Voor een Antwerps etentje op vrijdagavond twijfel ik tussen Bistrot Du Nord, Nathan en Gå Nord. Om diverse redenen wordt het uiteindelijk de laatste optie. We zetten dus koers richting een voormalig koetshuis in Park Spoor Noord dat volledig gerenoveerd werd door zakenpartners Sven Wille en Nicolaj Kovdal. Ze trokken Timothy Tynes aan als chef, Jonas Skovhus als mixologist en Max Broeckhuysen als sommelier en maître om samen een symbiose tussen Scandinavische en oosterse invloeden (dixit de Gå Nord website) tot stand te brengen.
De naam Max doet natuurlijk een belletje rinkelen: Vlaanderen leerde hem kennen als de – sorry voor mijn bewoordingen – zelfingenomen wijnman uit Mijn Restaurant. Hij kreeg het aan de stok met de Antwerpse kandidaten van pop-up Twenty-Two die hem inhuurden als zaalverantwoordelijke.
Een beetje op onze hoede wandelen we binnen. De jassen worden aangenomen en we worden naar onze tafel geleid. Daar mag ik kiezen tussen stoel of zetel; gezien ik de kleinste ben, beland ik op de zetel. Ondertussen krijgen we de kaart en bestellen een oude porto (€ 8) als aperitief. De andere keuzes (champagnebier of gin tonic) liggen mij minder. Het valt mij nu al op dat het zaalpersoneel de gewoonte heeft om neer te hurken aan de tafels wanneer ze iets uitleggen. Een ietwat vreemd zicht…
Menugewijs gaan we voor de gulden middenweg: 5 gangen (€ 62). Ik hoef geen aangepaste dranken (€ 33), de overkant wel. Ondertussen komen er enkele amuses op tafel, waaronder flinterdunne krokantjes met een erg lekkere ansjovisdip.
Dan krijgen we de eerste gang voorgeschoteld: makreel | dashi | algen | sesam. De rauwe makreel ligt knap gedresseerd rond een blinkende kei. We proeven en knikken goedkeurend… Jawel, dit is érg lekker! Alleen jammer dat we zelf naar de aangepaste drank moeten informeren. Dat blijkt een glaasje sake te zijn. Origineel.
Lees verder →
Het was Bart Becks die me een aantal maanden geleden tijdens een lift door Brussel wees op Dam Sum, dé plek in onze hoofdstad voor dim sum. Zoiets hoef je mij geen twee keer te zeggen en zo belandde Dam Sum op mijn restolijstje…
Bij een volgende gelegenheid (een meeting tot 12u00 in de juiste buurt van Brussel) plan ik een aansluitende lunch op de Parvis de la Trinité in Elsene. No reservations, just pop in – zegt de website. Handig! Dan probeer ik wel altijd om ofwel niet té laat ofwel net héél laat te arriveren en zo de kans op een beschikbare tafel te optimaliseren. Tegen 12u30 zit mijn gezelschap al te wachten in een voor 25 à 50 % gevulde zaak. Ik kijk even rond en spot een modern oosters interieur met veel zwart en rood.
Op het clipboard met food & drinks kijk ik in eerste instantie naar de aperomogelijkheden. De overkant zit aan de cava (€ 6), ik voel meer voor een glas witte wijn (€ 4,80 – Chardonnay). De volgende keuze ligt in het kiezen tussen dim sum all lunch long of toch ook naar de hoofdgerechten met ondermeer noedels of rijst te lonken. Ik neig richting het puur bij dim sum houden.
Als eerste stuks vragen we dan ook xiao long bao pork (€ 6,40 – 3 stuks), de signature dish van Dam Sum. Van de mannen achter Cuichine en Bar Chine weet ik inmiddels hoe moeilijk het is om dim sum te bereiden, je hebt als het ware een echte dimsummeester nodig in de keuken en die zijn niet zo dik gezaaid. Verder geef ik ook nog de xiao long bao beef (€ 6,40 – 3 stuks) en de crispy shrimp roll (€ 5,20 – 3 stuks) door. Die xaio long bao – kortweg XLB – zijn delicate dim sum gevuld met onder andere bouillon, blijkbaar aartsmoeilijk om te maken.
xiao long bao pork
a delicate pork dim sum with soup inside
xiao long bao beef
a delicate dim sum with juicy succulent beef inside Lees verder →
2016, het jaar van mijn gehalveerde Goodreads reading challenge. Ik begon – net zoals in 2012 tot en met 2015 – met 24 te lezen boeken als doel. Ergens in maart 2016 begon het echter al te haperen… Aan mijn huidige levenstempo kan ik twee boeken per maand niet langer volhouden, één boek per maand daarentegen. Daarom zette ik me over mijn leestrots en besloot ik om de uitdaging met 50% terug te draaien naar 12 boeken.
Wie mij een beetje kent, weet dat ik het haat om te falen. Maar ik blijf wel altijd eerlijk, vandaar deze intro om niet de perceptie te creëren dat ik boekgewijs ‘overperformde’ in 2016… Ik land dus met 10 boeken minder op de teller in vergelijking met 2015.
