A picture is worth a thousand words. True. En toch is het geen sinecure om tijdens een gemoedelijk of een zakelijk etentje het voorgeschotelde te fotograferen. Ik heb het er steeds lastiger mee om mijn digitale camera (Panasonic Lumix) boventafels te brengen, dus doe ik het nu alsmaar vaker met mijn iPhone 4. Ongegeneerd is niet meteen my middle name… Tijdens mijn vorige bezoek aan Cuichine beperkte ik mij om onheldere redenen tot één enkele Instagram, dus dat probeer ik nu ruimschoots goed te maken – in de eerste plaats omdat de bordjes van hun chef het te over verdienen.

Eén van de eerste dagen na hun verlof moeten de klanten hun weg naar de hedendaagse Chinese keuken blijkbaar opnieuw vinden, want voor de lunch tekenen slechts 4 couverts present. En toch presenteert de uitbater enthousiast het lunchmenu (€ 18): garnalen met vijfkruidenpoeder en zwartpootkip met gembertapenade. Bijna laat ik mij nog verleiden door de gestoomde rog als suggestie, maar ik volg uiteindelijk toch het budgetvriendelijke menuvoorstel – al is de prijs sinds mijn vorige bezoek met € 2 gestegen.

Als opwarmertjes verschijnen nog altijd de verrukkelijke edamame sojabonen en kroepoek met een soort kruidenmayonaise op tafel. Aperitiefgewijs komt daar een biologische cava bij, zo troebel (vermoedelijk een foute term) dat het bijna een biertje lijkt. Echt top!

Voor het voorgerecht gaan we vlijtig aan de slag met stokjes. Na een iets te langgerokken gevecht met de grof gesneden brunoise van ui en paprika zoek ik toch mijn toevlucht tot de lepel die eveneens tot het gereedschap voor deze gang behoort. Een fris gerechtje met drie sappige garnalen en de lichtheid die je van een voorgerecht verwacht.

Daarna volgt de zwartpootkip met een gembertapenade, gewokte choy sum (familie van paksoi, gevraagd aan de Twitteraccount @cuichine13 zelf) en gestoomde rijst. In eerste instantie lijkt de tapenade nogal veel door de specifieke smaak van gember; desalniettemin merk ik dat ik toch nog behoorlijk wat uit het extra potje op mijn malse kip smeer. Zwartpootkip zie je trouwens tegenwoordig op menig menukaart opduiken. Qua achtergrondinfo moet dit pluimveeras toch nog de duimen leggen voor de Mechelse koekoek en de poulet de Bresse, want een Google search brengt weinig op. Wat de wijn betreft volgen we ook: een Oostenrijkse Veltliner in de witte rayon en een Portugese rode.

Aflsuiten doe ik met jasmijnthee uit zo’n stijlvolle, zwarte, zware theepot. Daarbij komen uiterst uitmuntende gemberkoekjes die mij zowaar even in de huid van een cookie monster dwingen. Ik pik meteen tevens de fortune cookie in met daarin een frase die zo danig veel indrukte maakte dat ik ze al terug vergeten ben.

Cuichine verdient zonder twijfel zijn 13/20 bij GaultMillau. De vaak gemaakte vergelijking met Lam & Yin ben ik ondertussen proefondervindelijk gaan checken. De vergelijking klopt; de grote plus van Cuichine blijft echter dat je daar nog behoorlijk last-minute terecht kunt. Mijn voornemen om ooit te komen voor het “Pekingeend all the way” menu blijf ik herhalen.

Meer lezen over Cuichine?
Mijn eerste lunch.
Mijn derde lunch.

Professioneel verhuizen betekent tevens afscheid nemen van een paar geliefde lunchadressen. In Vilvoorde en omstreken staat De Kuiper bij mij met stip op één – of tenminste op de middagen dat ik wel een stevige maaltijd kan appreciëren.

