Een boek van Dave Eggers
Boeken moeten beklijven, en liefst ook bijblijven. Dat is niet meteen mijn gevoel na de vorige twee exemplaren (Alles is verlicht en Jij bent mijn mes), dus kan ik wel een kentering gebruiken. En die ommezwaai komt er met De Cirkel van Dave Eggers!
Het is lang geleden dat ik tijdens het lezen van een boek minstens tien mensen verteld heb over wat er zich in mijn parallelle leeswereld afspeelt. Het is tevens lang geleden dat ik geregeld “Jezus! Maria! Jozef!” (mijn favoriete stopwoorden tegenwoordig) denk en toch even moet ademhalen vooraleer verder te kunnen.
‘Eggers verzint niets. Hij gaat uit van het bestaande en gaat gewoon een stapje verder. Dat maakt zijn boek ook zo relevant, en angstaanjagend.’ – uit De Morgen
Lees verder →
Na een alweer veel te lang geleden lunch bij Coeur d’Artichaut rijpt de tijd om er ook uitgebreider te dineren. Zeker nu het nog kan met chef Tom Van Lysebettens, want in 2015 opent hij samen met zijn vrouw een eigen restaurant in de Gentse Brabantdam: Cochon De Luxe. Ja, die buurt daar is zowaar trending met De Vitrine, Vrijmoed en zo.
Op een zaterdagavond kom ik er als eerste klant van de avond aan. Omdat het nog vrij zonnig is, besluit ik om het aperitief op het stijlvolle binnenterras te nemen. Ik bestel alvast een maison, waarvan ik de samenstelling vergeten ben. Bubbels en nog iets. Dat ik bij de start van de avond al nagelaten heb nota’s bij te houden, pleit niet echt voor mij. Maar soit, op restaurant gaan moet voornamelijk genieten blijven.
Mijn gezelschap arriveert, besluit om het alcoholloos te houden en dan komt het eerste hapje: een smeuïge portie Pas De Rouge van het Hinkelspel (smeerkaas met een sterretje), maanzaad en gepoft brood. Fijn dat we ook nog dat extra brood (met boter en smout) geserveerd krijgen, want er blijft na het gepofte best nog wel wat kaas over.
Pas De Rouge van het Hinkelspel met gepoft brood Lees verder →
Ik ben opgevoed met het adagium ‘Wat je begint, moet je afmaken!’. Zo speelde ik dwarsfluit tot mijn achttiende, de laatste jaren vooral met tegenzin. Maar opgeven dat stond niet in het woordenboek van mijn ouders.
Zo trek ik dat nog steeds in mijn leven door. Boeken lees ik uit. Opgestarte initiatieven zet ik – soms tot treurens toe – verder. Opdrachten werk ik af. Als ik dat niet doe of ik bereik een eindresultaat dat onder mijn niveau ligt, dan voel ik mijn schuldig / slecht / rot. Omdat ik mensen ontgoochel, omdat ik ondermaats presteer. Ook al schreeuwt mijn buik “Neen!”, mijn hoofd probeert vooral vol te houden. Doorzettingsvermogen demonstreren. Woord houden. Beloftes nakomen.
Wel, ik leer mezelf om eens te durven met mijn hoofd tegen de muur te lopen. Durven falen. Durven stoppen. Durven opgeven.
Tijd is een kostbaar iets. Ik wil zo optimaal mogelijk leven en mijn weken, dagen, uren, minuten vullen met dingen die ik leuk vind en mensen die ik graag heb.
Een welgemeende “Foert!”.
En mijn excuses richting Culinaria. Vooral allen daarheen!
Ik maak er stilaan een gewoonte van om een conferentie te combineren met een museumbezoek. Liefst in de moderne categorie en logischerwijs denk ik dan bij Amsterdam in de eerste plaats aan de nieuwe badkuip op het Museumplein.
Lees verder →
Als je aan eten denkt in combinatie met Koningsdag, dan kom je uit bij bitterballen, haring en consorten. Kun je dan geloven dat ik dubbel zo gelukkig ben als ik totaal onverwacht op een stampvolle Prinsengracht tijdens dat oranje feest bij envy strand? Tijdens TNW Europe had een digi foodie mij op dit adres gewezen, maar het is puur toeval dat we voor dit raam met nogal wat Michelin (Bib Gourmand) en Gault&Millau stickers belanden.
Lees verder →
