Tag archieven: food

Scampiwok

Geplaatst op door

Momenteel ben ik behoorlijk wild van de combinatie peultjes en groene asperges in de wok… Dat kan als bijgerecht bij onder meer lamsvlees of gevogelte. Dat kan als basisgroenten voor een wokgerecht. Gisteren koos ik voor de laatste optie.

Ingrediënten (voor 2 personen)

  • 1 bakje peultjes
  • 1 bakje groene asperges (dunne)
  • 10 grote, ongepelde scampi
  • 1 klein blikje kokosmelk
  • 1 eetlepel groene currypasta
  • arachideolie
  • peper en zout
  • 1 zakje basmatirijst
  • 1/2 blokje groentebouillon

Bereidingswijze

Snijd de peultjes en de groene asperges in stukken van ongeveer 3cm.
Roerbak de groenten, maar zorg dat die zeker bijtgaar blijven.
Bak de scampi’s in een aparte pan.
Kruid de scampi’s en de gewokte groenten met peper en zout.
Voeg de kokosmelk en de groene currypasta in de wok toe.
Meng de gebakken scampi’s hieronder.
Serveer met basmatirijst.

Wok ze!

Lessons learned today

Geplaatst op door

Elke dag iets bijleren, één van mijn voornemens voor het leven. Vandaag zat het mee, want ik leerde losjes geteld 3 dingen bij. Het drietal situeerde zich in de eetbare wereld – niet zo verwonderdelijk als je voor zesta.be werkt.

1.
Krieken is niet gewoon een dialectwoord voor kersen. Er bestaan namelijk  zoete en zure kersen. De zure onderscheiden zich van de zoete door hun smaak en hun persoonlijke aanspreektitel, namelijk kriek.

2.
Groene asperges hadden het potentieel om witte asperges te zijn. Ware het niet dat de groene blootgesteld werden aan de zon, de witte niet.

3.
Bouchot mosselen zijn niet afkomstig uit een regio of een plaats genaamd Bouchot. Zoals de Zeeuwse uit Zeeland, de Griekse uit Griekenland, de Belgische uit België komen. Bouchot mosselen zijn eigenlijk mosselen uit hangcultuur. De link tussen het iets poepsjieker klinkende bouchot en de meer vulgaire benaming hangmosselen ontging mij totnogtoe. Geen woordspelling dus à la wachten op bouchot, want het zijn de Zeeuwse exemplaren die om een weekje uitstel verzoeken.

Ik een foodie? Een mens zou begot aan ’t twijfelen slaan…

Papa kookt…

Geplaatst op door

Als papa kookt, dan is het stiekem een beetje feest. Niet dat mama niet kan koken. Integendeel. Haar spaghettisaus, vol-au-vent, kalfsblanquette, witloof in de oven en nog zoveel meer klassiekers zijn zoals zij het zelf zou verwoorden “van lek m’n lipje”. Papa doet er echter steevast een schepje bovenop. The secret ingredient.

Dus wat doen we voor vaderdag?
We laten vader zich uitleven achter het fornuis!

Smaakpapillenfestijn gegarandeerd.
Het obligate partijtje “crocket” hoort daar onlosmakelijk bij…

Waar mijn liefde voor het eten vandaan komt?
De paplepel, zoals je ziet.

[portfolio_slideshow]

Het diner

Geplaatst op door

Deprecated: mb_strlen(): Passing null to parameter #1 ($string) of type string is deprecated in /home/imageee/elidesc.com/wp-content/plugins/bolcom-partnerprogramma-wordpress-plugin/src/BolPartnerPlugin/Widgets/Renderer/ProductRenderer.php on line 102

Een boek van Herman Koch

Lang geleden dat ik nog eens fictie las. Lang, als in minstens een drietal jaar.

Waarom? Omdat ik mij even wou verdiepen in een aantal non-fictie onderwerpen, van marketing over creativiteit tot e-dinges. Omdat ik soms een beetje angst heb voor mijn leesverslaving. Onder leesverslaving mag je verstaan dat nadat ik de eerste pagina van een boek heb omgedraaid, alles instant ondergeschikt lijkt te worden aan dat boek uitlezen. Omdat ik het volledig in lijn met het Vlaanderenwijde adagio druk-druk-druk had. Daarom.

