Ook na een tweede bezoekje aan baby Noor zoeken we een plek om in Ieper of omgeving iets te eten. Mijn moeder stelt voor om naar Eetkaffee Steenstraete in Bikschote (vlakbij mijn grootouders in Boezinge) te trekken. Eigenlijk had ik eerder zin in Aziatisch, maar dat blijkt geen evidentie in het Ieperse en het enthousiasme daarvoor is bij mijn ouders overigens onbestaand. Dus haal ik een fijne herinnering aan een familiefeestje bij Steenstraete op en rijd daar samen met mijn vriend naartoe – in een soort van kolonne, want mama en papa zijn apart tot bij hun kersverse kleindochter gereden.

Steenstraete zit nog correct in mijn geheugen: een volks eetcafé – een spelling die mij trouwens meer ligt dan ‘eetkaffee’ – zonder poespas en met een gezellige drukte. Eetgasten in twee verschillende zalen en stamgasten aan de toog. Meteen valt mij de joviale en erg professionele bediening op; om de één of andere reden professioneler dan ik van een plek als Steenstraete verwacht. Eerst worden de drankjes gekozen: biertjes voor mijn gezelschap, Tönissteiner voor mijn geheelonthoudende zelve.

Vervolgens bestellen de drie metgezellen de specialiteit van het huis: ‘ons gekende “grillpannetje met scampi”‘ (€ 19,90). Ik twijfel, want dat sissende scampipannetje ziet er in het voorbijkomen erg aanlokkelijk uit. Mijn moeder is er overigens wild van en hoeft eigenlijk zelfs niet meer op de kaart te kijken bij Steenstraete. Maar dan willig ik mijn hang naar Aziatisch in door voor de tom kha gai (typisch Thais gerecht met kip & scampi – € 22,50) te kiezen. Even vraag ik mij af of de eigenaar misschien met een Thaise dame samen is. Deze clichégedachte wordt meteen ontkend door de ober. Hij is zo sympathiek om er ook bij te vermelden dat mijn Oosterse soep toch een 25tal minuten bereidingstijd vergt. Hoewel we allemaal al wat hongerig zijn, vinden we dat niet onoverkomelijk.

Rondom mij volgen eerst de borden, vervolgens de extra bestelde slaatjes en tot slot de gloeiend hete grillpannetjes. Papa en mama ruilen nog, want zijn scampi waren nogal stevig gebakken. Als laatste komt mijn tom kha kai op tafel, vergezeld met een kommetje plakrijst. De gelijkenissen met wat je bij een echte Thai in pakweg Gent zou eten, zijn op het zicht en afgaand op de smaak weliswaar eerder gering. En toch lepel ik met veel graagte deze verwesterde versie op: een bouillon met kokosmelk, een forse vleug curry, veel groenten, koriander, veel (net overgare) kip en kloeke scampi. Ook de rest smult tevreden van hun gegrilde scampi met gevulde aardappel, warme tomaat en sausje. Een slimme keuze trouwens van mijn ouders om daar wat extra groen bij te bestellen.

Van mij mogen er zeker nog familiefeestjes bij Steenstraete ingepland worden!

Ieper en omstreken, daar liggen mijn roots (papa uit Sint-Juliaan en mama uit Boezinge). Tegenwoordig kom ik er slechts zelden. Meestal voor familie en co, zoals de geboorte van mijn nichtje Noor. Een tweetal uur na de geboorte staan we al vanuit Gent in de kraamkliniek van Jan Yperman. Daar hoort eens het – oogluikend uitgerekte – bezoekuur voorbij is na de paar glaasjes champagne nog een ‘mondje eten’ bij. Waar trek je op een donderdagavond naartoe? Naar In ’t Klein Stadhuis op de Grote Markt.

Het moet inmiddels vijf jaar geleden zijn dat ik er nog kwam, dus ben ik benieuwd of het nog steeds de geschikte plek is om een kleine of iets grotere honger te stillen. Want de eerlijkheid gebiedt mij te melden dat ik de laatste jaren toch steeds lauwere commentaren opving rond deze klassieker op de Ieperse markt. We zijn in het gezelschap van de kersverse oma’s en opa’s – daarom niet noodzakelijk allemaal met deze grootouderterm benoemd. Een paar mensen kiezen voor mosselen natuur, anderen voor een slaatje (scampi en tomaat garnaal), iemand voor een spaghetti. Ik wil het in deze let-op-de-lijn-tijden zo licht mogelijk houden en kijk met mijn zin in de overal duur geprijsde gamba’s (€ 24) eerder naar de voorgerechtportie (€ 17,50). De dienster zegt mij dat ik dan drie stuks mag verwachten. Met wat dressing, sla en brood erbij lijkt mij dat ideaal zo op een weekdag rond 21u30. Drankgewijs wordt het aan tafel een mix van bier, wijn en frisdrank; ikzelf vraag een Canada Dry – helemaal in lijn met mijn ginger mood.

