Regen op warm asfalt

Geplaatst op door
1

Week gevoel in mijn buik bij Ralph Lauren Romance For Men.
Overmatige speekselproductie bij een pot mosselen natuur.
Jeugdsentiment bij wasgoed uit mama’s machine.

Maar één bepaalde geur grijpt mij steevast bij de keel…
Regen op warm asfalt.

Denk aan een warme zomerdag. Een dag die duidelijk flirt met de eer om een perfecte zomerdag genoemd te worden. Compleet ontspannen ingevuld in het gezelschap van fijne mensen. Met smaakpapilprikkelende hapjes. Met dorstlavende drankjes. Misschien een hangmat. Misschien een boekje. Maar zonder twijfel een huid die ruikt naar zonnebaden.

En dan
– plotsklaps –
een regenbui.

Zo’n bui die even onverwacht begint als eindigt. Zo’n bui die meerdere zintuigen bespeelt. Het geluid van stevige regendruppels. Het gevoel van textiel dat wat tegen het lichaam plakt. Maar bovenal de geur van regen op warm asfalt.

De geur treedt net zo abrupt in als de regen zelf, maar blijft wel veel langer hangen. Ze belichaamt mijn liefde voor het stedelijke en voor verre of dichte reizen. En toch kan ik de geur niet loskoppelen van weemoed. De weemoed overvalt mij, net zoals de regen vaak met vrouwen in zomerjurkjes doet. Een verklaring heb ik niet. Wel een gevolg. Nood aan Leonard Cohen of pianomuziek in combinatie met een verkwikkend drankje. Te consumeren op een locatie die mij droog houdt, maar toch liefst niet te ver verwijderd ligt van dat warm asfalt.

Blijkbaar ben ik niet de enige bij wie deze geur iets losmaakt… Ook Dominiek refereerde er meermaals naar op Twitter en de voor mij tot nog toe nobele onbekende Jiggy Djé schreef er zelfs een song over.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=3UzxTIYdX40]

Sociale verantwoording

Geplaatst op door
2

Het overkomt mij vaker en vaker. Dat mensen met mij discussies aangaan over de zin of de onzin van sociale netwerksites in het algemeen, Facebook en Twitter in het bijzonder. Doorgaans bemerk ik bij mezelf niet bijster veel spontane behoefte om deze platformen te verdedigen. Ik ben ook maar een gebruiker… Als ik er “How to suck at Facebook” of “10 things you need to stop Tweeting about” van The Oatmeal op nakijk, vermoed ik dat ik zelfs nog een gematigd exemplaar ben. Desondanks eentje dat regelmatiger naar beide netwerken grijpt dan de meesten in mijn omgeving. Met het bijhorende commentaar tot gevolg.

Mij online uitleven in afzondering, tot daar aan toe. Maar in aanwezigheid van anderen eveneens aandacht besteden aan het virtuele deel van mijn ik kan gewoonlijk op weinig begrip rekenen – en weet dan dat ik daarenboven (nog) geen data-abonnement heb.

Het originele citaat – de auteur ervan (@gtje) een beetje kennende – zal wellicht met enige ironie getweet zijn. Doch het gaat mij vooral om het bewijs van het tegendeel. Ikzelf ben geen bezitter van een iPad (mijn papa sinds deze week wel, ikzelf bijgevolg enigszins jaloers). Maar als ik in een gesprek naar mijn iPhone grijp, wil ik doorgaans iets noteren wat mij prikkelt tijdens datzelfde gesprek. Een prikkel als in een citaat, een bedenking, een blogidee, een schets, … Het onderstreept de boeiendheid van het gesprek en niet – wat velen dikwijls al te snel concluderen – mijn desinteresse. Misschien ben je wel de protagonist in mijn volgende blogpost of het model voor mijn volgende tekening.

Sharing is caring – daar haalde ook De Mortierbrigade zijn mosterd.

Frituurtaal

Geplaatst op door
Antwoord

Daarstraks had ik een frietafspraak. Uiteraard gebeurt dat in De Frietketel, de frituur van mijn persoonlijke voorkeur. Tussen het uitvoerige kwebbelen door heb ik wederom genoten van deze zoute zonde.

Maar wat vandaag bovenal interessant was, was de uitbreiding van mijn vocabularium met welgeteld 1 tot de verbeelding sprekend woord uit de frituursfeer.

Weesjes
Dat zijn namelijk de frietjes die bij gulle frituristen naast het bakje vallen. Gestructureerde frieteters – inclusief mezelf – verorberen eerst de weesjes vooraleer aan de rest te beginnen.

Toffe term toch?

Ik ren (10km in Gent), dus ik ben

Geplaatst op door
Antwoord

Ik heb het eventjes gecontroleerd. Op 01/07/2010 heb ik voor het eerst over mijn loopervaringen geschreven. Misschien sprak ik het toen niet zo volmondig uit, maar mijn doel was destijds al om 10km te lopen. Start to run and beyond… En vandaag, vandaag was – na meerdere maanden trainen – de dag van de waarheid.

Na het startschot van Daniël Termont verliepen de eerste kilometers vlotjes. De rest van het parcours helaas iets moeizamer… Maar tegen alle verwachtingen in klopt het cliché dat wedstrijdtijden doorgaans pakken beter zijn dan trainingstijden. Niet zonder enige voldoening kan ik dan ook zeggen dat mijn buurmeisje Anne en ik de 10km – die overigens 10,66km bleken te zijn – afgerond hebben in 68min27sec.

Zo spreekt het LED scherm – gevoed door die chip bevestigd aan mijn veter…

Mijn Endomondo tracking app geeft een ietwat postiever gekleurde tijd aan, maar 17 seconden maken uiteraard een mensenleven niet.

http://www.endomondo.com/workouts/hBGZ1h6ltfs

Alle verslaggeving op een stokje: een kleine randbemerking over de betrouwbaarheid van Endomondo lijkt mij hier toch wel gepast. Het flatteert uiteraard dat deze app mij gelijkstelt aan Jezus, maar om over water te lopen zal ik hoogstwaarschijnlijk nog wat extra support van de apostelen nodig hebben… ;-)

Wat betreft die doelen stellen – en bijstellen…
Tot op de 10 miles! Zo onder de Kennedytunnel lopen lijkt mij wel wat.