A speech of cake

Public speaking made easy
Een boek van Peggy Richie

Een aantal weken geleden volgde ik een presentatietraining. Op mijn evaluatiegesprek had ik dat aangehaald als te ontwikkelen punt. Na nogal wat jaren werkervaring weet je dat daar meestal niets van in huis komt. Vandaar ook mijn verwondering dat ik ineens de uitnodiging kreeg… Waarvoor dank, baas!

Speech of cake

Onderweg naar trainingen zeg ik meestal twee dingen: “Hopelijk is het geen Nolleke!” (denk aan Het Eiland) en “Ik zal niet al te veel van mezelf vrijgeven, dat ze dat maar niet denken…”. Na twee dagen in een kleine groep voelde ik mij nog steeds comfortabel. Meer zelfs, ik loop echt met het gevoel dat ik iets geleerd heb.

De laatste weken heb ik (soms tot ergernis van zij rondom mij) meermaals naar deze opleiding verwezen. Omdat Peggy Richie naar mijn aanvoelen ver weg bleef van het traditionele discours dat een trainer zo typeert.

Ik heb vooral geleerd dat ik luider moet spreken, mijn handen eerder net onder mijn borsten dat voor mijn schaamstreek moet houden en in mezelf moet geloven.

Fair enough, handig ook dat je dat nog allemaal eens naleest in haar boek! De algemene leerpunten uiteraard, niet die van mijn persoonlijk…

Baantjer meets Björn Borg

Er bestaan tientallen, misschien zelfs honderden of duizenden principes. Het ene al bekender dan het andere. Pareto bijvoorbeeld, wijdverspreid als de 80/20-regel. Maar af en toe, zo sporadisch bots ik op mij nog onbekende exemplaren.

het Björn Borg principe
Een collega bracht dit ter sprake, zich de bron niet meer herinnerend. In ieder geval duidt dit principe op de strategische keuze om te focussen op je allersterkste sterkte, in plaats van te opteren voor het bijschaven van je zwaktes. Wat de precieze tennissterkte van Björn Borg was? Geen idee! De man hing zijn rakket aan de haak nog voor ik het levenslicht zag. Wikipedia leert mij dat hij zich vooral een meester toonde in het beheersen van zijn emoties, maar wellicht was er nog een eerder speltechnische übergave. En dan refereer ik niet naar onderbroeken.

het Baantjer principe
Guillaume Van der Stighelen en Hugh MacLeod hameren beiden op het feit dat creativiteit doorgaans niet uit de lucht komt vallen. Ideeën genereren hangt onlosmakelijk samen met keihard werken, zelfdiscipline en omgaan met de vaststelling dat de meeste ideeën prullenbakklaar zijn. Een vriend vulde dit aan door naar het vaste stramien in de Baantjer serie te verwijzen: De Cock beseft steevast wie de schuldige is tijdens een conversatie met cafébaas Lowietje. Het gezochte idee popt namelijk makkelijker op als je na een periode van hard werken ineens wat afstand neemt. De kans is reëel dat in een andere context iets je zal triggeren om onverwachts het licht te zien. Al valt deze eer in Baantjer uiteraard wel telkens De Cock en niet Vledder te beurt…

Gerry McGovern

Toen ik deze morgen lichtjes laat de meetingruimte van Domein Terassel binnensloop voor een masterclass van Gerry McGovern rond ‘Task Completion, a new model of management for websites’, viel mijn oog meteen op het boek dat voor iedere deelnemer op tafel lag. Nu kwam ik net uit de file met als stiekeme lectuur The (Longer) Long Tail, ligt daar een vervolgverhaal of whatever het mag wezen voor mijn neus. Zoek hieronder de zeven (uiterlijke) verschillen! Wat betreft de inhoud en de link naar The Long Tail theorie van Chris Anderson verwijs ik naar een recensie op Frankwatching.com.

Na het boek maakte ik visueel kennis met Gerry McGovern. Een magere man met zwarte sneakers en de initialen ‘G Mc G’ op het borstzakje van zijn hemd geborduurd. Na enkele minuten wist ik tevens dat hij een begenadigd spreker is die met droge humor de 26 aanwezigen moeiteloos meevoert in zijn uiteenzetting. Nochtans brengt hij zijn The Long Neck theorie wars van enige fancy verpakking: een old school PowerPoint als leidraad doorheen de dag.

Bondig samengevat adviseert McGovern dat de beheerders van een website top tasks (die thuishoren op de homepage) onderscheiden van tiny tasks (die logischerwijze niet thuishoren op de homepage, maar via allerlei manieren toch proberen om daar terecht te komen). De belangrijkste KPI voor een website hangt zijns inziens samen met de vraag of bezoekers de tasks waarvoor ze naar een site komen daar tevens succesvol afronden. Zij het ‘Boek een vlucht’, ‘Maak een afspraak’ of ‘Vind een recept’…

Behalve de grote theorieën poog ik op dergelijke dagen daarenboven telkens enkele bullets of quotes op mijn bagagedrager te laden. Mijn selectie van de dag:

  • HIPPO = Highest Paid Person’s Opinion
  • HITS = How Idiots Track Success
  • “When you design for the exception, you create complexity”
  • “Don’t measure search; measure findability”
  • “The only thing that has changed on the Google homepage over the years is the length of the search box”
  • “More people have been on the top of Mount Everest than beyond the 20th search result”

Verder wel opvallend dat er op Amazon nog geen duidelijk verband tussen beide titels bestaat onder de vorm van Frequently bought together of Customers who bought this item also bought. En tenslotte ben ik ongemeen benieuwd wie het vervolg schrijft… Er zijn nog wel een aantal ledematen beschikbaar!

Wreck This Journal

“To create is to destroy”
De subtitel van Keri Smith’s bestseller uit 2007 spreekt tot mijn verbeelding.

Ik hou doorgaans van netjes, maar tevens van creatief. Dus daag ik mezelf uit om te verifiëren of on-netjes een extra creatieve dimensie losmaakt.

Menig pagina van dit excuus voor vernietigingsdrang zal hoogstwaarschijnlijk in mijn Twitterstream verschijnen. U weze gewaarschuwd…