[portfolio_slideshow]
Auteur archieven: elidesc
Never make assumptions
Dat prent een goede vriend mij tot vervelens toe in… Maar het klopt! Als een bus. Want o zo vaak blijken onze assumpties niet meer dan dat zijn. Uitgaan van iets op basis van een vooroordeel, een gewoonte, een traditie. Ik noem het een gemakkelijksheidsredenering.
Gisteren lunchte ik ergens in Berchem. Aan het tafeltje schuin naast ons zat een man alleen, wel met zijn iPad als gezelschap. Hij scheen goed ingeburgerd te zijn in het restaurant: grapte met de ober, schudde handjes met verschillende habitués. De investeerder, veronderstelden mijn tafelgenoot en ik. Door een aantal uitspraken – en bijgevolg dus een portie luistervinken – concludeerden we dat deze assumptie alvast met een isgelijkteken naast de realiteit mag staan.
Maar toen kuierden een aantal parkeerheren voorbij, hun boetemachientje in de aanslag. Alle restaurantgasten keken toe hoe een aantal wagens – waaronder een Porsche – een boete onder de ruitenwisser geschoven kregen. De investeerder veerde nog recht, meteen daarna ging hij met een “Vergeefse moeite!” armbeweging terug zitten.
“Tja,” dacht ik, “een investeerder die zich een Porsche kan permitteren ligt vast niet wakker van een parkeerboete!”. Enkele gangen later vertrok deze meneer en stapte in… een Peugeot monovolume.
Nog maar eens bij de neus genomen door mijn eigen veronderstellingen!
Tajine met lamsgehakt
Tajine, op en top Marokkaans. Instant gekatapulteerd naar Essaouira of M’hamid.
Nog argumenten nodig om thuis aan de slag te gaan met die typische aardewerken pot? Quasi geen afwas en tijdens het pruttelen uitgebreid de tijd om te aperitieven!
Ik gebruik een tajine met een doorsnede van ongeveer 30 cm voor 2 personen. Wellicht ruimschoots gerekend, maar daar staan wij nu eenmaal voor. Ruimschoots.
Wat mij tijdens onze reis door Marokko wel opviel, is dat wij Belgen tajines steevast complexer maken dan de Marokkanen. En is dit nu niet the story of de Belgische keuken? Italianen beperken de ingrediënten voor hun pasta en zo doen ze ook in Marokko voor hun tajine. Denk tajine met kip, citroen en olijven. Dan krijg je dus een tajine met kip, citroen en olijven – en nog wat kruiden. Vergeef mij dus onderstaand overdone Marokkaans recept (met weliswaar enkele Turkse touches)! Geloof mij gewoon dat het overheerlijk is…
Ingrediënten
- 400 gr gekruid lamsgehakt (halal, van bij de Turkse slager)
- 3 aardappelen
- 2 zoete patatten
- 1 rode paprika
- 2 wortelen
- 1 sjalot
- 1 rode ajuin
- 1 groen pepertje
- 1 handvol amandelen
- 1 Turks brood
- ras-el-hanout
- komijn
- kaneel
- kurkuma
- peper
- olijfolie
Bereidingswijze
- Stoof het versnipperde sjalotje aan in de tajine met wat olijfolie
- Voeg het lamsgehakt toe en de helft van het versneden groene pepertje
- Snij de aardappelen en de groenten in partjes, schijfjes of reepjes
- Stapel boven op het gehakt eerst de aardappelen en de zoete patatten
- Overstrooi met de helft van de amandelen, de rest van het groene pepertje, de helft van de rode ajuin en kruid uitvoerig
- Leg hierop vervolgens de paprika en de wortelen op
- Werk af met de rest van de rode ajuin, de amandelen en nog meer kruiden
- Voeg een half glas water toe
- Zet het deksel op de tajine en laat ongeveer een uurtje sudderen
Bismillah!
