Tag archieven: podium

Waarom Paulien Cornelisse en ik best wel vriendinnen zouden kunnen zijn

Geplaatst op door

Ik hou van Taal is zeg maar echt mijn ding. Ik hou van En dan nog iets…. Kortom, ik hou van Paulien Cornelisse en haar humor. Bij haar vorige zaalshow greep ik naast tickets, voor Maar ondertussen lukt het mij wel om twee tickets te verzilveren – in Eeklo of all places. Zo zijn we ook meteen eens in CC De Herbakker geweest!

De voorstelling begint met het nummer “California dreamin'” van The Mamas And The Papas dat – eerder subtiel – door de luidsprekers klinkt. Dat klinken wordt ineens eerder knallen, de lichten doven en dan verschijnt Paulien Cornelisse op het podium die het nummer meespeelt op een blokfluit. Ik lig m-e-t-e-e-n in een deuk. Dit is té grappig!

Maar ondertussen

Foto: pauliencornelisse.nl

Weet je waarom Paulien Cornelissen en ik best wel vriendinnen zouden kunnen zijn?

We hebben beiden iets met leestekens. Zij introduceerde tijdens ‘Maar ondertussen’ een aantal nieuwe leestekens: komma komma komma, komma punt, uitroepteken gedachtestreepje, enzoverder. Ik schrijf er bijvoorbeeld een blogpost over.

We filosoferen beiden over de zin van het leven. Zij vertelt erover in haar show en interpreteert die zin meteen ook letterlijk als een opeenvolging van woorden. Ik krabbel er iets over in mijn schetsboek, met wederom een knipoog naar die leestekens.

De-zin-van-het-leven

En laat ons meteen maar 100% eerlijk zijn, want daar draait het tenslotte om in vriendschap. We zullen beiden nooit een schoonheidswedstrijd winnen. Of toch geen waar de jury schoonheid niet als iets dat vanbinnen zit definieert.

Blokfluit en dwarsfluit liggen volgens mij ook niet zo ver uiteen.

Daarnaast zijn er de verschillen.

  • Ik zat nooit op ballet en kan het concept ‘balletmoeder’ dus niet thuisbrengen.
  • Ik heb niet zo heel erg veel met microbiologie en zou dus ook niet snel mijn eigen spuug (speeksel, geen kots) of bloed onder een microscoop leggen.
  • Zij is ongemeen grappig, ik ben dat in geen geval.
  • Zij wordt blij van combinatievoorzetsels, ik had ze nog nooit zo als groep bekeken.
  • Zij verafschuwt beige, ik stoor mij er minder opvallend aan – of het moest over de basis van het Burberry patroon gaan.

‘Maar ondertussen’ is samengevat een geniale voorstelling waarbij ik van begin tot eind zit te gniffelen. Paulien speelt in CC De Herbakker haar voorlaatste keer in Vlaanderen, voor de rest van de reeks zul je bijgevolg naar Nederland moeten uitwijken. En ik kijk nu al uit naar de opvolger – zij het boek, zij het cabaret – van mijn vriendin Paulien!

M¡LONGA

Geplaatst op door

Een dansvoorstelling van Sidi Larbi Cherkaoui

Verjaardagskadootjes die geen materieel iets, maar een belevenis zijn. I love them! Dankjewel dan ook richting Kathy… Zij gaf mij een ticket voor M¡LONGA van Sidi Larbi Cherkaoui, onze Belgische choreografische trots naast Anna Teresa De Keersmaeker en Wim Vandekeybus. Fijn! Dat wou ik al lang eens meemaken.

Vorige week donderdag trokken we dus naar deSingel. Kathy had een e-mail gekregen dat de voorstelling stipt om 20u zou starten en anderhalf uur zou duren. We durfden het dus niet aan om met mijn filegevoelige rit Gent-Antwerpen voor de boeg op voorhand een etentje vast te leggen. Dus beperkten we ons tot een glas rosé voor mij en een glas cava voor haar in het Grand Café deSingel. En ik bestel er nog snel een Engelse sandwich met gerookte zalm bij (€ 6,80). Dat blijken zo van die erg witte driehoeken (zonder korsten) te zijn met frisse zalm, komkommer, tomaat en verse kaas. Just what I needed!

Omdat er op een bepaald moment blijkbaar iets grondig verkeerd gaat in de bar (glazen deel met flessen en glazen begeeft het) dat wij van op het terras niet opmerken, kunnen we ineens niet meer bestellen. Dus verhuizen we alvast richting Rode Zaal en bestellen daar nog een drankje in afwachting van de dansvoorstelling.

