Voor het derde jaar op rij staat Gent Jazz op het programma. Als opwarmertje voor de Gentse Feesten. Omwille van allerlei redenen die ik in Vive le Gent Jazz! – mijn blogpost over de 2010 editie – oplijst.
Gisteren present voor Agnes Obel en Absynthe Minded. Daarnaast stonden de voor mij onbekende Angus & Julia Stone als headliners geprogrammeerd. Muzikaal bekoorde de frêle doch hese Agnes. Deze dame wil ik beter leren kennen. Ook Absynthe Minded viel – zij het van op een afstandje – in de smaak. Angus & Julia Stone bleken absoluut niet mijn muzikale ding.
Maar dat kon de pret niet drukken. Dat deed de overvloedige mensenmassa. Nog nooit maakte ik zoveel volk op Gent Jazz mee. Aanschuif- en schuifeltoestanden die mij aan Werchter herinnerden. Naar mijn aanvoelen verkocht de organisatie te veel tickets, zoveel bezoekers kan de locatie simpelweg niet slikken.
Vanavond zak ik nogmaals af richting Bijlokesite voor Gotan Project. Hopelijk kan hun Tango 3.0 mij de regendruppels doen vergeten…
[portfolio_slideshow]
Eergisteren stond een avondje Zomer van Antwerpen op het programma. Gezien tussen werk en plezier op een doordeweekse dag onvermijdelijk het avondmaal thuishoort, zochten we met de collega’s een eetadresje op het Zuid uit. Eten in de Zomerbar zelf was door de herfstgijzeling geen optie. Na een virtuele verkenning en bakken tips van mijn 100% Antwerps gezelschap, prikten we Lemon & Garlic.
Deze middle’terranean shop verrast mij in de eerste plaats door het frisse interieur. We bestellen cava en Vedett als apero en opteren om gezamenlijk voor de mezze te gaan. Wij denken aan de grote versie (voor € 20) met 3 koude en 3 warme hapjes. De ober knikt instemmend, maar raadt ons toch aan om onze bestelling tot 3 personen te beperken. Wij volgen gedwee en laten bovendien de keuze van de gerechtjes aan de limoen- en lookfanaten zelf over. Even later komen de dips, slata’s, pastilla’s en hot lovers op tafel. Wij alle vier instant verkocht! Intense smaken, “levende vers” (zoals we in West-Vlaanderen zeggen) en licht verteerbaar. Alleen kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat we wat minderbedeeld zijn in de warme sectie. Geen borek, falafel of kafta voor ons. Bij een volgend bezoek dus toch maar beter zelf selecteren wat we willen. Maar dat we terugkomen, is een vaststaand feit.
Foto: Greetje Van Buggenhout – Zone 03
De innemende uitbater vertelt ons dat hij zelf van Libanese orgine is en in de keuken samenwerkt met een Marokkaanse en een Turkse kok. Lemon & Garlic richt zich niet alleen op ter plaatse opeten, maar ook op “uithalen” – zoals mijn Antwerpse collega meeneemmaaltijden benoemt. Dat meenemen manifesteert zich na sluitingstijd in een heuse vending machine. Daarnaast kunnen zij die zelf middle’terranean willen kokerellen hier terecht in de winkelhoek.
Wij trekken opgetogen richting de Circusplek bij de Zomerbar voor iets meer dan een uurtje entertainment door de veelzijdige acrobaten en muzikanten van Akoreacro in Pfffffff.
Soms bevatten dagen het potentieel om perfect te zijn. Dagen zoals mijn shoppingdagje afgelopen maandag. Alles leek mee te zitten: we bereikten fileloos de Antwerpse binnenstad, mijn gezelschap kon zich langer dan gepland vrijmaken wegens een onvoorziene vrije dag, parkeren bleek gratis op de Vlaamse feestdag, de massa shoplustigen bleef uit. En we prikten bovendien het juiste lunchadresje: Hungry Henrietta.
