Professor Gobelijn – in Jommeke
Napoleon – in Merlina
Semafoor – in Dommel
Opa Fonkel – in Mega Mindy
Victor – in Kaatje
Q – in James Bond
Adhemar – in Nero
Kumulus – in Piet Pienter en Bert Bibber
Een nieuwe fictiereeks van Jan Eelen op televisie vanavond, dus een pak ogen richting first screen. De hashtag #deronde verraadt op Twitter dat de eerste reacties overwegend positief zijn. Toch maken vele twitteraars opmerkingen over de hoge dosis – misschien zelfs overdosis – bekende, gevestigde acteurs in deze serie.
Een begrijpelijke reactie…
Al kunnen we Stefaan Degand alvast noteren als ontdekking
– hoewel hij ook al deel uitmaakte van de Rundskop cast.
Maar hoe moet een mens in godsnaam bijblijven in een 9delige reeks
als Bucky weer voor Nauwelaerts blijkt te werken,
als de CO en de medic in eenzelfde wagen zitten,
als de modeontwerper en de stand-up comedian nu ook acteren,
als Fernand ineens de papa van Liesje en de man van Lydia Protut blijkt te zijn,
als Simonneke geen opgestoken haar meer heeft,
als de toogfilosoof op de regie blijkt te werken,
als Gerrit Callewaert van boer naar rechercheur is getransformeerd,
…
En toch ben ik nu al fan,
van de koers in het algemeen
en De Ronde in het bijzonder.
Ondertussen sprak ik reeds meerdere malen mijn liefde uit voor policiers. Van Midsomer Murders (#nowplaying) over The Killing, Kurt Wallander, Code 37 of Witse. Ze staan dus bovenaan mijn lijstje met favoriete schermvullingen.
Steeds let ik wel op hoe scenarioschrijvers al dan niet intelligent omgaan met het tijd- en locatiegegeven. Ooit ving ik iets op over hoe een oudere man zich in Man Bijt Hond opwond over het opmerkelijke aantal moorden in Halle. Geen idee of het een broodje aap verhaal is, maar het blijft frappant dat zoveel moorden op de in beeld gebrachte tijdspanne in pakweg Midsomer en omgeving kunnen plaatsvinden.
Zou er ooit iemand bijvoorbeeld een thesis geschreven hebben over de geografische spreiding van misdrijven met de dood tot gevolg in de werkelijke wereld en in de door mij fel gesmaakte politieseries?
Policiers staan behoorlijk bovenaan in mijn lijstje van favoriete schermvullingen. Van Vlaamse makelijen als Witse en Code 37 over Baantjer en Van Spijk van onze taalburen tot veel verder van huis gemaakte series als CSI in al z’n maten en vormen, Henning Mankel’s Kurt Wallander, Millennium en sinds kort (kort = in dit geval welgeteld 14 weken) The Killing!
Een opvallende constante doorheen mijn buitenlandse policierliefde is dus het Scandinavische element (op Twitter door mezelf afgekort als #scandicrimi). Ik kan niet echt de vinger leggen op het waarom van mijn voorliefde. Maar ik vermoed dat het iets te maken heeft met de fascinerende taal in the first place. Daarnaast gaat het vooral om de sfeer. Een soort koelheid, een soort bikkelhardheid. Maar om de één of andere reden sluipt deze Scandinavische crimireeks meteen under my skin.
Nog 6 afleveringen van het 1ste jaargang op Canvas te gaan…
Dringend afvoeren, die feestvrijdagen!
Mijn collega sprak vandaag het woord “beest” uit – gebruikt in de letterlijke betekenis van het woord, namelijk refererend naar een voorbijvliegend insect. Bij mij flitst meteen één bepaald beeld uit mijn televisionele geheugen voorbij.
Windkracht 10.
Het personage gespeeld door Warre Borgmans schaatst scheef met het personage gespeeld door Antje De Boeck. ’s Morgens wordt de man wakker in een hotelkamer zonder substituut-vrouw naast zich. Hij strompelt naar de badkamer. Hij glimlacht. Want op de spiegel staat in lipstick “BEEST” geschreven.
Graag wou ik deze post illustreren met een video of op z’n minst een still. Een tevergeefse online zoektocht later, hoop ik op iemand die durft toe te geven dat hij/zij de trotste eigenaar is van de complete Windracht 10 DVD box…
[UPDATE]
@AdEggermont plaatste de hierboven beschreven scène op YouTube – waarvoor uiteraard 1.000 maal dank. Bij het aanschouwen blijkt wel dat mijn geheugen toch gefaald heeft, want de man wordt helemaal niet wakker zonder substituut-vrouw naast zich…
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=UJrngo2rQm8]