We gehoorzamen de beltoon om onze plaats op te zoeken en wachten af. Eerlijk gezegd heb ik geen enkel idee wat ik mij bij een hedendaagse voorstelling over tango mag voorstellen… Weinig verwachting zijn vaak de leukste. Ik geniet van start tot eind!

De voorstelling is opgebouwd rond vijf dansparen die soms samen, soms apart of in nog andere constellaties op het podium komen. Ze beheersen stuk voor stuk overduidelijk de taal van de tango. De muziek wordt live gebracht en dat verhoogt absoluut de impact. Komt daar nog eens bij dat Sidi Larbi Cherkaoui ijverig aan de slag gaat met projectie in al z’n creatieve vormen. Hij lijkt wel een DJ die de dansers vloeiend mixt met de beelden.

Ik pak de smaak en wil meneer Cherkaoui aan de slag zien met andere dansstijlen!

Netsky

Geplaatst op door

Of dat eigenlijk niet meer iets voor pubers is, dat vroegen mijn lief en ik ons af onderweg naar Netsky in de Antwerpse Lotto Arena. Dat concert was al maandenlang uitverkocht, maar omdat de meneer maar lyrisch bleef wezen over zijn set tijdens I ♥ TECHNO 2012 lanceerde ik diverse oproepen op Twitter de laatste weken. Tot vier keer toe, en toen was het prijs… Iemand verkocht zijn tickets, zelfs aan een eerlijk tarief. Verkocht!

Na een bijzondere omweg door de E34-strubbelingen dineren we vroeg op de avond in Caravan, om dan mooi op tijd in de Lotto Arena aan te komen en daar tot onze geruststelling te merken dat we niet de enige dertigers zijn. We passeren eerst langs de toog en gaan daarna op zoek naar onze zitplaatsen in blok 146 (aanduiding toepasselijk met een Lotto-bal). We zitten goed: twee lege zitjes naast ons, schuin zicht op het podium, dicht bij de bar en het toilet. Eerst nog even die DJ-set en het voorprogramma uitzitten, daarna wat Mexican wave om het wachten op Boris Daenen wat te verlichten.

Nu heb ik al wat optredens meegemaakt, maar eentje waarbij iedereen van de eerste noot tot de laatste tune rechtveert… Spectaculair! Drum ‘n’ base raakt bij mij wel een jeugdsentimentele snaar (Ronni Size, de Boiler Room op Pukkelpop, …). En dansen. Dansen. Dansen. Echt lang geleden wat mij betreft, en net daarom wellicht zo bevrijdend. Mijn wederhelft ontdekte wel net dat er een gigantische blauwe plek op mijn kuit zit van voortdurend iets te wild tegen de zitbankjes van de Lotto Arena aan te springen. Auwtsch!

Moeiteloos krijgt Netsky het publiek mee; zijn liveband en MC zorgen daar deels voor. Het feit dat hij tijdens zijn set toch duidelijk maakt wie hij is door zichzelf in beeld te brengen op grote LED-schermen, onderstreept dat hij meer is dan enkel een DJ. En dat hij zich goed laat omringen, tevens een gave…

Alle respect voor Netsky! Wat een feestje.

photo (22) photo (21)photo (23)

Parsifal

Geplaatst op door

Na mijn opera-ontmaagding met Carmen in de Vlaamse Opera (de Gentse poot op de Kouter) in juni vorig jaar onderging ik deze week een vervolg. Als verrassing voor mijn paps bestelde ik twee tickets van de middelste categorie (€ 44,50) voor Parsifal. Zelfde operahuis, zelfde locatie, andere productie. Dit keer Wagner in plaats van Bizet.

Vol verwachtingen wandelen we het operagebouw binnen rond 17u45. Jawel, ik maak geen grapje. Voor Richard Wagner en zijn opera’s moet je best wat moeite doen. Je investeert niet zomaar twee uur op een avond, Wagner vraagt de volle vijf uur van jouw aandacht (inclusief twee keer een half uur pauze weliswaar). Een intense ervaring, dat zie je van mijlenver aankomen… Die tijd moeten we doorbrengen op het derde balkon, op de derde rij en dat blijken toch geen optimale plaatsen te zijn. Daarom wachten we de start af en zakken dan een rijtje naar de onverkochte plaatsen voor ons op de tweede rij.