We liepen het binnenplein op vanaf de Lombardenvest. Een – ietwat overdreven, dus bijna onnatuurlijk – vriendelijke dame wees ons een tafeltje. Gelukkig begon onze maag behoorlijk vroeg te knorren, want vanaf 12u30 stroomde het terras volledig vol. Maandag serveerde Henrietta als dagschotel (€ 15) krokant gebakken zalm met zure room, een slaatje met boontjes en gebakken aardappelen. We twijfelden niet langer, vooral omdat de andere gerechten op de kaart toch lichtjes hoger geprijsd staan dan de gemiddelde lunch.
De beperkte wachttijd overbrugden we met cava, bubbelwater en brood met buitenissig lekkere olijfolie. Even later kwamen onze borden met exact wat ik van de dagschotel verwachtte plus dat tikkeltje meer. Hypercorrecte brasseriekeuken! Bij onze koffie (jawel, ik dronk koffie om “mee te doen”) proefden we nog een praline van de net gekochte 250gr uit The Chocolate Line. Tevens #nomnom.
We zetten onze shopping spree verder richting Steenhouwersvest. Alwaar we instant fan werden van de Les Petites… collectie.
J’adore l’Anvers. Hungry Henrietta incluis.
Een boek van A.F.Th. van der Heijden
In mijn stukje over Het diner onderstreepte ik hoe lang het lezen van fictie geleden was. Maar ik zet koppig verder. En zo sloeg ik de eerste bladzijde van Tonio – Een requiemroman door A.F. Th. van der Heijden open. Op aanraden van een aantal mensen wiens literaire smaak ik instinctief vertrouw. Zij gaven aan volledig ondersteboven te zijn door deze grafproza voor zijn verongelukte (enige) zoon.
Geen tranen, geen kippenvel. Niet overhoop door de meer dan 600 bladzijden boordevol herinneringen aan een jongeman die op 22-jarige leeftijd overleed. Ben ik kil? Mis ik inlevingsvermogen? Misschien omdat ik verlies door de dood nooit eerder van dichtbij ervoer. Misschien omdat ik zelf (nog) geen kinderen heb. Vermoedelijk omdat ik voornamelijk respect ontwikkelde voor de mooie mens die Tonio Rotenstreich van der Heijden ongetwijfeld was. En omdat ik bovenal de schrijver-vader bewonder.
‘Dat vind ik nou het mooie van zo’n verduistering,’ fluister ik tot Tonio, hem de bril teruggevend, ‘dat de zon zich voor de gelegenheid als maansikkel vermomt. Welkom op het gemaskerde bal van de hemellichamen. Het carnaval van het zonnestelsel.’
Een persoonlijk, sereen en waardig eerbetoon van een schrijvende vader aan een zich tot volwassen man ontpoppende zoon. Treffende woorden. Woorden die ik zelf zou willen schrijven. En tegelijk weer niet.
‘Tonio – Een requiemroman’ holderdebol.comder kopen?
Gisteren stapte ik het postkantoor op de Hoge Weg in Sint-Amandsberg binnen. Om mijn oude nummerplaat terug te sturen naar de DIV (Directie voor Inschrijving van Voertuigen), meer bepaald de dienst schrappingen. Vlak voor de ogen van de postbeambte zocht ik – met de bewuste nummerplaat in mijn handen – een passende envelop uit om het metalen ding in te versturen. Ik checkte de afmetingen en koos uiteindelijk een gewatteerd iets-meer-dan-A4 exemplaar. Op het loketmeubel – dus nog vlakker voor de ogen van de postbeambte – schoof ik mijn nummerplaat in de envelop en kleefde die vervolgens dicht. Terwijl ik in mijn handtas naar een balpen en mijn notitieboekje met het adres van de DIV scharrelde, vroeg ik aan de postbeambte of ik mijn nummerplaat al dan niet aangetekend diende te versturen.
Hij antwoordde kurkdroog:
“Je hoeft die niet in een envelop te versturen… Maar de envelop is nu wel beschadigd, dus je zult die moeten betalen. Eén euro veertig cent alstublieft.”
Met wereldgrote moeite bewaarde ik de rust en betaalde de luttele som.
Ambtenarij van de bovenste plank!