Bijna als een toerist…
Vandaag wou ik kost wat kost bewegen, dus stapte ik niet zo lang na het ontwaken op mijn fiets. Deze fiets is niets bijzonder, of misschien in zekere zin wel omdat het nog steeds de fiets is die ik ter ere van mijn Plechtige Communie van mijn ouders kreeg.
Voor mezelf besliste ik 40 à 50 km door te trappen – zo op de limiet van wat een ongetrainde fietster als ik aankan. Een beetje langs het water, mogelijkheden zat als je vanuit Gent vertrekt: Leie, Schelde stroomafwaarts, Schelde stroomopwaarts, haven, kanaal Gent-Terneuzen, … Ik opteerde voor de Schelde richting Oudenaarde.
Na ongeveer 10 km zat ik er eerlijk gezegd al een beetje door: wind op kop en niet al te warm. Daarenboven voelde ik mij steeds kleiner en kleiner worden bij elk kruisen met of ingehaald worden door een wielertoerist. Wat probeer ik eigenlijk te bewijzen op een feestdagmorgen? Zij zitten ingepakt als echte renners op hun semi-professionele fiets en zoeven! Ik haalde bij momenten nog geen gemiddelde van 15 km per uur. Schaamtelijk.
Soit, ik zette door met Bredero in het achterhoofd. En toen ik na een 20tal km de Schelde in de buurt van Eke overstak, voelde ik voor het eerst vandaag de wind mij een duwtje in de rug geven. Als herboren fietste ik langs de uitgestippelde knooppuntenroute terug door Melsene. In Schelderode besloot ik echter om van mijn originele plan af te stappen en simpelweg langs de Schelde terug te fietsen – weliswaar aan de andere kant van het door getrainde wielertoeristen geliefde Wouter Weylandt traject. Helaas bleef het niet regenloos, maar met mijn K-Way’tje kon ik die miezer wel de baas.
Ik klopte uiteindelijk af op 39,09 km, een kilometertje te weinig dus voor mijn beoogde doel. Volgende keer beter en verder! Hopelijk zonder wind en regen. En op termijn gaarne met een iets gesofisticeerdere fiets – al word ik wellicht nooit een echte toerist.
En dan nog iets…
Een boek van Paulien Cornelisse
Paulien Cornelisse is hot tegenwoordig in Nederland, maar ook in België begint het lauw tot warm te worden voor haar. Twee maanden geleden verscheen haar tweede boek ‘En dan nog iets…’, de logische opvolger van de buitengewone bestseller ‘Taal is zeg maar echt mijn ding‘. Ondertussen loopt het ook storm voor haar theatershows, hopelijk binnen een redelijke termijn nog eens in Vlaanderen te aanschouwen.
De Amsterdamse schrijfster gaat in ‘En dan nog iets…’ verder op het elan van haar eerste boek. Ze verwoordt op hoogst vermakelijke wijze wat haar – en eigenlijk jou stiekem ook wel al eens – is opgevallen met betrekking tot taal. Sommige onderwerpen komen in beide boeken aan bod, zoals de Internationale Vrouwendag of voetbaltermen.
Vooral een stukje over de negatieve vraag charmeerde mij, omdat mijn vriend en ik al geregeld een soortgelijke discussie voerden met de oudere generaties. Tot wat het antwoord op de vraag “Wil je geen taart?” leiden kan…
Wellicht had ik beter iets meer ademruimte tussen ‘Taal is zeg maar echt mijn ding’ en ‘En dan nog iets…’ gelaten – nu welgeteld een halve dag, maar dat doet geen afbreuk aan de spitsvondigheid van haar stukjes. Wat een opmerkingsgave heeft die vrouw.
Ik wil meer horen, lezen of zien van Paulien. En het gevoel dat ik eigenlijk dat ganse boek graag door haar persoonlijk zou voorgelezen krijgen, blijft!
‘En dan nog iets…’ holderdebol.comder kopen?
