Een kwaaltje waar ik steeds regelmatiger last van heb: craving for Asian food. Na een energieslurpende meeting beproef ik mijn geluk bij Camino in Antwerpen, maar de keuken is helaas nog niet geopend. Terug naar Gent dan maar en ik besluit een adresje niet zo ver van mijn werkplek uit te testen: Ichiban in de Ledebergse Hoveniersstraat. Op het raam staat “Chinese Japanse Thaise Cuisine”, als dat niet Aziatisch is dan weet ik het ook niet meer. Nu pleit het wel niet voor een restaurant als ze nogal breed schieten en van ‘all you can eat’ doen. Maar soit, voor een lunch aan € 12,95 durf ik het risico wel nemen.

Bij het binnenkomen zit er nog een tafel met drie jongemannen. Voor de rest is de zaak leeg. Eerst even de huisregels voor de ‘all you can eat’ bekijken. Fair enough! Ik ben van plan het licht te houden, maar er toch minstens mijn € 12,95 uit te halen. Dat blijkt helemaal niet zo moeilijk als je bij de keuze eerder naar de Japanse keuken overhelt…

Ik neem even de tijd om de kaart (met foto’s en cijfers) te bestuderen. Dat doe ik in het gezelschap van een glaasje witte wijn en een mand kroepoek. Bij mand gebruik ik bewust geen verkleinwoord wegens totaal ongepast; ik beperk mij dan ook tot maximum 10%. In tegenstelling tot bij veel Aziaten is de witte huiswijn (Chardonnay zonder jaartal – Louis de l’Oiseau – € 3,80 per glas) best wel te drinken.

Wat selecteer ik uit de lijst met 75 items?

• Eerst en vooral wat sushi
  • 1 stuk nigiri zeebaars
  • 1 stuk nigiri tonijn
  • 1 stuk nigiri zalm
  • 2 stuks maki tonijn
  • 2 stuks maki zalm
  • 2 stuks maki komkommer
• Daarbij nog wat randvoorwaarden
  • gember (gekonfijt, volgens de foto)
  • sojabonen (edamame)
  • wakame (soort glazige zeewier)
• Tenslotte kan ik ook moeilijk neen zeggen tegen gebakken dumplings

Terwijl ik noodgedwongen een beetje meeluister met de buren verschijnen op tafel drie kommetjes: wasabi, sojasaus en zoete chilisaus. Niet veel later komt het eerste deel van mijn ‘eerste ronde’: de wakame, de edamame en de gember. Met de wakame en de gember kan ik nog niet zo veel aan, maar ik begin wel al vlijtig de sojabonen uit hun peul te halen. Iets waar ik persoonlijk erg van kan genieten… Rustgevend zelfs!

Toch wel een serieus poosje later arriveren de sushi. Ik merk meteen dat we hier moeilijk van topkwaliteit kunnen spreken… Zonder onbescheiden te willen zijn, durf ik te zeggen dat ik het zelf beter kan. Zelfs bij mijn eerste poging tijdens een sushiworkshop van Ko’uzi zien ze er beter uit dan de sushi van Ichiban. Idem dito wat smaak betreft overigens. Nu wist ik wel op voorhand dat in zo’n breed gewaaierd Aziatisch restaurant geen gespecialiseerde sushimeester(es) aan het werk zou zijn. Maar de tonijn in de maki verschilt bijvoorbeeld erg in kleur van de nigiri, waardoor ik ‘ontdooid’ durf vermoeden. Verder is de hoeveelheid geserveerde gekonfijte gember totaal buiten proportie: zelfs met de beste wil van de wereld krijg ik die berg niet naar binnen. Als ze dat maar niet als een ‘niet geconsumeerd gerecht’ beschouwen…

Soit, ik zit er ondertussen ongeveer een uurtje. De dame komt vragen of ik nog een ronde wil. Ik herinner haar echter aan de gebakken dumplings. Blijkbaar vergeten, want slechts anderhalve minuut later zijn ze daar. Ik moet zeggen dat de kwaliteit hiervan mij beter bevalt dan de sushi. Wellicht zijn de uitbaters ook eerder van Chinese oorsprong dan van Japanse – al durf ik er geen geld op inzetten, want Thais is tevens een optie.

Tja, wat kan ik zeggen?

Een zekere Bram slaat in een Foursquare tip de nagel (bijna) op de kop: “If you’re hungry for sushi and have hungry on your mind, go here. If you’re hungry for sushi and have sushi on your mind, go to Ocean Sushi downtown”. Bijna, want ik zou toch nog voorrang geven aan Sushi Palace, Tokyo Sushi of Ikura Sushi boven Ocean Sushi…