Mijn zus en ik wonen best wel een eindje uiteen: zij in Roesbrugge – bachten de kuppe, vlakbij de Franse grens, ik in Gent. Roesbrugge telt een kleine 800 inwoners, die zoals elke Belg al eens graag ‘een mondje gaan eten’. Dat kan onder meer in ’t Kerkegat op het marktplein. Naast mijn zus verklaarden ook mijn foodwise eerder kritische ouders hun liefde. Dus genoeg prikkels om daar zondagavond te dineren. Wij dames arriveerden eerst en bestelden alvast een flesje rosé (37,5 cl). De heren sloten niet veel later aan. Het lief vroeg cava en kreeg een schattig flesje van 20 cl. Slim, want sowieso mét bubbelgarantie!

Qua eetkeuze twijfelde ik tussen stoofvlees (€ 13) of garnaalkroketten (€ 16 voor 3 stuks). Ik ging voor de laatste optie, mijn wederhelft voor de eerste. Zus zwichtte voor de suggestie: kip archiduc met kroketjes. Schoonbroer hield het op een grote spaghetti. U merkt het, ’t Kerkegat serveert op en top Vlaamse keuken in een dorps kader. Bazin Betty maakt graag een praatje met de habitués – wat de ongedwongen sfeer bevordert.

Even later is het smullen geblazen. Drie stevige – homemade, volgens mijn zus die het via mijn pa van de kok heeft – garnaalkroketten lachen mij in het gezicht. Ze worden bijgestaan door nog wat extra grijze garnalen, kraakverse groenten en een kommetje frietjes. Een speciale vermelding voor het witloofblaadje dat als kuipje voor de o zo obligate mayonaise dient. Mijn vriend is tevens enthousiast over het stoofvlees; ik proef en stem in. De saus heeft een mooi bruine kleur: niet te donker, niet te licht. Het vlees combineert malsheid met toch niet volledig uiteenvallen.

Mijn zus laat zich zo mogelijk nog verrukter uit over haar kipfilet die versierd wordt met schijfjes verse ananas (getuige de schil) en omgeven door champignonroomsaus. Een gerecht dat ik persoonlijk nooit of te nimmer op restaurant zou bestellen, maar zij werkt het met veel smaak naar binnen. Ondertussen kraken de dames nog een tweede flesje rosé en nipt het lief van een Sint-Bernardus 6°. Mijn ietwat katerende schoonbroer lest de dorst met Tönissteiner Orange.

Voldaan rekenen we af (€ 84,80) en nemen voor om hier een vervolg aan te breiein, bij voorkeur als straks het terras buiten staat…

Het initiële plan was om voor de voorstelling van Kommil Foo iets te snacken in Cantina, de eetgelegenheid in de Arenbergschouwburg. Reserveren was niet bij mij opgekomen. Toen ik aankwam, stonden er slechts enkele tafels in de ruimte. Een lange tafel met een ongeveer 20-koppig gezelschap, een andere met de broertjes Walschaerts zelve. Op de vraag of we er wel kunnen eten, antwoordt de dame achter de bar – na eerst te checken in de keuken – dat er nog 4 porties vis met aardappeltjes beschikbaar zijn. Dat leek mij iets te beperkend qua keuze, dus bedankte ik vriendelijk en gooide mij op een alternatief…

Toen ik in de Arenberg wou inchecken via Foursquare, merkte ik dat de Lunchbox op slechts 0,1km van mijn huidige locatie verwijderd was. Dat eetadres had ik ooit horen vallen onder collega’s, dus belde ik meteen om te verifiëren of er nog een vrije tafel was en vervolgens liet ik mij door Google Maps naar hun voordeur leiden. Ik neem plaats aan een tafeltje aan de ingang en enkele minuten later waait mijn gezelschap binnen.

In de Lunchbox wordt er een onderscheid gemaakt tussen lunch (nomen est tenslotte omen) en diner. Ze serveren ongeveer hetzelfde, maar de prijzen zijn verschillend. Na enig weifelen zwicht ik voor de Lasagna Extravaganza met bangelijk veel groentjes en ricotta. Mijn compagnons bestellen de Tortellini Mediterraneo en de Mexican Wrap.

