Mijn verjaardag valt – elk jaar, ra ra ra – op 9 februari. Een paar maanden geleden merk ik op dat de Charlatan van plan is om hun 25ste verjaardag op 8 februari te vieren in de Vooruit. In de volledige Vooruit welteverstaan, dus het café én de balzaal én de concertzaal en zo. Nu blijven er op mijn inmiddels dertigjarige hoofd vrij weinig wilde haren over. Echt waar! Ik ben zo hard een woessie geworden. Maar toen dacht ik: “Tja, waarom ook eens niet…” Mijn verjaardag écht al feestend vieren. Dus trommelde ik (zonder veel moeite uiteraard) mijn lief op en (met iets meer moeite) een boel vrienden.
Wat mij finaal over de streep trok, was het voorafgaandelijke walking dinner door Eetavontuur en Foodsie – twee door mij nogal geliefde cateringbedrijven uit Gent. Een nachtje feesten kost in voorverkoop € 25, met nog eens € 15 erbovenop voor een foodiestart van de avond. Voor die € 15 krijgen we vier gerechten, een gin tonic en een glas wijn. Faire deal, als je ’t mij vraagt!
What’s on Charla’s menu this evening, Sir?
- Pho Bo – Vietnamese rundsvlees noedelsoep
- Curry Shop – keuze uit 3 soorten curry
- Chili Con Carne / Chili Sin Carne
- Luxe Hamburger NY Style
Lees verder →
We reden er ooit voorbij op weg naar de Gentbrugse Meersen. We voelden prikkels door de intrigerende poort met “De Zuidkant” ingesmeed en de bohémien die de plek ademt. Genoeg reden dus om even later een Facebookpagina met dezelfde naam leuk te vinden en beide eindjes aaneen te knopen tot een plek op mijn restolijstje.
Bij De Zuidkant eet je ’s middags door week (behalve op woensdag) en op donderdag- of vrijdagavond. Op andere tijdstippen kun je het ding afhuren voor een festiviteit – iets waar ik meteen een mental note van neem. Ik stuur een paar dagen op voorhand via e-mail mijn reservatie door voor een lunch voor twee; niet veel later volgt de vriendelijke bevestiging. We komen – zoals doorgegeven – vrij laat op de middag aan in de Burvenichstraat en lopen door de sprekende tuin tot aan het al even markante pand.
Lees verder →
Ik durf weleens een boompje opzetten over perks en aanverwanten voor bloggers. Je weet wel: gratis dingen krijgen, beleven en in mijn geval dus doorgaans opeten. Af en toe zeg ik “Foert!” tegen mijn iets té principiële principes. Zo ook in het geval van een opmerkelijk mailtje van chef Michel Uyttendaele, dat op kerstavond in mijn mailbox landt. Michel is de eigenaar van het Spaans Dak in Oud-Heverlee, mooi gelegen aan het Zoet Water in de regio Leuven. Dat hij al eens een foodblogger durft uitnodigen om te komen proeven en of ik daartoe bereid ben. Na even bedenktijd antwoord ik: “Graag!”.
Zo zetten we op een donderdagavond koers richting Leuven. Ik kom er tegenwoordig vrij vaak, zowel professioneel als privé. Maar dit keer vertrekken we vanuit Gent. En het regent, met meer file dan gewoonlijk als gevolg! Soit, bijna twee uur laten komen we aan. Het Spaans Dak blijkt gelukkig geen haciënda, maar een karaktervol pand met vlakbij veel water. Eens binnen merk je dat het historische gebouw een eigentijdse update kreeg: veel wit, designstoelen, ruimtegevoel. We krijgen een tafeltje tegen een flessenmuur. Daar wachten ons twee menuvoorstellen op: Zee & Fijnproever. De ober kondigt aan dat de chef onze bestelling zal opnemen. Ja, we proeven met graagte de aperitief van het huis: witte wijn met sherry en lychee.
