Een briefje.
Iets om te schrijven.
Een kaart of een fietsnet.be.
Een reeks cijfertjes naar keuze.
En je bent vertrokken.
Handig, toch? Zo vlot op tocht…
Voor een dikke 59 km afgelopen zondag.
Vanuit Gent.
Langs Mariakerke,
Lovendegem,
Zomergem,
Eeklo,
Lembeke,
Sleidinge,
Evergem.
En terug naar Gent.
Leve de fietsknooppunten!
Leve Hugo Bollen!
Zaterdag kuierde ik samen met mijn vriend eventjes doorheen KunstSuperette op het Sint-Baafsplein. De 5de editie blijkbaar, de 3de die ik zelf meemaakte. We spotten veel juweeltjes met roosjes, strikjes alom, retromotiefjes idem dito. Bij een paar standjes lonkte mijn impulsaankoopreflex, maar ik temperde en poogde het gat in mijn hand met visitekaartjes te vullen. Mijn plan was namelijk om de collecties van deze creatievelingen thuis rustig te bekijken en vervolgens binnenkort vermoedelijk online wat extra ornamenten te bestellen.
Zij verleidden mij…
And 39 Other Keys to Creativity
Een boek van Hugh MacLeod
Hugh MacLeod leerde ik kennen via een Tumblr-waardige quote in Delivering happiness van Tony Hsieh – “Everybody has their own private Mount Everest they were put on this earth to climb”. Boeiend genoeg om even intenser kennis te maken met Hugh MacLeod. Blijkt dat hij de blogger is achter de populaire doch voor mij nobele onbekende blog gapinvoid.com en tevens de auteur van “Ignore Everybody – And 39 Other Keys to Creativity”. Voldoende argumenten om meteen te bestellen – online évidemment.
Eén van deze sleutels bestaat volgens MacLeod in je eigen shtick te vinden:
A Picasso always looks like Picasso painted it. Hemingway always sounds like Hemingway. A Beethoven symphony always sounds like a Beethoven symphony. Part of being a master is learning how to sing in nobody else’s voice but your own.
Zijn shtick is het tekenen van cartoons op visitekaartjes.
De mijn inziens meest treffende vind je hieronder.
Mijn 10 favoriete sleutels?
Kortom, boeiend boekje dat zich door de gevatte bewoordingen en de ruimschoots aanwezige cartoons aan sneltreinvaart laat lezen!
‘Ignore everybody’ holderdebol.comder kopen?
Gisteren snuffelde ik eventjes rond in mijn vroegere slaapkamer en stootte op een mini-boekje dat ik als 12-jarige schreef. “Waar is iedereen?” vertelt het verhaal van Janne Pieters – en niet Nina Mondriaan zoals misschien evidenter zou zijn.
Janne heeft een jonger zusje, Stientje genaamd. Op een dag ontdekt ze dat haar huilgrage babyzus te kalmeren valt door klassieke muziek van Bach op te zetten. Waarop haar moeder meteen besluit om een vleugelpiano aan te schaffen en dagelijks een pianist in te huren om haar jongste spruit rustig te houden. In een volgende fase van het verhaal vertrekt Janne met haar oom Gijs per fiets richting Parijs, maar hun trip wordt dooreengeschud door een aardbeving. Vroeger dan gepland trekken ze dus terug naar huis, alwaar het epicentrum van de beving ligt. Vanzelfsprekend op het einde uitsluitend stoffelijke schade en een happy ending.
Veel wendingen op weinig pagina’s. Interessant om te merken welke onderwerpen mij op die leeftijd boeiden. Ook welk vreemd taalgebruik ik soms aanwendde. Sikkeneurig bijvoorbeeld. Wel jammer dat een groot deel van mijn kinderschrijfsels de tand des tijds – of beschuldig maar mijn weggooiwoede – niet overleefden…
Als papa kookt, dan is het stiekem een beetje feest. Niet dat mama niet kan koken. Integendeel. Haar spaghettisaus, vol-au-vent, kalfsblanquette, witloof in de oven en nog zoveel meer klassiekers zijn zoals zij het zelf zou verwoorden “van lek m’n lipje”. Papa doet er echter steevast een schepje bovenop. The secret ingredient.
Dus wat doen we voor vaderdag?
We laten vader zich uitleven achter het fornuis!
Smaakpapillenfestijn gegarandeerd.
Het obligate partijtje “crocket” hoort daar onlosmakelijk bij…
Waar mijn liefde voor het eten vandaan komt?
De paplepel, zoals je ziet.
[portfolio_slideshow]