Foto: www.lunchbox.be

Een extra Vedett White later verschijnen onze borden op tafel. De tortellini voor mijn disgenoot blijkt tot een hamburger verworden, maar dat wordt niet veel later rechtgezet. Ik ben inwendig een beetje beteuterd, maar wil dat nog niet meteen laten merken. Mijn lasange ziet er namelijk toch ietwat anders uit dan het exemplaar op de foto hierboven – en ook van die ben ik niet zo hard onder de indruk… Mijn bord ziet er nogal – tja, nogal wat? – lomp uit, al gaat het uiteraard om de smaak. Die is niet mis. En toch verwacht ik in het geval van warme ricotta iets eerder smeuïg, terwijl die hier meer op haloumi lijkt – ook niet slecht natuurlijk. Mijn buurvrouw maakte blijkbaar de verkeerde keuze, want ze houdt niet bijzonder veel van kip. De kaart te goei bekijken helpt allicht. De wrap bevat inderdaad onproportioneel veel kip en bijgevolg valt er weinig guacamole te bespeuren. Er ligt wel een bijzonder frisse tomatensalsa met koriander naast de nacho’s. Ja, ik heb dus geproefd – of beter gezegd, we switched plates. Ze lijkt althans gelukkiger met mijn lasagne. We blijven uiteindelijk allemaal ietwat op onze honger zitten (absoluut niet letterlijk). Niet slecht qua smaak, maar nogal lomp en weinig anno 2012. Stiekem gluren we één voor één naar die glimlachende hamburger op onze buurtafel…

We krijgen nog de take-away hamburger voor onze vierde musketier die het net haalt voor de voorstelling, betalen (€ 16,20 voor mijn deel) en wandelen richting Arenburg.

Omdat mijn mannelijke ex-collega’s in Amsterdam steevast richting Argentijnse steak houses trokken, verleidde ik mijn wederhelft hier ook al mee voor de derde hoofdmaaltijd tijdens ons weekendje Amsterdam. Onze B&B gastvrouw fronste hier echter de wenkbrauwen bij en adviseerde om de lekkerste biefstuk van Amsterdam te eten bij Café Loetje. Gedwee als we zijn, wandelden we voor onze afsluitende lunch naar de Johannes Vermeerstraat in de buurt van het Museumplein. Ondanks de waarschuwing voor wachtrijen is het er behoorlijk rustig.

We kiezen voor een tafeltje in de ietwat oververhitte veranda en besturen de kaart op het krijtbord. Mijn wederhelft gaat resoluut voor biefstuk ossenhaas XL (€ 24,95). Ik kies op basis van wat ik op de tafel naast mij zie voor de biefstuk Bali (€ 17,50). Bij de vraag of we frieten (€ 2,95) en gemengde salade (€ 4,25) als bijgerecht willen, knikken we verlekkerd. Even later heb ik door dat de dame aan mijn rechterzijde een maaltijdsalade met biefstuk Bali bestelde, maar soit.

Na een Wieckse witte als aperitief switchen we naar een Antwerps bolleke, wat naderhand een perfecte combinatie met de steaks bleek.

Het eten wordt een kwartiertje later geserveerd. Gezien er niet gepolst werd naar de bakwijze, zijn we wel nieuwsgierig hoe bloeddoorlopen ons vlees nog blijft. Mijn biefstuk met pikante saus op basis van sambal oelek is saignant gebakken, aan de overkant is de XL lap eerder à point. De saus daar typeer ik als een extended version van mensen die het bakvocht over hun steak lepelen.

En dat het smaakt! Mals vlees. Stevige, lekker vettige kost. Niet onze beste biefstuk ooit, desalniettemin een verdienstelijk exemplaar. We verlaten Café Loetje zonder toetje (flauw, I know) en trekken naar de bushalte om huiswaarts te keren.