Onze 100% Berlijn reisgids prijst dit restaurant aan als de ideale plek voor wie niet kan kiezen tussen de diverse Aziatische keukens. Ik ben meteen bereid om deze oosterse tapas uit te testen. Al besef ik uiteraard dat Transit wel degelijk een risico inhoudt, omdat ze zo’n beetje van alles wat doen. De kans bestaat dus dat de eindbalans middelmatig is wegens op te veel paarden gewed. Laat ons hopen dat het helpt als die paarden uit hetzelfde werelddeel afkomstig zijn! We wagen het er in elk geval op.

Wanneer we op donderdagavond rond 19u30 binnenwandelen, merken we meteen dat ‘op de ruttel’ er geen probleem vormt. We installeren ons aan een lage ronde tafel waar krukjes van twee verschillende hoogtes bij staan. Het worden na even testen de hoogste. Op tafel liggen twee menukaarten, stokjes en bestelbriefjes. Het andere deel van het restaurant is volledig rood met boven de tafels fel gekleurde kooien. Mooi beeld!

Ze vragen bij Transit slechts € 3 per bowl en afgaand om de porties die ik rondom mij zie, schat ik in dat we een zestal gerechtjes kunnen kiezen om mee te starten. Mijn vriend laat die keuze graag aan mij over en ik selecteer met veel plezier het volgende naar mijn mening veelzijdige gamma:

• crispy pockets
  crunchy roll filled with chopped chicken and vegetable, spicy lime sauce
• crispy prawns
  crispy prawns with avocado dip
• duck in pyjamas
  duck with plum sauce rolled in pancakes
• party girl
  fresh and spicy green papaya salad
• bali baby
  grilled and minced pork wrapped in fresh la-lot-leaves and herbs in lime sauce
• catch the fish
  crispy shark catfish filet with red curry, coconut milk and thai basil
• gado gado
  steamed vegetables with fried tofu, egg and peanut sauce

Het zijn dus uiteindelijk zeven bowls geworden, en nog een portie rijstnoedels (€ 1). Verder bestellen we spuitwater en een fles rode wijn (reserve du cochonnet vin de pays d’oc, languedoc, 2011 – € 18) die erg in de smaak valt. Inclusief het citaat van Molière.

Helaas is het er erg donker (en tegelijk gezellig) met wazige foto’s als gevolg. Hopelijk geeft onderstaand tafelzicht toch een impressie van wat we voor ons krijgen…

Ik verwonder mij meteen over de kwaliteit van elk individueel bordje / kommetje. De avocadodip is een overduidelijk homemade guacamole, de meerval vers gepaneerd en in een pittige rode curry verwerkt, het papayaslaatje verfrissend. De snelheid waarmee de gerechten geserveerd worden, doet ons in eerste instantie de wenkbrauwen fronsen. Maar na een paar proevers laten we alle reserves varen… Transit is simpelweg lekker en belachelijk goedkoop! En het blijft leuk eten, zo met z’n tweetjes alles delen.

Het verwondert mij een beetje dat Eetkaffee Multatuli nog niet tussen mijn food reviews staat. Soit, een teken dat mijn laatste bezoek aan de Poperingse broers toch van een aantal jaar geleden dateert. In elk geval zocht ik onlangs een plek waar je met een vijftiental personen vlot, gezellig en bovenal lekker kunt eten. Geen eenvoudig vraagstuk! Vaak zijn zaken die regelmatig groepen ontvangen dat net iets té gewoon (waardoor je een aan-de-lopende-band-gevoel opdoet), net iets té studentikoos of moet het eten inboeten.

Eetkaffee Multatuli vermeldt in de hoofdnavigatie van hun website het woordje ‘groepen‘ én ik ben fan van hun straight forward keuken: toegankelijk, een tikkeltje Vlaams, een tikkeltje werelds. Dus reserveer ik alvast telefonisch en overtuig iedereen om voor de formule van € 23,50 te kiezen. Deze formule bestaat uit aperitiefhapjes, hoofdgerecht en dessert – met telkens een zestal opties voor de laatste twee gangen. De keuzes lopen binnen en de smaken zijn erg gespreid. Over goûts et couleurs valt immers niet te twisten, of Eetkaffee Multatuli schat de verscheidenheid van het Vlaamse smaakpallet prima in…

Ikzelf opteer in deze dieettijden voor het pittig slaatje scampi met appeltjes in curry en paprikadressing en het trio van sorbet (citroen, passievrucht en framboos). Een nieuwsgierige foodie als ik telt dan uiteraard even na: € 15 voor het slaatje + € 6 voor het dessert. Dus betaal ikzelf nog € 2,50 voor de aperitiefhapjes, die op de menukaart € 12 per bord kosten. Dat is een eerlijke prijszetting: geen superpromotie, maar wel handig om voor groepen allemaal gerechten in dezelfde prijscategorie (€ 14,5 tot € 16 voor de hoofdgerechten) te selecteren. Drankgewijs besluiten we overigens niet op voorhand voor een bepaalde drankformule te kiezen en de avond zelf à la carte te bestellen.

We komen een beetje in gespreide slagorde aan. Inmiddels zijn er al wat drankjes besteld en geserveerd; de rest en de borden met tapas (manchegokaas, serranoham, 2 soorten chorizo, olijven, bruschetta met tapenade) volgen even later. In de ruimte op de eerste verdieping van het prachtige Van Crombrugghe gebouw zijn nog twee andere groepen ondergebracht, maar dat stoort uiteindelijk niet. Er kan naar hartelust getetterd worden!

Wanneer ik tijdens een zonnige middagpauze bij ’t Bobijntje in Gent langsga om een paar verstelde jeansbroeken op te pikken, krijg ik ineens de ingeving om nog even verder te wandelen tot bij Avalon. Al lang wil ik er – onder meer door de veelvuldige odes van collega Kasper voor de portobelloburgers – eens lunchen en gelukkig blijkt dat zonder reservatie te kunnen. Hoewel het terras gedekt staat, kies ik voor een binnentafel.

Ik merk het krijtbord bij de ingang niet meteen op en bestel toch met blind vertrouwen de dagschotel (€ 15,60). Daarbij wil ik best een glaasje biologisch fris: gemberlimonade van Whole Earth. Ik blader tijdens het (niet erg lange) wachten door wat fairtrade folders en kijk goedkeurend rond in de grote zaak die – het terras even buiten beschouwing gelaten – bestaat uit drie verschillende kamers waar telkens een paar tafels gevuld zijn.

Wat staat er op het menu?

Mijn eerste indruk van het vlees- en visloze bord dat voor mij staat, is: “Eindelijk! Een veggie dagschotel die het niveau van ‘kwakjes’ overstijgt…”. De chef neemt duidelijk de moeite om na te denken over een mooi en kleurrijk palet. Dat apprecieer ik absoluut!

De watermeloen in combinatie met de cashewnoten verrast. De paprikasaus, daar wil ik nog wel een paar lepels van. En toch had ik er op de één of andere manier net iets meer van verwacht… Ik mis diepte en (een oud zeer bij dergelijke schotels) samenhang. Dat kan wellicht ongelofelijk hautain klinken als het om iets eenvoudigs als een vegetarische dagschotel – die overigens tot de beste van Gent mag gerekend worden – gaat.

Maar ik heb mij laten vertellen dat eerlijk het langst duurt. En Avalon mag wat mij betreft nog erg lang duren… Ik kom er zeker nog – al zou ’s avonds open zijn dat herhaalbezoek gevoelig kunnen bespoedigen.