De beste frituur van Gent?

Ja, ik schrijf nogal wat over eten…
Food krijgt in mijn tag cloud dus ook de grootste font.

Maar bij het soigneren van de innerlijke mens denk ik niet uitsluitend aan haute cuisine; een met liefde bereide frietmaaltijd verdient minstens evenveel respect.

Niet altijd een evidentie om een frituur te vinden die het beroep van friturist alle eer aandoet precies op het moment dat jouw smaakpapillen naar frietjes snakken. Tijdens de week, in het weekend, volgens jouw geolocatie, …

Parameters die voor mij persoonlijk meespelen in de beoordeling:

  • De frietjes zelf, uiteraard
  • Het aanbod snacks, met bijzondere aandacht voor vegetarische snacks
  • Het huisgemaakte aanbod (zoals stoofvlees, vol-au-vent, tartaarsaus, …)
  • De hygiëne
  • De efficiëntie van de bediening

Hierbij mijn favoriete frituren in Gent!

1 – De Frietketel
(Papegaaistraat 89 – Facebookpagina)
Open tijdens de week en niet al te laat. Veelvuldig gelauwerde puurfrituur met uitgebreid vegetarisch gamma en fantastische tartaarsaus van het huis.

2 – Frituur Danny
(Brugsesteenweg 328 – website)
Echte Gentse frituur (uitbater met sappig accent incluis). Open in het weekend, enkel op maandag gesloten.

3 – Emily’s
(Zwijnaardsesteenweg 153 – website)
Recentelijk – eigenlijk zelfs vandaag – ontdekt. Dit frietgezinde, uit het Brugse afkomstige koppel baatte voorheen een zaak uit in de buurt van de Beestenmarkt. Smakelijke vol-au-vent, perfecte frietjes.

4 – Frituur Watersportbaan
(Watersportbaan – Yachtdreef)
Zeker niet de meest hygiënische frituur van dit beknopte lijstje, maar een vermelding wegens een o zo verleidelijke frietgeur verspreidend op mijn looptochtjes rond de Watersportbaan of op weg naar de badminton in de Eddy Merckx Wielerpiste.

Vermoedelijk komt ook De frietcultuur binnenkort in dit lijstje te staan. Op aanraden van een aantal tweeps plan ik daar binnenkort tijdens een weekeindelijke frietstrooptocht eens langs te gaan.

Voor wie meer wil lezen over Genste frituren:
http://gentsefrituren.wordpress.com/

De publieksgrens

Mijn vriend en ik hebben de slechte gewoonte om net op tijd te arriveren op een concert of een andere voorstelling. Risicovol. Absoluut als je niet van plan bent om jezelf door het geduldig wachtende publiek richting podium te murwen.

Dan beland je dus in een twijfelachtige positie. Voor jou mensen die doorgaans geconcentreerd focussen op wat zich ter hoogte van de bühne afspeelt. Achter jou in eerste instantie niemand.

Maar druppelsgewijs stromen nog latere vogels toe. Helaas bevinden zich in deze categorie behoorlijk wat types die niet per se het ganse optreden willen volgen. Gewoon wat vrijblijvend kijken en terwijl ongestoord tetteren met het gezelschap zijn ruim voldoende.

Tijdens deze editie van de Gentse Feesten begon ik inwendig langzaamaan te koken op de laatste publieksrijen van The Bony King of Nowhere en het straattheaterfestival MiramirO.

Mijn eigen stomme schuld,  I know. En toch word ik hoorndol van klojo’s die geen respect kunnen opbrengen voor de zich in de regel enthousiast gooiende artiest(en).

MiramirO

Ondertussen draai ik toch al een behoorlijk aantal edities Gentse Feesten mee. En toch. Toch pikte ik nog nooit – bewust – iets van MiramirO mee. Het festival omschrijft zichzelf als “Straat- en circuskunsten, theater op locatie, installaties, beeldende kunst, dans… Van intimistische sfeerstukken tot grootschalige massa-evenementen.” Nochtans hou ik echt wel van straattheater.

Vandaag dus het goede voornemen om deze lancune in mijn Gentse feestervaring in te vullen. En met achteraf een hongertje naar meer. Vermoedelijk zit de zich zo lang schuilhoudende zon daar voor iets tussen. Maar de Sint-Baafssite en het Spaanskasteelplein – voor de gelegenheid getransformeerd tot MiramirO-plein – lenen zich uitstekend tot straattheaterlocatie. Er hangt sowieso een soort mystiek die de voorstellingen enkel ten goede komt.

Volgend jaar stel ik het niet tot de voorlaatste dag uit om bij MiramirO langs te gaan. Beloofd!

[portfolio_slideshow]