Het eerste bedrijf blaast ons werkelijk van onze sokken. Wat een visueel en muzikaal verbluffende vertoning! We worden heen en weer geslingerd tussen bombastisch, engelachtig, rechttoe-rechtaan. Alles erg mooi verpakt voor het oog: het geheel speelt zich af in een witte cirkel met rondom een wit gordijn waar geregeld bloed van naar beneden loopt. Intrigerend! De zangers / acteurs zijn bovendien allemaal gekleed in tinten wit, beige en pastel (paars, blauw, roze), behalve dan de hoofdrolspelers.

wasscène

Het kan geen kwaad om de synopsis even door te nemen op voorhand, want het is als Wagner-leek niet altijd even eenvoudig om door te hebben dat zwanen in wit geklede kinderen zijn en een boog voorgesteld wordt door een emmer (met rode verf als bloed in). Dat je de Nederlandse tekst mee kunt volgen via de ‘boventitels’ in de lichtband helpt ook. Nog trouwens over die kinderen… Tijdens de voorstelling vraagt iemand mij via Twitter of ik dat geen ongemakkelijk scène vond, een beetje op het pedofiele af lees ik tussen de regels. Ja, het voelt inderdaad bevreemdend en daarom net tegelijk erg pakkend.

photo (13)

Tijdens de pauze werken we een sandwich met gerookte zalm naar binnen in de prachtige foyer. Tevens het vermelden waard vind ik de democratisering van opera: geen blasé gedoe, echt niet. Rondom ons zie ik gewone mensen op zoek naar wat cultuur.

Het tweede en derde luik kunnen wat ons betreft het overweldigende niveau van het beginstuk niet aan, desalniettemin genieten we met volle teugen. En die teugen zetten we bovendien verder tijdens de laatste pauze: bij een geslaagde avond horen wat bubbels, Taittinger dan nog wel. Tijdens het verstommen van het langgerekte applaus wandelen we een beetje operadronken de Kouter op.

Wagner bekoort ons, deze regie van Tatjana Gürbaca eveneens. Topentertainment!

God van de slachting

Geplaatst op door

Een theaterstuk van Jan Eelen

Vorig jaar greep ik naast tickets, maar bij het ingaan van het tweede seizoen reageerde ik gelukkig op tijd. Resultaat? Drie zitjes in NTGent voor God van de slachting – het met wapperende palmtakken binnengehaalde theaterdebuut van Jan Eelen.

God van de slachting

Naar een toneelstuk van Yasmina Reza, ook verfilmd door Roman Polanski en nu dus bij de hoorns gevat door de man die alleen maar succesverhalen op zijn regisseursstoel staan heeft – denk In De Gloria, Het Eiland, De Ronde.

photo (2)

Het uitgangspunt is een ruzie tussen twee elfjarige jongetjes, met twee uitgeslagen snijtanden tot gevolg. De ouders willen dit onderling oplossen. Enerzijds Michel en Veroniek, de mama en de papa van Bruno – het slachtoffer. Anderzijds Alain en Anette, de mama en de papa van Ferdinand – de geweldpleger. Of misschien ligt het niet zo eenvoudig. Veel wil ik er eigenlijk niet over kwijt. Maar wat in eerste instantie richting een snelle afhandeling lijkt af te stevenen, wordt steeds hilarischer. Steeds minder volwassen. Steeds absurder. Steeds meer o zo 100% Jan Eelen.

Ik vond het persoonlijk steengoed. Goed gelachen, goed gerelativeerd. Ik ben als ik toneel op de agenda zet (wat ik niet zo vaak doe) altijd bang dat het iets hautains of übercultureels wordt, maar ‘God van de slachting’ vult perfect mijn verwachtingen in.

Alle respect voor de vier acteurs ook: Frank Focketyn, Els Dottermans, Oscar Van Rompay en An Miller. Het moet nogal wat energie vragen om anderhalf uur zo intens en onafgebroken te acteren. Die paar keer de slappe lach en die ene keer ‘Alain!’ in plaats van ‘Michel!’ vergeven we Veroniek graag. Wat een rasacteurs zijn ze stuk voor stuk. Frank, Els en An zien we regelmatig aan het werk op televisie. Maar Oscar ontdek ik als theateracteur voor het eerst. Alle respect, nogmaals, alle respect.

Ik kijk al uit naar theaterbaby nummer 2 van meneer Eelen. Nu heb ik de smaak voor een streepje toneel wel te pakken. Olympique Dramatique. Antigone. O ja, ik heb er erg veel zin in… In Geert Van Rampelberg in het bijzonder, maar dat was uiteraard op fluistertoon.