Ik moet iets bekennen. Ik zit in een blogdipje.
De afgelopen drie jaar heb ik behoorlijk consequent geschreven over wat ik denk en voel (zij het steeds minder en minder persoonlijk), over wat en waar ik eet, wat ik lees en wat ik bezoek. En daarmee behaal ik een zeker gevoel van genoegdoening. Doordat ik zelf tevreden ben over bepaalde woorden en zinnen of doordat ik fijne reacties krijg van anderen. Het hengelen naar bevestiging is des mensen, bijgevolg ook des bloggers. Mijn blog was het opstapje naar een nieuw hoofd- en later bijberoep.
Desalniettemin voel ik mij er steeds vaker de slaaf van. Ik werk op mijn typische dwangneurotische – sommigen noemen het autistische – wijze het onpersoonlijke verslag van mijn leven af. Emotie komt er weinig aan te pas, consequentie des te meer.
Meer dan 130 food reviews, tientallen book reviews en ettelijke sketches later worstel ik met het ‘Is dit het nu?’ gevoel. Ik ambieer niet om mij als blogger te profileren. Ik aspireer niet om mijn gevoelswereld al te bloot te geven. Welke doelstelling heb ik in feite? Of kan ik zonder schaamrood ambitieloos wezen?
Als er een midlifecrisis voor blogs bestaat, dan zit ik er nu middenin.
Je blog is een van mijn lievelingsblogs. Ik heb zelf ook geschiedenis gestudeerd en ik ben ook gepassioneerd door food, boeken en culturele bezigheden. Ik ken weinig mensen in mijn omgeving die daar ook zo mee bezig zijn, des te fijn het is om verslagjes te lezen van gelijkgezinden. Bovendien zijn je verslagjes ook een inspiratie voor mij om ergens te gaan eten, een bepaald boek te lezen of ergens naartoe te gaan. Misschien valt het je makkelijker om gewoonweg zonder doel te bloggen? Soms gaan de dingen makkelijker als je er niet te veel over nadenkt.. Hopelijk passeert het dipje zonder meer..daarvoor lees ik je schrijfsels veel te graag!
Dankjewel, Celine! :)
Elise, volle begrip voor je gevoel.
Het is niet evident om met een dergelijke inzet te blijven doorgaan zonder lijfelijke tegenspeler. Er is een drempel bereikt naar iets verder…
Pa.
Ik kom hier graag lezen. Niet alleen voor de leuke eet-adressen (al ben ik niet zo’n foody), je leuke tekeningen, … maar ook voor de leuke schrijfstijl, je persoonlijke gedachten, …
Laar het vooral voor jezelf leuk blijven!
Dankjewel!
Same here. Het ‘Waarom?’ wordt steeds groter. En eigenlijk steeds absurder, zeker als je je altijd voor de volle 100% gegeven hebt.
Wat bedoel je precies, Ann? Ik kan het op verschillende manieren interpreteren…
Ik vraag me steeds meer af waarom ik blog. :) Zeker omdat de return echt heel miniem is eigenlijk. Ik voel me steeds meer onnozel op een of andere manier.
Nu begrijp ik beter wat je bedoelt… :) Ik ben er zelf op de één of andere manier ook steeds minder trots op.