Statistiekjes zijn leuk! Zo las ik 4559 pagina’s met als dikste klepper De Klap en z’n 452 baldzijden… Je merkt het: ik ben geen fan van écht dikke boeken. Om dit statement meteen te ontkrachten misschien even inzoomen op het boek waarmee ik de jaarovergang beleefde (niet letter oudejaarsnacht natuurlijk): Kwaadschiks. Deze roman van A. F. Th. van der Heijden kreeg ik echter als geschenk, bijgevolg kijk ik dit gegeven paard niet in de bek. En nu ik ongeveer 300 pagina’s ver ben, moet ik alvast toegeven dat ik blij ben in deze dikzak begonnen te zijn… Het verhaal bevalt me.
Goed, over naar mijn leesvoornemens voor 2017… Ik hou me wijselijk aan het tempo van één boek per maand. Zo hoef ik niet te streven en me ongemakkelijk te voelen als het even minder goed vlot. Want aan een andere boekengewoonte blijf ik wél vasthouden: ik lees ALLE boeken uit. Verder leg ik mezelf geen speciale topics op, het belangrijkste blijft voor mij de absolute ontspanning. Lezen moet zowat de enige activiteit in mijn vrije tijd zijn waar mijn aandacht onverdeeld naartoe gaat. Vanaf dat ik naar iets met schermen (televisie, computer, tablet, smartphone) overga, verval ik steevast in multitasken. Dit haal ik dan ook als voornaamste reden aan voor het blijven vasthouden aan papier.
Lees ze!
Intussen meer dan vier jaar geleden testte ik Yam Thai, het eerste Thaise restaurant van Nathalie Meskens en haar inmiddels ex-man Jeroen Van Dyck in Antwerpen. Nu ik even naar deze resto review terugkijk, merk ik dat ik onder andere daar mijn liefde voor de prachtige keramiek van Tokyo Design Studio opdeed. Ondertussen staan er enkele van die blauw-wit gestreepte bowls en borden in mijn keukencollectie en leerde ik de Thaise keuken ook stukken beter kennen door drie weken ter plekke en eetervaringen alhier.
Hun / haar / zijn tweede zaak Nimman staat al sinds de opening in april 2015 op mijn restolijstje, maar het duurt tot december 2016 vooraleer ik er reserveer voor een bijpraatmomentje met een vriendin. Ik kende het stemmige pleintje met kasseien – genaamd Stadswaag – waar Nimman ligt nog niet. Op de website kondigen ze aan dat parkeren in de buurt lastig kan worden, gelukkig arriveer ik iets voor etenstijd met een plekje vlakbij om de hoek als gevolg.
Foto: Newplacestobe.com
Nimman knipoogt naar de favoriete wijk van Nathalie en Jeroen in Chiang Mai. We fietsten er zelf rond tijdens onze Thailandreis in 2014 en ik begrijp hun voorliefde wel: een vrij hippe en zelfs een tikkeltje westers aanvoelende buurt in het Thaise binnenland.
Terwijl ik op mijn gezelschap wacht, inspecteer ik alvast de kaarten. Dranken vind je net zoals bij Yam Thai op een menukaart met de looks van een internationaal reispaspoort. Voor het eten moet je de muren inspecteren: daaraan hangen grote borden met een soort stratenplan waarop de gerechten opgelijnd staan.
Lees verder →
L’Amitié metamorfoseerde recent van restaurant naar bistro bar, de uitbaters wilden het met andere woorden allemaal een tikje minder stijf. Eerlijk gezegd maak ik hier een assumptie, want ik bezocht de oude L’Amitié nooit. Ik kan wel zeggen dat de 2.0 versie very 2016 aanvoelt, alleen zou je in een bistro bar iets meer ‘ontspannen’ hoekjes met zetels en zo verwachten…
Nog iets wat ik mij afvraag: vanwaar die octopus in het logo? L’Amitié positioneert zich niet echt als visbistro, misschien koestert de chef een voorliefde voor het beestje of staat deze inktvisachtige gekend voor z’n uitzonderlijke vriendschapskwaliteiten?
Er wordt ons een lunch voorgesteld, de à la carte lonkt echter te hard… Boven de zeespiegel – een golvende lijn op de menukaart – staan drankjes, bits ‘n’ bites, charcuterie en cheese; eronder small plates cold & tasty + nice & warm en you’re so sweets. Bij een glas voortreffelijke bubbels maken we een weloverwogen keuze…
We besluiten om zes zaken te bestellen, die – ik citeer de menukaart – volgens het ritme en de volgorde van de keuken zullen verschijnen. Het vraagt enige doortastendheid om de aandacht van de serveerster te trekken, doorheen de ganse lunch eigenlijk. Eens we haar te pakken hebben, geef ik meteen onze zesledige verlanglijst door.
Lees verder →