Niet veel later komt chef Michel inderdaad een praatje maken. Hij blijkt een sympathieke man die niet zonder enige trots vertelt dat de ober van daarnet tevens de sommelier en zijn zoon is. Zijn andere zoon staat mee ‘aan de stoof’, maar is bij ons bezoek op skivakantie. Zowaar een familiebedrijf, dat Spaans Dak. We bedanken hem alvast voor de uitnodiging en hij vraagt ons om de beide menu’s te bestellen. Verder deel hij mee dat we deze avond voor lang en breed gaan: inclusief tonijn als derde voorgerecht en qua dessert zowel zoet als kaas. Tegenstribbelen heeft geen enkele zin: Zee voor mij, Fijnproever voor mijn wederhelft. Bovendien valt het op dat er bij iedereen gepolst wordt of er bepaalde dingen zijn die je niet lust of mag eten. Ze passen die graag aan. Erg flexibel vind ik dat! Wij zijn alleseters en gaan dan ook voor de volle 100% mee met de chef.
Lees verder →
Ik loop al huppelend met een stoomovenschaal inclusief diepvrieserwtjes door de keuken. Ik mors… Minstens 31 erwtjes.
Mijn lief: “Zeg! Ik heb vorige zaterdag wel het ganse huis gekuist!”
Ik: “Dat weet ik, schat*…”
En dan. Na een korte stilte.
Ik: “Ik raap ze één voor één op en gooi ze zo mee in de stoomoven, als blijk van vertrouwen in jouw schoonmaakkwaliteiten.”
En nu maar hopen dat dat genoeg was om ook onder volgende poetsbeurt uit te komen… Ik haat kuisen**.
*Al durf ik niet met 100% zekerheid zeggen dat ik dat koosnaampje bezig.
**Strijken daarentegen.
Een boek van John Williams
Arnon Grunberg – na De asielzoeker niet meteen mijn favoriete auteur – voorspelt dat dit boek mijn leven zal veranderen. The New York Times spreekt over de perfecte roman: hartverscheurend en adembenemend. En nog tientallen anderen laten zich meer dan enthousiast uit over deze heruitgave van Stoner, een boek van John Williams uit 1965. Jawel, inmiddels bijna 50 jaar geleden!
En ik? Ik geef het in Goodreads een middelmatige drie sterren. In eerste instantie durf ik niet goed, want al mijn leesvrienden zijn gul met vier tot vijf sterren. De vertwijfeling slaat toe… Snap ik het niet? Ben ik te lomp om de genialiteit ervan in te zien? Waar zit dat ‘onwaarschijnlijk mooi geschreven’ en die ‘perfecte en precieze taal’? Tot ik ineens bemerk dat Guido het boek een luttele twee sterren toebedeelt. Wanneer een erudiet man als Guido eenzelfde bedenkelijkheid voelt, normaliseert mijn ademhaling.
Volgens mij zou mijn vriend overigens perfect kunnen voorspellen hoeveel sterren ik een boek geef, puur op basis van hoezeer ik meegezogen word in een verhaal en al dan niet van de wereld ben. Bij Stoner duurt het zeker tot de helft voor ik enigszins vertrokken ben. Ja, William Stoner lijdt een weinig benijdenswaardig leven. Er wordt hem veel onterecht onrecht aangedaan en hij bijt veel te weinig van zich af. En toch raakt het mij niet… Ben ik gevoelloos? Dat mijn EQ en empathisch vermogen niet verbluffend zijn, heb ik al meermaals mogen vernemen. Maar boeken maken doorgaans net wél iets los bij mij. Als ik een – volgens mijn definitie – geniale zin gelezen heb, moet ik zelfs altijd even stoppen met lezen om zo’n opeenvolging van woorden te laten be-zin-ken. Niet dus bij Stoner.
Ik pas dan ook voor Butcher’s Crossing, de tweede heruitgave van John Williams.
‘Stoner’ holderdebol.comder kopen?
