Auteur archieven: elidesc

Zaz – Les passants

Geplaatst op door

Ik heb niet zoveel met muziek. Mijn iTunes is een puinhoop en totaal niet gesynchroniseerd, mijn Spotify staat quasi nooit open. Het lukt mij niet om er tijd in te investeren. Daarom luister ik naar de radio, en in het bijzonder naar Klara.

Neen, Klara staat niet uitsluitend synoniem voor klassieke muziek. Klassiek krijgt er ruimschoots aandacht, desalniettemin komen onder meer jazz en niet-westerse muziek tevens aan bod. In Babel bijvoorbeeld, daar pikte ik vrijdagavond een pareltje op.

Het overkomt me niet zo vaak dat muziek mij meteen raakt. Kippenvel en al. Daar slaagde Zaz met ‘Les passants’ glansrijk in…

UEFA EURO 2012, de sponsors

Geplaatst op door

De partners van UEFA EURO 2012 staan onderaan de website allemaal zij aan zij met hun logo in eenzelfde schildvorm – of is het het bloemblad dat ook in het logo terugkomt? Tegelijk roteren rechts bovenaan steeds 2 van de 9 sponsors.

Sterk van UEFA dat deze stuk voor stuk global brands dergelijke regels ter bevordering van de uniformiteit kunnen opleggen. Maar ik kan mij voorstellen dat menig brand manager even moest slikken bij deze voorwaarde tot sponsoring…

Verbeke Foundation

Geplaatst op door

Een eindje geleden trok een foto van een rode darmvormige constructie mijn aandacht ergens online – Twitter, Instagram, ik weet het niet meer… Het bleek CasAnus te zijn, een werk van Joep Van Lieshout uit de privéverzameling van de Verbeke Foundation. De kunstcollectie van Geert en Carla Verbeke – Lens bevindt zich fysisch op een 12 hectare groot domein in Kemzeke, vlak naast de E34 Antwerpen-Gent. Het koppel heeft een hart voor hedendaagse kunst en een zwak voor collages en assemblages.

Via e-mail regelde ik meteen een overnachting in deze CasAnus (€ 120 per nacht, ontbijt en inkomtickets incluis). Gisterenavond troonde ik mijn vriend bij wijze van verrassing mee, gewapend met take-away sushi en een fles cava. En jawel, de Verbeke Foundation maakte instant indruk… Het is een buitengewone plek waar cultuur en natuur kruisen.

Op de website vertelt Geert Verbeke:

Onze tentoonstellingsruimte wil geen oase zijn. Onze presentatie is onaf, in beweging, ongepolijst, contradictorisch, slordig, complex, onharmonieus, levend en onmonumentaal, zoals de wereld buiten de museummuren.

Dit citaat sluit naadloos aan bij onze ervaring… De binnenkant van de darm blijkt ruimer dan vermoed; we besluiten dan ook om bij deze frisse zomertemperatuur onze sushi binnen op te eten. Met de laatste zon nog door het raampje en zicht op de vijver kan ik alleen maar beamen dat het leven mooi kan zijn! Ja, onze verblijfplaats blijkt in tegenstelling tot de foto op de website volledig ingegroeid. Ja, tijdens de winderige nacht slaan de takken voortdurend tegen het polyester. Ja, het water van de douche loopt niet door. Slordig en ongepolijst, zei Geert Verbeke toch?

We laten ons overrompelen door de installaties buiten rond de vijver, in de serres en de nieuwe tentoonstelling Twelve Thousand Three Hunderd Forty-Five in opbouw. Tevens zoeken we het ‘onaf’ op: plaatsen of objecten waarmee het koppel Verbeke duidelijk nog plannen heeft. Behalve cultuur imponeert de natuur: wilde begroeiing met onder meer distels en allerlei veldbloemen, maar ook gekweekte dieren – vlinders, parkieten, fazanten en de kippen van Mr Cosmopolitan Chicken Koen Vanmechelen.

Samenvattend typte ik al minstens 10 adjectieven die ik telkens opnieuw wiste. Woordeloos. Behalve dan de raad om zelf eens langs te gaan. Op zoek naar wat rust en alles behalve perfectie, een passende levensles voor een iemand als ik met te hoge latten.

En als ik ooit trouw, dan zal het wellicht in de serres van de Verbeke Foundation zijn…

[portfolio_slideshow]

 

Ovenschotel met risoni, chipolata en prei

Geplaatst op door

Ineenflansen is tijdens de week zowat mijn hoofdbezigheid in de keuken. Mijn autistische ik bereidt uiteraard een weekmenu voor. Maar ik ben op die manier autistisch dat ik tevens voorzie dat er eventueel enige flexibiliteit aan de dag gelegd moet worden: een onverwachte afspraak, het lief met zin in iets anders, …

Daarom koop ik voor weekdagen doorgaans onderling inwisselbare ingrediënten. Gisteren gooide ik mijn zoete patatten (gepland voor puree) in een ovenschotel met courgette en paprika om die derde onvoorziene mond te voeden. Vandaag wou de wederhelft onverwacht toch badmintonnen, dus toverde ik mijn über-Vlaamse aardappelen – vlees – groenten om in een ovenschotel. Tegenwoordig hou ik ervan om chipolata niet gewoon te bakken in de pan of op de barbecue: de dunne worstjes smaken evenzeer in een pasta of – zoals vandaag – een ovenschotel.

Ingrediënten (voor 2 personen – inclusief restje)

250 gr risoni
2 chipolata’s
5 stalen jonge prei
50 gr roquefort
50 gr gemalen emmentaler
10 cl witte wijn
25 cl melk
olijfolie
peper en zout

Bereidingswijze

  • Breng een ruime hoeveelheid water aan de kook (met olijfolie en zout in)
  • Kook de risoni al dente en giet af
  • Breng nogmaals een ruime hoeveelheid water aan de kook (met zout in)
  • Kook de prei (niet plat) en giet af
  • Bak de chipolata’s in wat olijfolie
  • Haal de chipolata’s uit de pan en snijd in stukjes van 2 cm
  • Deglaceer de pan met de witte wijn
  • Voeg na 1 minuut de chipolata’s en de prei toe
  • Overgiet met de melk en kruimel de roquefort in de pan
  • Laat al roerend de smaken vermengen en kruid af met peper en zout
  • Voeg vervolgens toe aan de risoni en meng hier de helft van de gemalen kaas door
  • Verdeel over 2 ovenschoteltjes en bestrooi met de rest van de gemalen kaas
  • Bak 20 minuten in een voorverwarmde oven van 200 graden
Ideaal met een boterham en een fris slaatje!