Don’t we all love sushi?

Ik ben zeker geen expert. Maar met dank aan Caroline ontdekte ik dat in Gent Sushi Palace inderdaad stukken beter is dan Ocean Sushi en dat in Antwerpen Zaowang van de vroegere baas is van Sushi Palace is én zelfs nog een tikkeltje beter. Tijd dus voor de proef en de som, ik reserveer een tafeltje bij Zaowang voor mezelf en een ex-collega.

In een aantal reviews las ik dat de bediening niet meteen als vriendelijk bestempeld kan worden en die eerste indruk wekken ze ook. Ik heb echter doorheen de jaren geleerd dat je op restaurant ofwel voor de doorgedreven glimlach en beleefdheid kunt gaan, ofwel zelf grumpy kunt worden. Raad eens welke aanpak de leukste eetervaring oplevert? Na wat wachten worden we naar ons tafeltje gebracht in een soort serre.

Sommige mensen houden van een boot, een controlefreak als ik neemt de touwtjes liever zelf in handen. Mijn uitdaging houdt dan telkens in om een palet samen te stellen dat in eenzelfde prijscategorie meer aanleunt bij mijn persoonlijke voorkeuren. Zo hou ik bijvoorbeeld niet speciaal van nigiri, ik vind ze te duur voor wat ze zijn. Geef mij maar sashimi, maki en allerlei andere inside-out / speciale rollen… En ook paling kan mij niet altijd bekoren, tonijn (ecologische terreur – ik besef het) en zalm daarentegen wel.

Omdat mijn disgenoot een minder grote eter is dan mezelf (een confrontatie met mijn eigen gulzigheid – geloof me), besluiten we om voor een 30tal stuks te gaan in plaats van de gebruikelijke 45 op een boot voor twee personen.

Het wordt (op de foto van onder naar boven):

• sashimi maguro (tonijn – 4 stuks – € 6,50)
• inside-out met tonijn en avocado (8 stuks – € 8,50)
• kamikaze tonijn (tempura, avocado, pikante mayo – 5 stuks – € 8,50)
• tempura maki (tempura scampi, komkommer, vissaus, pikante mayo
  – 5 stuks – € 8,50)
• dragon eyes (in tempura gefrituurd met zalm, kanikama, avocado, tamago
  – 8 stuks –  € 12,50)

We genieten druk taterend van ons gepersonaliseerd bootje. De overkant geeft het inderdaad iets vroeger voldaan op, waardoor ik alsnog mijn best moet doen om deze 30 stuks soldaat te maken.

Zaowang biedt inderdaad dezelfde geapprecieerde sushi-ervaring als Sushi Palace. Sinds ik echter bij Ko’uzi geweest ben, spannen zij wel de kroon. Bij deze laatste gaan we trouwens binnenkort zelf eens sushi rollen tijdens een workshop. Benieuwd!

Voldaan wandelen we parkingwaarts doorheen een mooi doch toeristisch stukje Antwerpen. Wanneer we quasi voorbij Da Giovanni komen, kan ik niet anders dan aan die hilarische ‘Wat Als?’ sketch denken. Brochetten, bruschetta, proscuitto.

Een collega tipte mij over een Italiaan in de buurt van Dampoort, één van de betere Italianen in Gent volgens haar: La Bussola. Genoeg trigger dus om op mijn restolijstje te zetten en bij gelegenheid eens te gaan proeven. En Rappers Delight van Studio Brussel op DOK Gent is zo’n gelegenheid… Wegens gigantisch in de buurt en geen eetmogelijkheid tussen dat hiphoppend en b-boyend volkje. We komen dus ‘op de ruttel’ (zoals men in West-Vlaanderen placht te zeggen) aan in het begin van de Antwerpsesteenweg. Op alle tafeltjes staat een bordje ‘réservé’. Maar na een lieve glimlach en wat goodwill van de baas krijgen we toch een tafeltje voor ons gedrieën toegewezen. Grazie mille!

Op de kaart vinden we een uitgebreid aanbod pizza’s, pasta’s, vis en vlees. De omschrijving alleen al doet mij gunstig stemmen… Al is de uitbater een ietwat dominante Italiaanse brompot, we voelen meteen dat we hier lekker zullen eten. De heren tegenover mij gaan voor pizza: parma (parmaham, rucola parmesan – € 13) en tartufata (iets met champignons en truffelpasta – € 13,50). Ikzelf kies zoals gewoonlijk voor een pasta: tortellini ricotta e spinaci (€ 12), ondergebracht onder de huisgemaakte pasta.

Om de dorst te stillen – niet dat de Vedetts op DOK ons niet smaken – bestellen we een halve liter rode huiswijn en een (plastieken) fles San Pelligrino. Tevens verschijnt om de eerste goesting wat te temperen focaccia met tomaat en een mix van groene en zwarte olijven. Wat. Een. Massa’s. Lekker. Brood. Fantastische focaccia!

Ondertussen is de zaak volgedruppeld en onze gerechten verschijnen. Ik zie de oogjes van mijn wederhelft blinken… Hij is gek op een échte pizza parma: rijkelijk belegd met ham, kraakverse rucola en royale schilfers parmezaan. Men wordt niet verondersteld om uit de slaapkamer – en bij uitbreiding de badkamer – te klappen. En toch kan ik getuigen dat hij de volgende morgen onder de douche zucht: “Man, dat was een lekkere pizza!”. Ikzelf geniet evenzeer van mijn tortellini. Italiaans met body en zonder poespas.

Hoef ik het echt nog te zeggen dat we hier sowieso terugkeren?

Arrivederci! Letterlijk dan.

Een nieuw adres in Gent, een omweg waard. Ik moet eerlijk toegeven dat we er in eerste instantie straal voorbij zijn gereden wegens op zoek naar de Reep. Maar Huiskamer Ernest is dus gevestigd in de Bisdomkaai, op de hoek met de Sint-Jacobsnieuwstraat. Deze huiskamer is licht, met hoge ramen en een zwak voor design met een verhaal. Je ziet dan ook overal originele stukken staan, van stoelen over tafels tot gezelschapsspellen. Zoals het schaakbord hieronder.

Bestellen doe je bij Huiskamer Ernest aan de toog, daar bekijken we de drink- en eetopties. Uiteindelijk houden we het op een Kombucha Classic voor haar (€ 2,20) en een cava voor hem (€ 3). Even is het twijfelen over die spotgoedkope (€ 15) fles cava, maar het is nog te vroeg op de dag om al voluit te gaan.

En wat kun je nu precies allemaal doen in die huiskamer? Zo’n beetje vanalles: design, kunst, muziek, workshops, living life!

Hapjes zijn slechts in beperkte mate beschikbaar, denk olijven, kaas, portie gemengd, droge worst en croque uit het vuistje. Wat mij overigens opvalt, is dat de droge worst speciaal ontwikkeld is door slagerij Henk uit Mariakerke. Mariakerke? Dat is onze kant van ’t stad, dus daar gaan we zeker eens langs. Voor droge of iets nattere worst.

We houden de agenda op Facebook en de website zeker in het oog. Het is een aanlokkelijk idee, zo’n verlengstuk van je eigen living.