Ik moet iets bekennen. Ik zit in een blogdipje.

De afgelopen drie jaar heb ik behoorlijk consequent geschreven over wat ik denk en voel (zij het steeds minder en minder persoonlijk), over wat en waar ik eet, wat ik lees en wat ik bezoek. En daarmee behaal ik een zeker gevoel van genoegdoening. Doordat ik zelf tevreden ben over bepaalde woorden en zinnen of doordat ik fijne reacties krijg van anderen. Het hengelen naar bevestiging is des mensen, bijgevolg ook des bloggers. Mijn blog was het opstapje naar een nieuw hoofd- en later bijberoep.

Desalniettemin voel ik mij er steeds vaker de slaaf van. Ik werk op mijn typische dwangneurotische – sommigen noemen het autistische – wijze het onpersoonlijke verslag van mijn leven af. Emotie komt er weinig aan te pas, consequentie des te meer.

Meer dan 130 food reviews, tientallen book reviews en ettelijke sketches later worstel ik met het ‘Is dit het nu?’ gevoel. Ik ambieer niet om mij als blogger te profileren. Ik aspireer niet om mijn gevoelswereld al te bloot te geven. Welke doelstelling heb ik in feite? Of kan ik zonder schaamrood ambitieloos wezen?

Als er een midlifecrisis voor blogs bestaat, dan zit ik er nu middenin.