Vorig jaar schonken de collega’s mij een saunabon voor mijn verjaardag. Top! Lekker zweten! En plein public dan nog wel. De bon was een jaar geldig en volgende week mag ik alweer een kaarsje uitblazen, dus hoog tijd om richting Aqua Azul in het Gentse Patershol te trekken. Omdat ik na een drukke werkdag niet meteen weet of ik daar wel mijn buikje zal kunnen vullen, prik ik nog snel een klein pakje friet met curryketchup en een frikandel (ook wel curryworst – en dus in lijn met mijn saus) bij Frituur Jozef op de Vrijdagsmarkt. Dit moet zowat de slechtste manier zijn om een avondje sauna te starten, maar soit. Ik tref mijn vriendin en we treden binnen in het indrukwekkende pand.
We worden meteen verwelkomd door een jongedame die ons vraagt of we al eerder bij Aqua Azul zijn geweest en ze wijst er ons meteen op dat dit een stille sauna is waar sereniteit op prijs gesteld wordt. Jezus! Boodschap begrepen. We zijn duidelijk wat te luidruchtig binnengewandeld. Ik word eerlijk gezegd al een beetje ambetant. Zij die mij kennen, weten dat ik meteen onpasselijk word als het naar chakra’s begint te stinken. Maar voor de tweede keer soit, we gaan ons omkleden – allez, uitkleden eigenlijk.
Foto: www.aqua-azul.be
We starten met een watertje in de bar om even te hydrateren. Omdat we daar alleen zitten en vastberaden blijven fluisteren, komt de strenge dame toch even haar woorden relativeren. Daar zal ze later toch nog spijt van krijgen, weet ik. Alle lof trouwens voor het interieur van Aqua Azul: we vertoeven in een imponerend art deco gebouw dat met zorg gedecoreerd en bemeubeld is. Wat een contrast met sommige andere sauna’s!
Dan dalen we af naar de eigenlijke welnessruimte waar we – naar het citaat van Seneca op de deur – schroomvoetend binnentreden en eerst nog een rondleiding krijgen. We douchen en gaan daarna de warmste sauna in. Oef! We houden het net geen zandloper vol. Het dompelbad buiten durven we toch niet aan. Ik hou het bij mijn teen, maar trek wel de emmer met ijskoud water om boven mijn hoofd – al valt het grootste deel er (gelukkig) naast. We brubbelen, zweten, verfrissen en rusten. Geregeld herinnerd aan het feit dat we te veel lawaai maken. Tja, en we doen nochtans zo hard ons best…
In de bar laven we ons aan een glaasje witte wijn voor mij en een versgeperst sapje van sinaasappel en pompelmoes voor mijn vriendin. Nootjes staan er voor het grijpen.
Samengevat een ontspannende avond in een fenomenaal pand met een iets te zweverige sfeer voor mijn nuchtere zelve. Misschien wel een sauna om in je eentje naartoe te gaan.
Op mijn blog probeer ik restogewijs over zo goed als alles te schrijven: van sterrenkeuken tot Flemish Foodies, van zoveelgangenmenu tot vol-au-vent. Wanneer ik op een middag na een Leuvense werkmeeting met een paar collega’s in Nat King Cole beland, krabbel ik dan ook meteen een mentale Post-it neer: ‘Blogpost schrijven’.
We komen binnen en merken dat alle (in totaal ongeveer tien) aanwezigen – behalve het personeel dan – gepensioneerd zijn. Zo’n soort taverne dus! Al moet ik zeggen dat de oudjes doorgaans wel weten waar het lekker is. We installeren ons bij het raam met zicht op de Naamsesteenweg en inspecteren de vrij uitgebreide tavernekaart.
Mijn collega’s gaan voor de artisanale kaaskroketten (drie stuks) en de gebakken kipfilet maison. Ik wil eerder iets licht en zo valt mijn oog op de croque vidée. Ik ken de monsieur, de madame en de boum-boum wel, maar de vidée was mij totnogtoe vreemd… Vidée heet in West- en Oost-Vlaanderen overigens vol-au-vent, zo’n typisch Belgisch gerecht waar ik een zwak voor heb. Vooral als ik dat thuis zelf klaarmaak, vertrekkend van een door een vriend van de familie gekweekte kip, handgerolde gehaktballetjes en zo voort.
Onze gerechten verschijnen. De kipfilet maison blijkt bedekt te zijn met kaas en hesp en op een soort tomatensaus te liggen. Mijn collega merkt lachend op dat dat net het omgekeerde is van wat ik krijg: kaas en hesp vanbinnen en kip (als hoofdingrediënt van de vidée) erbovenop. Ik moet eerlijk toegeven dat mijn voornemen om iets licht te kiezen een beetje tegenvalt, maar ik eet toch beleefd mijn bord leeg. De vidée smaakt overigens lekkerder en huisgemaakter dan ik in eerste instantie had durven dromen. Als detailkritiek valt de niet 100% grondig schoongemaakte tuinkers mij wel wat tegen. Ja, dat is een vervelend werkje en de ene tuinkers is wanneer je die koopt al properder dan de andere, maar het moet nu eenmaal gebeuren.
