We zijn mee van begin tot eind, en laat dat eind nog maar net het begin van de doorbraak van ons aller Rocco zijn.

En welk liedje is dat ook alweer?

Een toog aan het raam

Geplaatst op door

Wat hebben Clouds in my coffee, BIDON Coffee & Bicycle, Or Espressobar, Café Stanny en Bar Jan Cremer met elkaar gemeen? Jawel, een toog aan het raam!

Ik zit daar graag.

Besluiten om even niet deel te nemen aan de wereld buiten, terwijl het binnen – achter jouw rug, maar daar kies je in dit geval bewust voor – gonst. Geroezemoes, drukte, het comfortabele geval van met rust en toch niet absoluut alleen gelaten worden.

Alsof je in een virtuele bokaal zit. Zonder deksel weliswaar, want je voelt je niet gevangen. Je hoort de gesprekken rondom je geeneens. Gewoon genieten van een drankje – zij het koffie, zij het een glas witte wijn – en dat waar je mee bezig wenst te zijn. Iets lezen, iets schrijven, iets anders. Fuck multitasking! One thing at a time.