Mijn favoriete alternatieven voor alcohol

Ondertussen ben ik al bijna 2 volle weken geheelonthouder. Geen druppel dus. Mijn voornemen is om dat nog een weekje vol te houden. Inmiddels les ik mijn dorst – en vooral ook mijn goesting – met zo lekker mogelijk vocht zonder promillegevolgen.

Mijn favorieten?

Ik geef het maar even mee!

Arend

Een boek van Stefan Brijs

Ondertussen mijn derde Brijs, na eerst De engelenmaker en daarna Post voor mevrouw Bromley. En om meteen met de deur en zo wat mij betreft de zwakste. Ik was gewaarschuwd door mijn leesgrage buurvrouw dat feitelijk enkel zijn twee bestsellers de moeite van het lezen waard zijn. Ik beaam.

Nu heb ik tegenwoordig toevallig tonnen tijd wegens een aantal weken thuis zitten, dus een boekje dat er op een dag door gaat kan geen kwaad. Maar het verhaal van Arend en zijn moeder kon mij niet bekoren. Ik voelde niets. Geen medelijden, geen kwaadheid, geen verontwaardiging. Niets. Emotieloos consumeerde ik hoofdstuk na hoofdstuk.

Geen nood! Ik wacht wel op de volgende Brijs. En in afwachting ben ik ondertussen gestart in Murakami’s ‘Hard-boiled Wonderland en het einde van de wereld’, die samen met nog veelbelovend ander leesvoer op mij lag te wachten…

‘Arend’ holderdebol.comder kopen?

What’s in a name?

Sinds 10 oktober 2011 bouwen wij aan onze nieuwe woonst, ondertussen dus zo’n kleine 8 maanden. Het contact met de buren begint wat te komen. Maar met die ene buurman in het bijzonder was dat er meteen. Willy, een 78-jarige weduwnaar. Telkens als wij of een aannemer op de werf zijn, komt hij even langs om een praatje te maken. Toen we samen met de metser en wat familie het glas hieven op de afronding van de ruwbouw – ook wel meiviering genaamd – was Willy daar uiteraard bij.

Tot gisteren. Mijn vriend belde aan bij Willy om wat gereedschap te lenen. Ineens vraagt Willy hem: ‘Zei jij nu Willy?’. ‘Ja’, antwoordt het lief. ‘Maar mijn naam is Pierre’, zegt Willy aka Pierre sinds gisteren. De wederhelft uiteraard stomverbaasd. Meer dan een half jaar hebben we die meneer dus verkeerd aangesproken. ‘Dag, Willy?’ ‘Alles goed, Willy?’ ‘Het werken gaan goed vooruit. Is het niet, Willy?’.

Na het van ons melk zijn dus even tijd voor algehele hilariteit… En meteen ook het voornemen om iets luider tegen Pierre te praten, want zijn gehoor is wellicht niet meer optimaal. Tenzij hij binnen een aantal maanden ineens zegt dat hij Richard heet.

Extreem luid & ongelooflijk dichtbij

Een boek van Jonathan Safran Foer

Als ik er mijn Goodreads even op nasla, heb ik totnogtoe 10 boeken de maximale 5 sterren toegewezen. En daar is ‘Extreem luid & ongelooflijk dichtbij’ eentje van.

Al vanaf de eerste bladzijden had Foer mij volledig mee, want de kleine Oskar Schell fascineert instant. Hij is wat men noemt een tikkeltje apart, maar voornamelijk in mineur door het verlies van zijn vader tijdens de aanslagen op de WTC-torens op 9/11. Wanneer deze kleine jongen tussen papa’s spullen een sleutel vindt, vat hij de zoektocht naar het bijhorende slot op als een soort verwerkingsproces.

Tegelijk vertelt ‘Extreem luid & ongelooflijk dichtbij’ het levensverhaal van Oskars grootouders, beiden afkomstig uit Dresden en na de Tweede Wereldoorlog naar New York geëmigreerd. De wonden die tijdens de bombardementen in Duitsland geslagen zijn, lijken ook in de US niet te helen. Hun uitermate complexe relatie met een uitzonderlijk lang intermezzo raakt. Je voelt hun pijn in elk woord, elke zin, elke paragraaf.

Tenslotte verrast het boek ook door de typografische en visuele intermezzo’s. Middenin hoofdstukken krijg je als lezers bijvoorbeeld ineens een foto te zien die Oskar maakt. Of de gewoonte van zijn vader om fouten in The Times met rood te markeren. Of hoe de letterlijk sprakeloze grootvader zich verstaanbaar maakt door korte zinnen in notitieboekjes neer te krabbelen, één zin per pagina weliswaar.

Een hedendaags pareltje dus, met Oskar Schell en diens bijwijlen geniale gedachten in een glansrol. Jonathan Safran Foer smaakt naar meer.

‘Extreem luid & ongelooflijk dichtbij’ holderdebol.comder kopen?