Sommige eetgelegenheden hebben toch hun locatie mee… Neem nu Little Tokyo, een Japans restaurant met een topterras gelegen aan een fotogeniek kruispunt in Elsene.

Foto: Brussel’s Kitchen

Ik kom er voor een vrijdagse lunch, maar kijk eerst even verrukt rond. Leuke plek!

Lees verder →

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

De L’Envie beleving begint ongetwijfeld met de rit ernaartoe: vanuit Kortrijk over Zwevegem krinkeldewinkel tot in Sint-Denijs.

We bellen op vrijdagavond om 19u30 aan en gastvrouw Ines nodigt ons uit om te aperitieven in de zithoek. Geen slecht voorstel, gezien we de allereersten zijn. Later op de avond geraakt L’Envie alsnog volledig gevuld.

De gastronomisch avond mag van start gaan met huischampagne van François Girard (€ 15). We nippen, knikken en proeven van de amuses met ansjovis, nobashigarnaal, makreel en asperges in de hoofdrol. Chef David Grosdent toont meteen wat hij kan…

Dat willen we graag verder ontdekken tijdens het Découverte menu (€ 60 voor 4 gangen, €22 voor aangepaste wijnen). Mijn wederhelft gaat in op het wijnvoorstel, ik pas als chauffeur. Op zaterdag en zondag serveren ze enkel de langere menu’s Plaisir (€ 70 voor 6 gangen) en Signature (€ 80 voor 7 gangen).

We gaan aan tafel in de lichtrijke uitbouw met halfopen keuken. Ik drink mee van de eerste witte wijn, een Muscat die verrassend genoeg niet zoet is. Een prima begeleider van het eerste voorgerecht: grijze garnalen uit de Noordzee, burrata uit Pouilles, daslook, avocado. Ik apprecieer de eigenheid van dit beeldige bord – denk aan garnalen in combinatie met burrata en gebakken avocado. De koolvis, groene asperges uit Pertuis, morieljes, Comtékaas als tweede voorgerecht dwingen ons in stilte te genieten.

Het hoofdgerecht met Barbarie eend, Mechelse asperge, Roscoff ui, artisjok, erwten gaat verder op dit elan, zo ook de schitterende Morgon die erbij geschonken wordt. Na een complimentje van mijn vriend wordt zijn glas nog een paar keer bijgevuld.

We ronden af met rabarber, hisbiscus, gegrilde amandel, gelei, yoghurt aan tafel en daarna nog met koffie en huisgemaakt zoets in de zetels.

De Waalse invloeden en de seizoenen doordringen de gastronomische keuken van David Grosdent. De gastvrouw versterkt het geheel met haar mooie wijnen en professionele bediening, alleen kan ze voor een volle zaal nog wel wat mature hulp gebruiken. Samengevat de rit naar Sint-Denijs meer dan waard!

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Na een stevige wandeling langs de Schelde kloppen we op zondagavond in Dikkelvenne aan bij Brasserie Juste.

In september 2015 openden chef Tom en gastvrouw Wendy hun zaak vlakbij de kerk. De eerste indruk zit goed: eigentijds interieur en instant attente bediening. We starten met een glaasje cava Naveran Brut (€ 4,50) en de menukaart die wat verstopt zit achter nogal wat bladzijden wijn.

We twijfelen vooral tussen enkele barbites en daarna een côte à l’os delen of elk een voor- en hoofdgerecht. Het wordt de laatste optie. Ik zie vis als hoofdgerecht wel zitten, alleen blijken de sliptongen uitverkocht. Wel merk ik dat er aan een andere tafel kabeljauw geserveerd wordt, dus informeer ik of er eventueel suggesties zijn. Bingo!

Mijn meneer valt als starter voor de huisbereide garnaalkroket (€ 8,50), ik kies na veel aarzeling de gravad lax (€ 13). Daarbij selecteren we uit de vier witte opties per glas de Riesling Tanisch Kabinett (€ 5,5): minder droog dan verwacht, desalniettemin erg lekker.

Aan de overkant zie ik een artisanale kroket met verse garnalen en gefrituurde peterselie. Eerlijk is eerlijk: het water loopt me in de mond. Gelukkig bekoort ook mijn contemporaine compositie met blokjes gemarineerde zalm, radijs en (granité van) appel.

Wijngewijs blijf ik bij wit, dit keer wel de Italiaanse Le Strette (€ 5,50). De overkant volgt in de rode versie, voor bij zijn gegrilde entrecôte Hereford met salade, handgesneden frieten en pepersaus (€ 26). Helemaal volgens de regels van de kookkunst! Mijn kabeljauw, lentestoemp, gepocheerd ei (€ 24) smaakt evenzeer, alleen mocht de stoemp iets smeuïger. De lente proef ik wel nadrukkelijk door de keuze voor wortelen, erwtjes, munt en bieslook in diezelfde stoemp.

Zoals gewoonlijk passen we voor dessert. Een cappuccino (€ 3,50) willen we wel en daarbij hoort de juiste hoeveelheid zoetigheid voor mij: een stukje chocoladebrownie. Dikkelvenne heeft er – naast de aangename wandel- en fietsomgeving – een troef bij met Brasserie Juste.

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Een conceptbar waar drankjes, food en design samenkomen: genoeg troeven om bij Bar Copine in Lokeren langs te gaan voor een lunch.

Ik installeer mij aan het laatste vrije tafeltje, de krukken aan de verstoog waren ook een optie. Rondom mij zie ik alleen maar mooie (en ook lekkere) dingen en het goede nieuws is dat zowat alles te koop is.

Even staren naar de kaart doet mij twijfelen tussen soep en een salade, of een beetje gek doen met soep (€ 5) en een camembert uit de oven (€ 8) – die bij de bar bites staat. Het wordt het laatste met daarnaast een glas witte wijn. Ik verkies de Italiaanse Castelforte (€ 6) van Garganegadruif boven de Spaanse Fayenzas (€ 4). De frisse wijn komt op een strak dienblad in het gezelschap van een potje zoute snacks.

Als volgende verschijnt de dagsoep met pompoen, wortel en een Aziatische touch. De smaak zit prima, het zijn echter de extraatjes die de soep super maken: op het bord ligt als begeleiding niet alleen brood, maar ook proevertjes van de lunchkaart zoals wat gegrilde groenten, quinoa, kikkererwten. Zo logisch eigenlijk, dat lunchbars dat niet vaker doen…

De dienster waarschuwde mij dat de camembert even zal duren, dat valt al bij al mee. Ik verdenk de buren ervan een jaloerse blik op mijn kaasje te werpen. Het ziet er dan ook beeldig uit: een ingekerfde camembert met rozemarijn en soldaatjes.

Voor de aanlokkelijke taarten in de toog werken ze samen met Toert. Het vraagt wat zelfdiscipline, maar de combinatie van een volledige camembert én taart als lunch zou er toch los over zijn. Misschien een volgende keer, al lijkt Bar Copine mij tevens de ideale plek om te brunchen (op zondag, na reservatie) of te borrelen.

O ja, ik kijk op het einde nog even rond en loop met een – bijzonder mooie, het mag gezegd – zilveren halsketting naar buiten…