Stadsloop Gent

Running. Ik heb er al heel wat blogposts aan versleten.

Over hoe ik vorig jaar rond deze tijd startte met Start To Run, om vervolgens in september op de Long Life Marathon voor het eerst 10 km te lopen, dan alles te laten slabakken, tot de goede voornemens begin januari 2011 met Antwerp 10 Miles in het achterhoofd, vervolgens opnieuw slabakken, even een opstootje voor de Ekiden, daarna wederom loopstilte en als voorlopig dieptepunt gisteren de Stadsloop Gent.

Zonder voorbereiding. Zonder frisse kop. En eerlijk gezegd ook zonder werkelijke commitment naar iemand toe – behalve een via DM beloofde aanwezigheid aan een aantal tweeps.

Dus trokken mijn vriendin en ik gisterenmorgen richting Sint-Pietersplein voor de daginschrijvingen. Een paar uurtjes later stonden we daar terug. Op de borst ons nummer met ingebouwde chip – sjieke dinges – en op de rug de 108 voor Wouter Weylandt. Met mijn iPhone om de arm en mijn runners mood in de verste verte niet te bespeuren stonden we klaar op de Sint-Kwintensberg voor een 5km lange afgang doorheen Gent.

Ondanks de oppeppende stroom medelopers, de aanmoedigen langs het parcours en de uitzonderlijk gevarieerde route dwars doorheen mijn stad, kostte het mij heel wat moeite om die 5km te voltooien. Vooral die laatste kilometer bergop van het Zuid tot het Sint-Pietersplein gaf mijn idee van een behoorlijke competitie de doodsteek.

Mijn RunKeeper app klopte af op 33:15.
De Gentenaar oordeelt vandaag nog iets positiever met 32:50.

Laat deze zwakke prestatie vooral een teken zijn dat ik opnieuw regelmatig baantjes rond die verdomd saaie Watersportbaan moet lopen… Een nulmeeting, zoals mijn vriendin zei, om volgend jaar met gemak te verbeteren. Daar gaan we voor: een jaarlijkse objectief te vergelijken test voor de fysieke conditie!

•••

UPDATE

Fijn extraatje van de organisatie, die persoonlijke aankomstfilmpjes

Slagerij Zwaenepoel

Reeds meerdere malen verklaard en gestaafd dat ik een lijstjesmadam ben. Met stip – en ik val hiermee in herhaling – het meest gekoesterde lijstje is 70 dingen die je moet eten voor je sterft uit De Standaard. Dit weekend opnieuw een moment van genoegdoening toen ik een item van standaard naar vet kon omzetten, meer bepaald het lamsvlees van slagerij Zwaenepoel in Gent.

Al vaker was ik langs deze authentieke beenhouwerij in de Donkersteeg gelopen. Een beetje nieuwsgierig binnenglurend, meer niet. Want eigenlijk ben ik niet zo’n vleeseter. Toen ik er zaterdagnamiddag samen met mijn lief binnenstapte, was ik meteen gecharmeerd door hoe een slagerij er anno 2011 niet per se als dertien in een dozijn hoeft uit te zien. Gewoon onvervalst, van vlees en bloed.

Wanneer ik de dame achter de toog naar lamsfilet voor vier personen vroeg, kwam de beenhouwer himself – meneer Moerman volgens het plastiekzakje, en dus geen Zwaenepoel – meteen tussenbeide.

Hij suggereerde twee stuks lamscarré. Daarbij inbegrepen een demonstratie rond het verwijderen van de hiel en dergelijke. Dat hij ook nog eens uitgebreid bereidingsadvies meegaf, had misschien iets te maken met het feit dat mijn lief het niet kon nalaten zijn plaats in “het lijstje” te vermelden. De glimlach om de mond van mijn lief verwaterde echter lichtjes toen hij de prijs van dat aangeprijsde lamsvlees vernam: €33,43 – oftewel een grote €8 per persoon.

’s Avonds bakte ik de lamscarrees een 10tal minuten in een goede boter. Vervolgens liet ik het vlees nog eens een 10tal minuten rusten onder aluminiumfolie. Het formidabel smakelijke vlees werd opgediend met een karnemelkpuree, een wok van peultjes met groene asperges en wat sla.

Zonder enige twijfel mijn malste lamservaring ooit! Ik ging er bijna van blaten…

Soki

Mooie initiatieven verdienen een ruwduwtje, een portie aandacht.
Zo ook Soki.

Een label van Sofie Deboutte – mij gekend van op de middelbare school – en Christine Loos. Ze ontwerpen gezamenlijk voornamelijk juwelen. Maar ook moois op maat, zoals geboortedingen.

Fotografie op de site door Sarah Eechaut, tevens een ex-klasgenootje.

Ik ben fan. Ondertussen klant. Weldra keer ik tevreden terug.

Ryan Woodward

Ik ben fan.

Zijn animaties brengen sierlijk en tegelijk ontroerend eenvoudig dans in beeld.
Dans plakt. Tekeningen plakken. Allemaal aan de ribben.

Gisteren wereldwijd aanschouwd door zoekende surfers. Ryan Woodward, maker van de Google doodle als eerbetoon aan danseres Martha Graham.

[vimeo=http://vimeo.com/23562061]

Een paar maanden geleden bekoorde hij al met een ijzersterke animatie die je meewiegt doorheen de gestroomlijnde bewegingen van dansende lichamen.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=OBk3ynRbtsw]

Meer van dat, Mr Woodward!

Kinderen Voor Kinderen

Geen idee of het een wijdverspreide gewoonte was, maar mijn televisionele beleving beperkte zich als kind – in het pre-Ketnet/Nickelodeon/KZoom tijdperk dus – niet tot onze landsgrenzen. Niet dat ik mijn kennis van het Frans bijschaafde met behulp van Waalse televisieprogramma’s. Neen, onze Noorderburen zogen mijn aandacht – en ook die van mijn zus – naar zich toe.

De intrede van Sinterklaas met stip op één. Het Jeugdjournaal, Het Klokhuis, De Grote Meneer Cactus Show, Het Zakmes.

En dan was er nog Kinderen Voor Kinderen. In eerste instantie met groots opgezette liveshows, later ook met videoclips.

Kinderen voor kinderen
Een kind is hier zo rijk
Kinderen voor kinderen
Het is zo ongelijk
Een kind onder de evenaar
Wordt later vaak een bedelaar
Kinderen voor kinderen
Voor kinderen van daar

Mijn zus en ik extatisch bij het horen van deze tune. Als ik het mij goed herinner zelfs van die zeldzame gelegenheden dat we in de zetel mochten eten. Kijkend, meezingend (met volle mond, denk ik dan), dromend van ooit zelf meedoen… Niet dat ik – of ons Westrozebeekse Jeko-koor – daarvoor ook maar enigszins in aanmerking kwam, zelfs al zat “hartstikke” en “asjemenou” vervat in onze woordenschat.

Jeugdsentimentaliteit troef trouwens tijdens het rondsnuisteren op hun verdomd volledige website. Liedjes beluisteren, filmpjes bekijken. Stiekem meelippen en merken dat je de tekst nog kent…

Iedereen kent wel de Kinderen Voor Kinderen klassiekers. Over waanzinnige dromen, over onbewoonde eilanden, over bie ba boe ba borden, … Mijn favoriete nummertjes situeren zich echter op cassette / cd 10 tot en met 14: lariekoek en apekoolvuur en vlam en baklava of rijstevla. Ondertussen blijft het koor overigens lustig verderzingen, ondertussen al 31 seizoenen lang.