Halfweg de maaltijd komt een dienster nog een bordje met een extra kaaskroket brengen. We kijken een beetje verwonderd, want de beloofde drie kroketten lagen wel degelijk op het bord van mijn buurman. Dan legt ze uit dat er eentje eerder ‘ontploft’ was, mijn collega beaamt en zucht vooral bij de gedachte aan nog een extra kaaskroket. Ocharme!
We rekenen onze zachte prijzen af en zetten aangesterkt terug koers richting Gent.
Niet eenvoudig voor mij om in een koffiebar te komen die enkel tijdens de week en dan nog van 8u30 tot 18u00 open is. Maar op een vrije namiddag grijp ik mijn kans: naar Panorama, Nederkouterwaarts dus voor een opwekkende koffie!
Het zit vrij vol in het hoekpand met veel ramen – inclusief zicht op de straat, vandaar (wellicht de naam Panorama, denk ik dan). Er vertrekt net een trio dames die aan een tafeltje met ondermeer de vensterbank als zitmeubel zaten en ik glip op hun plaats. Op die vensterbank ligt een kussen en het tafeltje is vrij smal, maar perfect voor mijn laptop.
Bovendien heb ik er een goed overzicht op al wat er in de koffiebar gebeurt, in het bijzonder op de vrij hippe man – Homo Hipsteriens of zo, zij die ook binnen een muts dragen – die mijn oogpapillen streelt en de koffie zet.
Ik lees ‘ORDER / PAY AT THE BAR. Thx.’ op een bordje. Op de menukaart maken ze trouwens een onderscheid tussen black coffee & white coffee. Iets in de categorie van ‘dingen die mij doen glimlachen’ of zo. Er zijn de dagelijkse specials met bonen uit exotische bestemmingen te verkrijgen en slow coffees die voor mijn neus door een hippe constructie met tegelijk ouderwetse filter lopen, maar ik hou het bij een cappuccino.
Bij het schuifelen naar de bar merk ik ineens dat achter de twee taarten (waar ik na een vrij uitgebreide lunch niet meteen behoefte aan heb) tevens scones staan. Impulsief als ik op eetvlak kan zijn, bestel ik dan ook een cappuccino en een scone.
Tot ik ineens besef dat je hier wellicht enkel cash kan betalen en ik maar € 5 op zak heb! Toeme toch… Die scone moet ik dus intrekken. Ik nestel mij desalniettemin met mijn erg diep doorsmakende cappuccino aan mijn tafeltje en begin naarstig aan just another blogpost te tokkelen. Eén van de meer inspirerende schrijfmomenten!
Ik hou van Taal is zeg maar echt mijn ding. Ik hou van En dan nog iets…. Kortom, ik hou van Paulien Cornelisse en haar humor. Bij haar vorige zaalshow greep ik naast tickets, voor Maar ondertussen lukt het mij wel om twee tickets te verzilveren – in Eeklo of all places. Zo zijn we ook meteen eens in CC De Herbakker geweest!
De voorstelling begint met het nummer “California dreamin'” van The Mamas And The Papas dat – eerder subtiel – door de luidsprekers klinkt. Dat klinken wordt ineens eerder knallen, de lichten doven en dan verschijnt Paulien Cornelisse op het podium die het nummer meespeelt op een blokfluit. Ik lig m-e-t-e-e-n in een deuk. Dit is té grappig!
Foto: pauliencornelisse.nl
Weet je waarom Paulien Cornelissen en ik best wel vriendinnen zouden kunnen zijn?
We hebben beiden iets met leestekens. Zij introduceerde tijdens ‘Maar ondertussen’ een aantal nieuwe leestekens: komma komma komma, komma punt, uitroepteken gedachtestreepje, enzoverder. Ik schrijf er bijvoorbeeld een blogpost over.
We filosoferen beiden over de zin van het leven. Zij vertelt erover in haar show en interpreteert die zin meteen ook letterlijk als een opeenvolging van woorden. Ik krabbel er iets over in mijn schetsboek, met wederom een knipoog naar die leestekens.
En laat ons meteen maar 100% eerlijk zijn, want daar draait het tenslotte om in vriendschap. We zullen beiden nooit een schoonheidswedstrijd winnen. Of toch geen waar de jury schoonheid niet als iets dat vanbinnen zit definieert.
Blokfluit en dwarsfluit liggen volgens mij ook niet zo ver uiteen.
Daarnaast zijn er de verschillen.
- Ik zat nooit op ballet en kan het concept ‘balletmoeder’ dus niet thuisbrengen.
- Ik heb niet zo heel erg veel met microbiologie en zou dus ook niet snel mijn eigen spuug (speeksel, geen kots) of bloed onder een microscoop leggen.
- Zij is ongemeen grappig, ik ben dat in geen geval.
- Zij wordt blij van combinatievoorzetsels, ik had ze nog nooit zo als groep bekeken.
- Zij verafschuwt beige, ik stoor mij er minder opvallend aan – of het moest over de basis van het Burberry patroon gaan.
‘Maar ondertussen’ is samengevat een geniale voorstelling waarbij ik van begin tot eind zit te gniffelen. Paulien speelt in CC De Herbakker haar voorlaatste keer in Vlaanderen, voor de rest van de reeks zul je bijgevolg naar Nederland moeten uitwijken. En ik kijk nu al uit naar de opvolger – zij het boek, zij het cabaret – van mijn vriendin Paulien!