En toen trok een boek mijn aandacht. Het diner. Geschreven door Herman Koch. Wellicht omdat zowel de titel als de visual op de cover naar eten verwijzen. De visual, meer bepaald een kreeft. Een kreeft die doorheen de roman geen verdere rol toebedeeld krijgt, maar dit geheel ter zijde.

In “Het diner” vertelt Herman Koch op meeslepende wijze een verhaal. Een verhaal dat begint bij het vertrek naar een diner en diezelfde avond na de koffie nog eindigt, maar doorweven wordt met relevante terugblikken. Diepgaand recenseren laat ik anderen over. Toch wil ik een bepaalde passage citeren… De auteur beschrijft hoe een bekende Nederlander – de broer van de ik-persoon – het restaurant binnenkomt.

Maar de gasten deden of er niets aan de hand was, waarschijnlijk hoorde het niet bij de etiquette van een restaurant waar het aperitief van het huis tien euro kostte om openlijk te laten merken dat je iemand herkende. Het was net of ze zich enkele millimeters dieper over hun borden hadden gebogen, of ze zich allemaal tegelijk inspanden om vooral druk in gesprek te blijven, om ten koste van alles een stilte te vermijden, want ook het algehele geroezemoes was duidelijk hoorbaar in volume toegenomen.
En terwijl de gerant Serge en Babette tussen de tafeltjes door in onze richting begeleidde, ging er hooguit een nauwelijks waarneembare rimpeling door het restaurant: een plotseling opstekend briesje over het eerst nog gladde wateroppervlak van een vijver, een windvlaag door een maïsveld, meer niet.

Na het omslaan van de laatste bladzijde moest ik even bekomen van het cynisme en de sluimerende, doch intrinsieke verdorvenheid van het hoofdpersonage. Hoewel ik mij voorneem om meer Koch te lezen, zal ik toch eerst een aantal positievere romans consumeren om mijn engeltje en mijn duiveltje wat in balans te houden.

‘Het diner’ holderdebol.comder kopen?

 

Slagerij Zwaenepoel

Geplaatst op door

Reeds meerdere malen verklaard en gestaafd dat ik een lijstjesmadam ben. Met stip – en ik val hiermee in herhaling – het meest gekoesterde lijstje is 70 dingen die je moet eten voor je sterft uit De Standaard. Dit weekend opnieuw een moment van genoegdoening toen ik een item van standaard naar vet kon omzetten, meer bepaald het lamsvlees van slagerij Zwaenepoel in Gent.

Al vaker was ik langs deze authentieke beenhouwerij in de Donkersteeg gelopen. Een beetje nieuwsgierig binnenglurend, meer niet. Want eigenlijk ben ik niet zo’n vleeseter. Toen ik er zaterdagnamiddag samen met mijn lief binnenstapte, was ik meteen gecharmeerd door hoe een slagerij er anno 2011 niet per se als dertien in een dozijn hoeft uit te zien. Gewoon onvervalst, van vlees en bloed.

Wanneer ik de dame achter de toog naar lamsfilet voor vier personen vroeg, kwam de beenhouwer himself – meneer Moerman volgens het plastiekzakje, en dus geen Zwaenepoel – meteen tussenbeide.

Hij suggereerde twee stuks lamscarré. Daarbij inbegrepen een demonstratie rond het verwijderen van de hiel en dergelijke. Dat hij ook nog eens uitgebreid bereidingsadvies meegaf, had misschien iets te maken met het feit dat mijn lief het niet kon nalaten zijn plaats in “het lijstje” te vermelden. De glimlach om de mond van mijn lief verwaterde echter lichtjes toen hij de prijs van dat aangeprijsde lamsvlees vernam: €33,43 – oftewel een grote €8 per persoon.

’s Avonds bakte ik de lamscarrees een 10tal minuten in een goede boter. Vervolgens liet ik het vlees nog eens een 10tal minuten rusten onder aluminiumfolie. Het formidabel smakelijke vlees werd opgediend met een karnemelkpuree, een wok van peultjes met groene asperges en wat sla.

Zonder enige twijfel mijn malste lamservaring ooit! Ik ging er bijna van blaten…