Danny Horseele en Jason Blanckaert hoeven weinig tot geen introductie. De culinaire belletjes rinkelen wellicht iets minder luid bij de namen Davy Devlieghere en Gilles Bogaert. Deze heren doen van support act of van tweede viool: ze zijn de sous-chefs van eerstgenoemde knallers. Samen treden ze vier keer per jaar uit de schaduw, om op een zondagavond te koken voor enkele tientallen sjansaards tijdens Dgu.
Gilles, hun madammen en Davy – Foto: Michiel Devijver
Lang twijfel ik niet als Jason Blanckaert van één van mijn favoriete Gentse restaurants J.E.F. vraagt of ik hun nieuwe afhaalconcept wil testen: de hilarisch gedoopte Eete Dooze – niet-West-Vlamingen polsen maar eens bij wel-West-Vlamingen naar die hilariteit. Op zo’n moment zeg je niet: “Uhu!” of “Ja!”, je roept “JAAAAAAAAAAH!”… Ik pik de doos op in het restaurant en krijg nog een J.E.F.-made droge worst voor onderweg.
Het eerste wat opvalt, is de verpakking: een kartonkleurige taartdoos met het funky Eete Dooze logo en enkele stickers met humor. Helemaal af dus, nu de inhoud nog.
Daarna volgt het fijnste moment: het openen van de doos en de unboxing. Geloof me, dit voelt bijna beter dan als klein kind de ochtend van Sinterklaas de trap afdalen.
Ik heb geprobeerd om de inhoud artistiek verantwoord te fotograferen, helaas ben ik daar niet in geslaagd. En waarom eigenlijk moeite doen als Piet De Kersgieter dat al op professionele wijze gedaan heeft voor de Eete Dooze website?
In een aparte omslag zit de handleiding: de verschillende gangen zijn gemarkeerd met rode, groene of gele bolletjes en bijna alle ingrediënten mogen in hun vacuümverpakking opgewarmd worden in water van 90°C. Dat moet lukken!
Het blikje Vedett voor de J.E.F chef vind ik tevens een toffe vondst. Here we go!
SNACKX
Veel hoef je hier niet te doen: enkel de aardappelen in water verwarmen, voor de rest de zakjes opknippen en de inhoud op wat schaaltjes dresseren. Hierbij bedenk ik dat ik dat bijlange niet zo goed kan als het keukenteam van J.E.F., al blijft het wel leuk om het zo goed mogelijk te proberen. Vooral de spuitzak met kaascrème vormt een uitdaging.
Al bij de eerste hap van de kerstomaatjes met sjalot zeggen we hetzelfde. WOW! Wat een smaken! Ons instant gevoel valt moeilijk te omschrijven, maar ik doe een poging… Wanneer je in een restaurant zit, dan verwacht je sowieso betere dingen dan wat je zelf kan bereiden. Het eten maakt daar deel uit van een totaalervaring: het interieur, het personeel, de andere gasten. Ineens proef je dezelfde excellente smaken in je eigen huis, geserveerd in je eigen borden, aan je eigen keukentafel. Doordat je uit dat servies normaliter je zelfgefabriceerde kooksels eet, wordt de topkwaliteit van de Eete Dooze nogmaals onderstreept. Misschien denk je ik overdrijf, maar stel jezelf eens de vraag of je ooit gerookte aardappel of garnalencrunch at thuis? Neen? Ik ook in ieder geval niet.
HOOFDGERECHT
Terwijl ik de spaghettipompoen in een voorverwarmde oven zet, warm ik de kip en de wortelen opnieuw in warm water op. Ik meng rauwe wortelslierten met de vinaigrette, spuit de wortelmayo op een diep bord om er dan een 3-x-wortel-gerecht van de maken. Bij het schrijven van deze blogpost worstel ik wel wat met de werkwoorden, want ik wil helemaal niet claimen of pretenderen dat ik dit eten ‘maak’. Ik voer enkel uit wat de handleiding van de Eete Dooze mij opdraagt. Alle credits gaan naar het J.E.F. team!
Bij het hoofdgerecht slaag ik er niet in om een mooi ogend bord samen te stellen met de kip, de wortel en de pompoen. Maar wie maalt daar om als de smaken opnieuw zo top zijn? De pompoen heb ik misschien wel wat te kort in de oven gezet, want hij blijft iets té beetgaar en de kaas loopt niet echt. De kip smaakt simpelweg verrukkelijk: je proeft de barbecue meteen, alleen zou ik het vlees een volgende keer snel nog even in een grillpan gooien om er iets minder als een rozig babypoepje uit te zien.