Bij wijze van afscheid lunchte ik deze middag dus nogmaals in het mekka van de paardensteak; voor mij overigens evenzeer het mekka van de lekkere geuze. Samen met de wederhelft. Op reservatie, want blijkbaar kan dat nu weer wel als je om 12u aankomt.

De geuzekeuze bestaat uit Drie Fonteinen, Girardin, Tilquin en een vierde soort die mij nu ontsnapt. Wij opteren voor de Tilquin, een relatieve nieuwkomer van een Waalse brouwer.

Als hapje laten we ons ook nog wat kalfskop met een lekkere dipsaus voorschotelen. De dipsaus lijkt het midden te houden tussen tartaar en pickles. De kalfskop ziet er voor velen misschien niet uit, maar smelt onweerstaanbaar op de tong.

En uiteraard komen we niet naar De Kuiper voor de schone ogen van de kok – al is dat wel een innemende man met grijs haar en een opvallende bril. We bestellen beiden de geroosterde paardensteak; gebakken is ook een optie, maar dat is dan wel suppervettig quasi gefrituurd in paardenvet (ooit gezien in een aflevering van Dagelijkse Kost). Daarbij bestellen we nog peperroomsaus, béarnaise en mayonaise. Sowieso komen daarnaast nog een ter plekke gemengde kom kropsla en perfect gebakken frietjes op tafel te staan.

Eat the horse. Njam! Njam!

Na verschillende bezoekjes nog steeds geen food review? Een schande, regelrecht. Nochtans herinner ik mij van Aperto Chiuso smakelijke borden met inktvispasta, sint-jakobsvruchten en venusschelpen. Met daarbovenop een bijzonder gezellig kader, dat zelfs van op straat al in het oog springt door enerzijds de enige Italiaan in een straat vol Turken te wezen en anderzijds dat prachtexemplaar van een Vespa in de vitrine.

Eens binnen deelt het restaurant zich op in een voor- en achterkamer. In de voorkamer staan een verzameling kleine tafels en een meterslang houten exemplaar waar je instant een echte Italiaanse famiglia bij fantaseert (onbewust hoor je la mamma in de verte Miracoli of Bertolli zingen – al liggen mijn verwachtingen uiteraard hoger). Een aandachtige blik later merk je dat ze met de kunstige foto tegen de muur eerder verwijzen naar een Laatste Avondmaal setting dan het land van hun culinaire inspiratie. Ons achtkoppig gezelschap krijgt – o hoezee – deze familietafel toegewezen.

We starten met een aperitiefje (prosecco in mijn geval) en bruschetta voor iedereen. Na weliswaar een behoorlijk eindje wachten verschijnen twee grote borden met voor ieder vier variaties: 1) look(boter), 2) mozzarella-tomaat-basilicum, 3) tapenade van ansjovis en zwarte olijven en 4) tapenade van zongedroogde tomaten. Een immer delicieuze start!

Bij wijze van hoofdgerecht laat ik mij verleiden door één van de suggesties op het krijtbord: stoofschotel van mosselen, venusschelpen, scampi, heilbot en kabeljauw met witte wijn en tomaat. De dienster duidt dat het een ruime portie is en dat brood begeleidt. Verkocht! Na een aantal glazen van de frisse witte huiswijn verschijnt inderdaad een indrukwekkend diep bord met daarin wat ik een Italiaanse bouillabaisse zou durven noemen. Het geheel bestaat uit een krachtige soep, zacht smakende schelpdieren in combinatie met gebakken scampi en witte vis. Het zelfgebakken brood vervolledigt het gerecht. Ronduit lekker! Ook het hoekje dat ik proef met wat geraspte parmezaanse kaas smaakt wonderlijk.

Met een voldaan gevoel pas ik voor het dessert. Een bruine Havana Club met cola (helaas geen light te verkrijgen) lukt nog net. En ik neem mij meteen voor om hier terug wat vaker te komen, want Aperto Chiuso hoort absoluut in het rijtje met ‘de betere Italianen in Gent’… Overigens hoog tijd om die eveneens via een Foursquare lijst te bundelen.