Dat prent een goede vriend mij tot vervelens toe in… Maar het klopt! Als een bus. Want o zo vaak blijken onze assumpties niet meer dan dat zijn. Uitgaan van iets op basis van een vooroordeel, een gewoonte, een traditie. Ik noem het een gemakkelijksheidsredenering.

Gisteren lunchte ik ergens in Berchem. Aan het tafeltje schuin naast ons zat een man alleen, wel met zijn iPad als gezelschap. Hij scheen goed ingeburgerd te zijn in het restaurant: grapte met de ober, schudde handjes met verschillende habitués. De investeerder, veronderstelden mijn tafelgenoot en ik. Door een aantal uitspraken – en bijgevolg dus een portie luistervinken – concludeerden we dat deze assumptie alvast met een isgelijkteken naast de realiteit mag staan.

Maar toen kuierden een aantal parkeerheren voorbij, hun boetemachientje in de aanslag. Alle restaurantgasten keken toe hoe een aantal wagens – waaronder een Porsche – een boete onder de ruitenwisser geschoven kregen. De investeerder veerde nog recht, meteen daarna ging hij met een “Vergeefse moeite!” armbeweging terug zitten.

“Tja,” dacht ik, “een investeerder die zich een Porsche kan permitteren ligt vast niet wakker van een parkeerboete!”. Enkele gangen later vertrok deze meneer en stapte in… een Peugeot monovolume.

Nog maar eens bij de neus genomen door mijn eigen veronderstellingen!