Week gevoel in mijn buik bij Ralph Lauren Romance For Men.
Overmatige speekselproductie bij een pot mosselen natuur.
Jeugdsentiment bij wasgoed uit mama’s machine.

Maar één bepaalde geur grijpt mij steevast bij de keel…
Regen op warm asfalt.

Denk aan een warme zomerdag. Een dag die duidelijk flirt met de eer om een perfecte zomerdag genoemd te worden. Compleet ontspannen ingevuld in het gezelschap van fijne mensen. Met smaakpapilprikkelende hapjes. Met dorstlavende drankjes. Misschien een hangmat. Misschien een boekje. Maar zonder twijfel een huid die ruikt naar zonnebaden.

En dan
– plotsklaps –
een regenbui.

Zo’n bui die even onverwacht begint als eindigt. Zo’n bui die meerdere zintuigen bespeelt. Het geluid van stevige regendruppels. Het gevoel van textiel dat wat tegen het lichaam plakt. Maar bovenal de geur van regen op warm asfalt.

De geur treedt net zo abrupt in als de regen zelf, maar blijft wel veel langer hangen. Ze belichaamt mijn liefde voor het stedelijke en voor verre of dichte reizen. En toch kan ik de geur niet loskoppelen van weemoed. De weemoed overvalt mij, net zoals de regen vaak met vrouwen in zomerjurkjes doet. Een verklaring heb ik niet. Wel een gevolg. Nood aan Leonard Cohen of pianomuziek in combinatie met een verkwikkend drankje. Te consumeren op een locatie die mij droog houdt, maar toch liefst niet te ver verwijderd ligt van dat warm asfalt.

Blijkbaar ben ik niet de enige bij wie deze geur iets losmaakt… Ook Dominiek refereerde er meermaals naar op Twitter en de voor mij tot nog toe nobele onbekende Jiggy Djé schreef er zelfs een song over.