Voor de 2013 editie blogde ik iedere dag in ’t lang en in ’t breed over alles wat ik beleefde en proefde. Dit jaar wil ik er minder tijd in investeren. Desalniettemin zocht en vond ik een nieuw project(je). Eerst dacht ik logischerwijs aan #food. Vannacht kreeg ik onder het flesvormige discoding op de Vlasmarkt de inspiratie ingelepeld.
Iedere dag een uitspraak die mij doet glim- tot schaterlachen, die mij tot nadenken stemt of raakt. Los van elke context, vogelvrjj voor jullie interpretatie.
In Vele hemels boven de zevende schrijft de twaalfjarig Lou dit:
Ik weet niet of dat een wapen is, maar ik maak graag lijstjes. Als ik mij verveel, als er iets vervelends gebeurt. Vijf dingen waar ik triest van word: 1 bedelaars met kindjes, 2 Vanessa, 3 mist op maandagochtend, 4 één balletje in een groot bord soep, 5 de kip van de buren die ziek was en stief. Vijf dingen waarvan ik het jammer vind dat ze bij het leven horen: 1 medisch onderzoek, 2 ijskoude drankjes (omdat mijn tanden alles voelen), 3 films met Katie Holmes (die is echt te mooi) en films die slecht aflopen, 4 paarse nagellak, vooral op tenen, 5 Vanessa. Vijf dingen waar ik vrolijk van word: 1 onbekende mensen die naar mij lachen, 2 ‘Feel the love generation’, dat liedje van Bob Sinclair dat Eva zo graag hoort, wij kunnen daar samen vet goed op dansen, 3 grappige openingszinnen in een boek (‘Aan de rand van het bos, niet ver van de rivier, tussen het struikgewas, had de sprinkhaan een winkel. Op het raam van zijn etalage stond met grote letters: ‘ALLES TE KOOP (BEHALVE DE ZON, DE MAAN EN DE STERREN’)’, 4 een lief sms’je dat je totaal niet had verwacht. en over dat vijfde moet ik nog eens nadenken.
Schrijven over een ander onderwerp dan datgene waarover ik gewoonlijk blog (food, boeken, in mindere mate woordwaardige gebeurtenissen uit mijn leven), ik vind dat allesbehalve eenvoudig. Beroepshalve ben ik gelukkig geen – breed inzetbare – copywriter, in bijberoep schrijf ik echter wel copy op aanvraag. Maar gezien ik geen actieve ‘sales’ doe en de vragen door de band genomen oplijnen met mijn blogonderwerpen, valt dat reuze mee…
Tot een vriend vraagt om over een totaal ander onderwerp – ik wou bijna ‘potten en pannen’ als voorbeeld geven, al zit daar dan toch weer een link naar eten in – een paar zinnen neer te pennen. Ik zoek een voorbeeld dat verder van mijn bed staat, en keer op keer kom ik toch weer op dingen met linken naar mijn directe leefwereld uit. Soit, haarden.
Geregeld stel ik mij totaal irrelevante vragen… Zoals of ‘Eat. Sleep. Rave. Repeat’ met al z’n varianten een effect zouden hebben op hoe chefs hun menukaart opstellen?
Eat. Sleep. Watte?
Ik hou van Taal is zeg maar echt mijn ding. Ik hou van En dan nog iets…. Kortom, ik hou van Paulien Cornelisse en haar humor. Bij haar vorige zaalshow greep ik naast tickets, voor Maar ondertussen lukt het mij wel om twee tickets te verzilveren – in Eeklo of all places. Zo zijn we ook meteen eens in CC De Herbakker geweest!
De voorstelling begint met het nummer “California dreamin'” van The Mamas And The Papas dat – eerder subtiel – door de luidsprekers klinkt. Dat klinken wordt ineens eerder knallen, de lichten doven en dan verschijnt Paulien Cornelisse op het podium die het nummer meespeelt op een blokfluit. Ik lig m-e-t-e-e-n in een deuk. Dit is té grappig!
Foto: pauliencornelisse.nl
Weet je waarom Paulien Cornelissen en ik best wel vriendinnen zouden kunnen zijn?
We hebben beiden iets met leestekens. Zij introduceerde tijdens ‘Maar ondertussen’ een aantal nieuwe leestekens: komma komma komma, komma punt, uitroepteken gedachtestreepje, enzoverder. Ik schrijf er bijvoorbeeld een blogpost over.
We filosoferen beiden over de zin van het leven. Zij vertelt erover in haar show en interpreteert die zin meteen ook letterlijk als een opeenvolging van woorden. Ik krabbel er iets over in mijn schetsboek, met wederom een knipoog naar die leestekens.
En laat ons meteen maar 100% eerlijk zijn, want daar draait het tenslotte om in vriendschap. We zullen beiden nooit een schoonheidswedstrijd winnen. Of toch geen waar de jury schoonheid niet als iets dat vanbinnen zit definieert.
Blokfluit en dwarsfluit liggen volgens mij ook niet zo ver uiteen.
Daarnaast zijn er de verschillen.
‘Maar ondertussen’ is samengevat een geniale voorstelling waarbij ik van begin tot eind zit te gniffelen. Paulien speelt in CC De Herbakker haar voorlaatste keer in Vlaanderen, voor de rest van de reeks zul je bijgevolg naar Nederland moeten uitwijken. En ik kijk nu al uit naar de opvolger – zij het boek, zij het cabaret – van mijn vriendin Paulien!