Een boek van Jonas Jonasson

Ja, het is steevast een nadeel om na een bestseller te verschijnen. Zeker als die bestseller dan ook nog eens het debuut van de desbetreffende auteur was. Ik voel als het ware medelijden voor het bommenmeisje. Maar ik zal meteen met de conclusie in huis vallen: ik heb van pagina 1 tot en met 349 genoten van deze tweede Jonas Jonasson.

*** spoiler alert ***

De hoofdrol wordt dit keer niet vertolkt door een eeuweling die per se uit het raam wou klimmen. Deze eer valt Nombeko Mayeki te beurt. Nombeko groeide op in een Zuid-Afrikaanse sloppenwijk, waar ze op vijfjarige leeftijd de arbeidsmarkt vervoegt als latrinedraagster. Ja, dat is wat je denkt dat het is… Via allerlei zonderlinge wegen belandt ze op een zwaarbeveiligde site waar Zuid-Afrika aan een atoombom werkt. De premier wil er zes, de dronken baas van de site laat er zeven fabriceren. Foutje! Na nog meer zonderlinge gebeurtenissen woont Nombeko X aantal jaren later in Zweden, waar ze haar (officieel onbestaande) Holger ontmoet en voornamelijk aan één ding denkt: hoe geraken we in godsnaam van die bom af?

Ik startte al met de conclusie: voor mij moet ‘De zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje’ niet onderdoen voor ‘De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween‘. Jonas Jonasson blijft onze wereldgeschiedenis als kapstok gebruiken. Dit keer gaan er gastrollen naar de Zuid-Afrikaanse, Zweedse, Chinese en Israëlische leiders.

Hopelijk werkt de heer Jonasson op dit moment al aan zijn derde verhaal!

‘De zonderlinge avonturen van tralala’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van Paula Hawkins

Mijn benchmark voor thrillers zijn de boeken van Nicci French, in het bijzonder de reeks over psychoanalytica Frieda Klein (één boek per dag van de week, ondertussen zijn ze bij vrijdag aanbeland). Dus ik ben dan ook erg benieuwd naar deze bestseller.

Het heeft welgeteld twee dagen geduurd om ‘Het meisje in de trein’ uit te lezen. Dus het pageturner-gehalte van deze thriller zit alvast goed. Alleen kan de schrijfstijl van Paula Hawkins naar mijn mening helemaal niet tippen aan deze van de heer en mevrouw Nicci French. Soms erger ik mij tijdens het lezen zo erg aan de te eenvoudige zinsbouw en de te lichte woordkeuze dat ik vergeet om mij te laten opslorpen door het verhaal.

Bij Frieda Klein duurt het altijd opvallend lang om in te zien wie dit keer verantwoordelijk is voor de moord, bij ‘Het meisje in de trein’ kan ik de vermoedelijke dader al veel vroeger aanwijzen. Volgens mij selecteert elke thrillerauteur bewust een bepaald moment in het verhaal waar 75% van de lezers het juiste vermoeden krijgt. Misschien ben ik fout, misschien moet ik die vraag eens mailen naar Nicci French. Maar als het klopt dat ze dat moment bewust prikken, dan begrijp ik de strategie van Paula Hawkins niet.

Wat ik wel apprecieer aan deze thriller, is dat de protagoniste – het meisje in de trein dus – niet helemaal spoort. Verdomme! Ik had besloten om geen flauwe treingrapjes te maken… Rachel is een zwaarlijvige alcoholiste met veel littekens: gescheiden en ontslagen. Geen evidente keuze om te vertrekken vanuit iemand waar je moeite mee hebt om achter te staan. Je voelt soms medelijden en begrip, tegelijk ook al te vaak walging en afstand.

Samengevat toch een te licht uitgevallen thriller. Op naar het volgende boek!

‘Het meisje in de trein’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van Harry Mulisch

Een vriendin met een goed geheugen herinnerde zich op het moment van mijn verjaardag mijn voornemen om meer klassiekers te lezen. En als ‘De ontdekking van de hemel’ van Harry Mulisch niet onder deze categorie valt, dan weet ik het ook niet meer. Ik moet toegeven dat ik een paar andere boeken voorrang geef eer ik aan deze klepper van meer dan 900 pagina’s begin. Want dat is niet meteen van mijn gewoonte, om zo’n dikkerd ter hand te nemen. Desalniettemin, voor alles een eerste keer – al zou ik na het typen van deze uitspraak toch even het aantal bladzijden biografie van Steve Jobs moeten checken.

De eerste paar honderd pagina’s moet ik trekken en sleuren, hoewel het verhaal mij in se niet misvalt. Behalve dan misschien die stukjes waar ze vanuit de hemel de lotgevallen van de hoofdpersonages op aarde bespreken. Onno Quist en Max Delius zijn beiden bijzonder boeiende mannen, met een tegengesteld verleden en karakter.

Harry Mulisch schrijft geen boek, hij doet aan literatuur. Het weegt, door het volume en de onderwerpen. Politiek en astronomie op de eerste plaats. Ik laat me meeslepen door de band tussen de mannen, doorheen tientallen jaren en levensfases.

Al blijft het voor mij tot de laatste pagina wel telkens analyseren hoe ver ik gevorderd ben – thank God for Goodreads – en lijkt deze progressiecheck nooit naar de achtergrond te verdwijnen ten gunste van het opgeslorpt worden. Wel slaat het boek extra in – als een meteoriet, zou ik durven stellen – omdat ik het tijdens mijn vakantie lees. Ik heb veel meer tijd om wat ik gelezen heb mentaal te herkauwen en terwijl ik door het Guggenheim of de Picos de Europa wandel blijven sommige thema’s toch nazinderen.

Het kostte wat inspanning. Leesspijt is echter niet aan mij besteed. Op naar de volgende klassieker!

‘De ontdekking van de hemel’ holderdebol.comder kopen?