Wanneer de borden behoorlijk snel volgen, zie ik meteen dat er toch vijf gamba’s voor mijn neus staan. Ik check bij de serveerster en ze merkt meteen de fout. Geen probleem! De portie blijft gelijk, maar het voorgerechttarief zal aangerekend worden. Dat vind ik een sympathieke oplossing… Dus eet ik met smaak de vijf stevige beestjes op, al dippend in een frisse dressing en afwisselend met een slaatje. Het in boter of olie gebakken brood laat ik liggen wegens te vettig uitziend.

Ook de tafelgenoten blijken tevreden met hun keuze; mijn vriend omschrijft de mosselen wel als zozo. Samengevat een standaard brasseriekeuken aan standaard brasserieprijzen… Warm of koud word ik er niet van, al voldoet het voor deze keer.

Toch een tikkeltje spijt dat we de voorkeur van mijn vader – meer bepaald Capella – niet gevolgd hebben, maar dat durf ik niet luidop zeggen om mijn moeder niet te affronteren…

Schuin tegenover het gekende Thaise restaurant De Orchidee in de Gentse Vlaanderenstraat ligt ‘South East Asia Traiteur’, tevens een Thai waar mijn vriend en ik steevast net iets enthousiaster over zijn dan de overkant. Minder volk, meer keuze en een o zo lieve Thaise dame die de boel zachtjes runt. Ideaal om tot daar te wandelen tussen twee optredens van Jazz in ’t Park in. Onze vorige bezoek zal toch makkelijk een paar jaar geleden zijn. Eens binnen lijkt het als gisteren; geen sprake van zeven verschillen.

We zijn de eerste avondgasten en gaan quasi meteen groenten selecteren. Ik ga in mijn hoofd voor een palet van groen en wit: savooikool, witte kool, prei, ajuin, bloemkool, sojascheuten, courgette, champignons. De rode kool, paprika, wortelen, bamboescheuten en nog wat gekleurde dingen laat ik links liggen. Voor mij graag met kip als vlees en rode curry met kokosmelk als saus (€ 9). En dat mag een beetje pikant zijn! Mijn vriend maakt dezelfde keuze. We bestellen daarbij elk een watertje, ieder om z’n eigen redenen (alcoholdieet dus bij mij, reeds een Duvel op Jazz in ’t Park bij mijn vriend). De drankjes volgen snel, alsook de kom dampende rijst.

Wanneer de dame onze borden brengt en nog exact herinnert dat de rode kool bij mijn lief hoort, kijken we in eerste instantie verlekkerd. Maar dan merk ik dat er iets niet klopt… Dat is varkensvlees in plaats van kip! Toeme! We hebben hier beiden geen zin in en laten weten dat het om een vergissing gaat. De dame neemt de borden mee en geeft ze terug aan de keuken. Ineens beseffen we dat ze het varken uit het gerecht zullen plukken en er daarna wat kip doorheen draaien. Dat lijkt ons een bijzonder onsmakelijke gedachte en dus vragen we of we gewoon nieuwe groentjes mogen opscheppen. Gelukkig gaat ze akkoord en we beginnen weer van voor af aan…

Erg snel volgen onze nieuwe borden: kip met veel groenten, rode curry en kokosmelk. Jawel, dat hadden wij beiden in gedachten! Een eenvoudige Thaise wok waarbij je telkens bedenkt dat je dat thuis toch niet zo goed kunt maken, hoezeer je ook probeert. En meteen neem ik mij nog eens een bezoekje aan de Aziatische supermarkt voor… Verder gniffel ik even bij de borden met Italiaanse ambitie: tomaat, basilicum, fusilli en penne sieren de rand. Mijn wok smaakt er daarom niet minder om!

De lieve dame komt nog een paar keer vragen of alles in orde / pikant genoeg is. Wij antwoorden telkens positief. Stom dat de wokster in haar keuken een foutje maakte, ik hoorde mijn vriend zich zelfs excuseren toen hij zijn tweede bord groenten overhandigde. Maar varken is geen kip en prutsen met gerechten is geen appetijtelijke gedachte.

Nog geen uurtje later wandelen we terug naar het Zuidpark voor het volgende optreden op Jazz in ’t Park – een verrassingsoptreden zelfs (Brussels Jazz Orchestra zo blijkt) voor het twintigjarig bestaan van het gratis festival.