Tijdens het eten stel ik mij de vraag hoe lang het zou duren om deze maaltijd from scratch te bereiden. Dat ik hetzelfde smaakniveau niet zou bereiken staat vast. Verder gok ik dat ik toch minimum twee uur nodig zou hebben om dit menu te maken en nu duurt het per gang maximum tien minuten. Ideaal aan het eind van een drukke werkweek! Los van de bereidingstijd kan ik mij ook wel voorstellen dat deze dozen serieus wat logistiek vergen: al die ingrediënten portioneren, vacuüm trekken, labelen, inpakken, …
DESSERT
Ik haal de citroencrème uit de frigo en de chocoladebodems uit de pralinedoos. Op die manier maak ik wél graag dessert! We eten met kleine hapjes, alsof we het einde van onze Eete Dooze liefst zo lang mogelijk willen uitstellen.
Ook een Eete Dooze?
Vanaf volgende week kun je op vrijdag tussen 16u00 en 18u00 de doos ophalen bij J.E.F. Thuislevering (€ 7) is ook een optie. Bestelling op voorhand is in beide gevallen vereist. De doos kost € 34 per persoon. Meer dus dan doorsnee take away maaltijden, maar de Eete Dooze speelt zonder zever in een andere league. Dit is dé J.E.F. smaakervaring in de intieme omgeving van je eigen huis…
De “NO FOOD WASTE – Promise” sticker klopt overigens voor de volle 100%! Ik wil nog!
X = 10 voor de Romeinen.
10 dagen lang. Nie neute, nie pleuje!
En nu – 10 dagen en 26 blogposts later – denk ik maar 1 ding: DETOX.
Bedankt aan iedereen die bijgedragen heeft aan fijne feesten en dit alfabet!
Het was me een waar genoegen…
Ik zal het maar meteen toegeven: ik heb Raymond van het Groenewoud niet gehaald. Deze kanjer sluit al eens graag de Gentse Feesten op zijn eigenzinnige wijze. Door urenlang te spelen op Sint-Jacobs, bij Trefpunt. Om 1u ’s nachts stond ik dan ook klaar om zijn eerste noten en hopelijk ook ‘Twee meisjes op het strand’ te horen. Dat ik zijn laatste niet zou halen, lag al op voorhand vast wegens slechts een halve dag verlof.
Maar toen galmde de last-minute wijziging door de microfoon: Raymond zou pas om 2u het podium betreden en intussen moesten we het met een DJ-set van de Gentse nachtburgemeester doen. ‘Op een onbewoond eiland’ meekwelen had weliswaar een hoog fungehalte, en toch gaf ik er vroegtijdig de brui aan. Tegen 1u30 stapte ik in een taxi richting de Kollebloemstraat… Gedaan met die Gentse Feesten 2015!
Blijkbaar was het wederom een top… Een set van bijna vijf uur! Straf! Ooit moet ik dat toch eens tot het einde meemaken. Hopelijk volgend jaar weer een kans.
Voor mij zijn de Gentse Feesten een blanco blad. Het liefst van al maak ik totaal geen plannen, laat ik alles aan de toevallige ontmoetingen en de beslissingen van het laatste moment over. Toch koop ik ieder jaar het officiële boekje, graai ik een nachtprogramma mee en kijk ik vaak op de website. Om dan slechts drie mentale kruisjes te zetten: Flip Kowlier, Tourist Lemc en Raymond van het Groenewoud.
Voor de rest zijn er heel wat pleinen die we zo veel mogelijk vermijden tijdens de feesten: denk maar aan Polé Polé, de Korenmarkt, Sint-Baafs en de Duveldôme. Wij hebben het meer voor Sint-Jacobs, Baudelo (dit jaar wel opvallend minder vertoefd – wellicht door de H20), de Willem de Beersteeg om van Bataclan te doen en soms een streepje Vlasmarkt.
De groepsdynamieken fascineren mij tijdens die tien dagen. Je spreekt af met een paar vrienden, maar in de loop van de avond loop je ook andere mensen tegen het lijf die over diezelfde pleinen zwerven… Groepjes mergen, gaan weer uiteen: het ene moment ben je met tien, het andere even helemaal alleen.
Je ontmoet mensen die je lang niet meer ontmoet hebt, soms zelfs nog nooit. Je leert mensen die je nog niet zo goed kende grondiger kennen, maakt kennis met de vrienden / collega’s / kennissen die zij die avond op sleeptouw nemen.
En dat allemaal zonder groot masterplan – los van dit ABC natuurlijk… Gewoon de avond de avond laten zijn en de mensen de mensen.