Spaghetti is voor veel Gentse studenten synoniem voor De Kastart, of omgekeerd. Je moet dus al over een portie lef beschikken om dat monopolie te willen doorbreken en het strijdwapen van Bavet lijkt helder: iets hipper dan De Kastart, veel meer 2015. Een eerste zaak opende recent aan de Muinkkaai, een tweede zou snel volgen op de Nederkouter.
Nomen blijft nog steeds omen, dus aan de ingang liggen papieren ‘bavetten’ – oftewel slabbetjes, gekend van babies die fruitpap of levensgenieters die kreeft eten. Wij passen echter voor die extra bescherming tegen pastasausspatten als mijn collega en ik op één van de eerste dagen na opening gaan verkennen .
Lees verder →
In herhaling vallen is nooit een goed idee, dus ik begin deze blogpost niét met het statement dat ik geen fan ben van uit eten in groep. Maar als de baas vertrekt, dan moet dat uiteraard gevierd – misschien een ongelukkige woordkeuze – worden. Eén van de collega’s oppert om naar een Japanner te gaan waar je je gezamenlijk (met negen personen in ons geval) rond een teppanyaki kunt scharen. Een andere collega stelt in dit kader Kanazawa op de Hundelgemsesteenweg in Merelbeke voor.
Ze hebben er een ‘all you can eat’ formule aan € 35,50 de man / vrouw. Gezien er nogal wat meer dan gemiddelde eters tot het team behoren, lijkt mij dat geen slecht idee. Eenmaa! Andermaal! Gereserveerd!
Bij aankomst bestellen we vrij unaniem witte wijn en water (plat en bruis). Daarnaast duurt het even voor we de procedure van de ‘all you can eat’ helemaal snappen: je bestelt per ronde maximum vijf dingen per persoon. Die keuze maak je op basis van een geplastificeerde menukaart met weinig realistische foto’s en markeer je alle negen in één bepaalde kolom op één papiertje. Je hoort het al: nogal een onhandig gedoe. In totaal krijgen we twee uur de tijd om van deze Japanse à volonté te genieten. Niet onbelangrijk om te vermelden: als je niet opeet wat je vraagt, houdt het onverbiddelijk op en moet je per resterend stuk één of meerdere euro’s opleggen. Slim systeem, me dunkt. Want met eten valt onder geen enkel beding te sollen.
We zijn de enige klanten deze donderdagavond, dus we krijgen de onverdeelde aandacht.
RONDE #1
- Nigiri sake (zalm)
- Nigiri tai (dorade)
- Sakemaki (zalm)
- Sake sarade (zalmsalade)
- Tempura moriawase (mix)
Lees verder →
Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.
De mensen achter Eat Love houden van variatie, ik citeer hun website. Daarom vind je sinds een paar maanden Chix Rôtisserie op het vroegere Tastings adres in Onderbergen.
Op een weekavond zit de zaak vrij vol. Het duurt even vooraleer we de warme gloed kunnen thuisbrengen: de oven met de ronddraaiende kippen natuurlijk.
Als aperitief kies ik Chardonnay Ocre Rouge. De wijn bevalt, toch blijft vooral het hoge prijskaartje (€ 8) hangen. Dat geldt tevens voor de mousserende versie (€ 9) van mijn vriend. Voor de gezelligheid vragen we nog een portie edamame (€ 7).
De professionele dienster legt uit dat een halve kip (€ 18) een optie is, een bil per persoon of een bilmenu (bil + groente + patat + saus) kan ook. We gaan voor een halve en daar vraag ik nog een resem begeleiding bij: frites allumettes (€ 4), gebakken aardappelen in de boter van Maria (€ 4), frisse en krokante sla (€ 5), tomatensalade (€ 5) en tot slot picklesbéarnaise (€ 4). Standaard komt er ook nog mayonaise en ketchup.
We laten de wijn zo en schakelen over op bier: Ginette natural white (€ 4) voor mij en Duvel (€ 5) voor mijn vriend.
Alles verschijnt op tafel in eigentijds wit email met een blauw randje. Dat streelt mijn oog best wel! Even zijn diezelfde ogen iets groter dan de buik, want ik bedenk dat een volledige kip (€ 31) misschien slimmer was. Het moet gezegd dat die vrees onterecht blijkt en het kipje absoluut smaakt! De picklesbéarnaise komt veel later dan de rest, maar dat zien we door de vingers. De mooi gebakken kip, de bijzonder geslaagde frietjes (inclusief aardappelschil), de kraakverse mix van verschillende slasoorten maken alles goed.
Ze weten bij Chix duidelijk waar ze mee bezig zijn. Voor ons zou het kader – in lijn met de eenvoudige keuken waar gebakken kip voor staat – wel iets bruter mogen. Nu matchen het interieur en het eten niet helemaal.
Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.
Charbon in Ruiselede trekt op Facebook mijn aandacht met de gerechten, het interieur, het ruime terras. Wanneer ik in de buurt moet zijn, reserveer ik online voor de lunch.
Het statige huis in de Kasteelstraat maakt indruk, zowel buiten als binnen. Op een donderdagmiddag zit de zaak iets meer dan halfvol. Ik mag een tafeltje uitkiezen.
Charbon is vooral een lunchrestaurant, enkel op vrijdagavond en zondagochtend wijken ze van die regel af. Voor de lunch kan je het hoofdgerecht (€ 15) aanvullen met soep (€ 18) of een voorgerecht (€ 22). Op de kaart staan twee extra opties: ‘veggie & healthy’ of ‘meat lovers’.
Ik zie de pompoensoep wel zitten, de focaccia als eerste gang spreekt mij minder aan. Verder aarzel ik niet lang tussen pladijs of eend: vis zal het zijn! Daarbij lust ik wel een glaasje Saumur ‘Vent Du Nord’ uit de Loirestreek (€ 3,50).
De pompoensoep ruikt heerlijk en ook het oog krijgt wat: gepofte pompoenpitten en zure room met dragon als afwerking.
Bij het opnemen informeert de gastvrouw of ik vlot bediend wil worden of eerder ruim te tijd neem. Ik verkies de vlotte versie en mijn hoofdgerecht volgt dan ook niet gek veel later.
De chef weet duidelijk waar hij mee bezig is. Klein detail: de paarse shiso van op de menukaart ontbreekt wel. In ruil krijg ik meer dan enkel savooi als groente, ook courgetteslierten, broccoli en als ik mij niet vergis wat spinazie begeleiden de pladijs. De chips van gedroogde ham contrasteren mooi met de verse vis en de kokosmelk werkt af. Veel smaken, desalniettemin echt lekker!
Heel even twijfel ik over het dessert met chocolade, tonkaboon en granaatappel (€ 7), toch besluit ik om het bij koffie (€ 2,50) te houden. Op zondagavond kun je trouwens ook terecht in hun andere bar Le Dimanche voor drankjes en tapas.
Een boek van Yves Petry
Ook dit keer kan ik mij niet meteen herinneren hoe ik bij dit boek terechtkwam. Iets zegt mij van een kennis op Instagram die ik leesgewijs best vertrouw, al kan ik mij vergissen. Voor mij vormt ‘De maagd Marino’ een eerste kennismaking – noem het ontmaagding – met Yves Petry, een Vlaams auteur die blijkbaar al in 1999 debuteerde maar pas in 2010 met Marino’s kannibalistische trekjes een breder publiek bereikte.
There, I said it. Dit boek is gebaseerd op een Duits waargebeurd verhaal, dat van de ‘kannibaal van Rotenburg’ uit 1996. Ik was op dat moment 13 jaar, maar kan mij dit bloederige geval niet herinneren. De enige kannibaal die in mijn geheugen gegrift zit, is Hannibal Lecter – uit ‘Silence of the Lambs’, een film uit 1991 (5 jaar voor Rotenburg). Lees verder →
