World Soundtrack Awards 2012

Klara verraste mij al eerder met Woordkramerij, Modemuseum Hasselt en Manifesta9. Zaterdagavond werd ik wederom getrakteerd door mijn favoriete radiostation op tickets voor de World Soundtrack Awards, de 12de editie gelinkt aan het Gentse filmfestival. Deze uitgave wordt in het bijzonder gewijd aan James Newton Howard.

Mijn wederhelft moet afhaken met geblokkeerde schouders en nek, dus rij ik alleen richting ’t Kuipke. Ik vind parking aan de andere kant van het Citadelpark, dus wandel ik met versnelde tred over de donkere parkpaden naar de plaats van afspraak. Na even worstelen met de amateuristisch lange wachtrij krijg ik mijn twee tickets: D277 en D276, oftwel in de nok van ’t Kuipke. A seat with a view… Blurry view on the pic, mijn excuses!

Het eerste deel van het programma focust op de award ceremony: eentje voor het opkomend talent, het beste nummer, de componist van het jaar, … De doorgaans nogal saaie ceremonie wordt opgeleukt met filmfragmenten, livemuziek, humor in de speeches en Thomas Vanderveken als klassepresentator – in vlot Nederlands and fluent English.

Tijdens de pauze van 20 minuten blijf ik op mijn – helaas harde – houten stoeltje zitten, naar mijn eigen gewoonte wat tweetend en instagrammend. Want ik wil geen minuut van het tweede deel missen. Het programmaboekje onthult tot mijn grote verrassing dat de muziek uit de film die mij de dag ervoor nog zo behaagde – The Broken Circle Breakdown – live gebracht wordt door de protagonisten Veerle Baetens en Johan Heldenbergh. Country In My Genes en If I Needed You komen aan in het goed gevulde Kuipke. Ik zit als het ware terug in de film en wanneer ik twijfel of ik naar het concert zal gaan, komt het concert gewoon naar mij toe. Wat wil een mens nog meer?

En dan volgt de ode aan levende legende James Newton Howard, in hoogsteigen persoon aanwezig in de zaal. Brussels Philharmonic onder leiding van Dirk Brossé bekoort al de ganse avond, maar geeft er in het concertgedeelte nog een extra lap op fragmenten uit The Village, The Sixth Sense, King Kon, Snow White And The Huntsman, The Hunger Games en nog enkele meeer. De combinatie beeld en muziek werkt zonder twijfel. Het feit dat James Newton Howard op een bepaald moment zelf het dirigeerstokje overneemt van Dirk Brossé werkt de levendigheid van het gebeuren in de hand. De filmcomponist doet dat met de nu al legendarische woorden: “I do not consider myself a conductor, I consider myself a stick waver!”.

Het is net 23u voorbij als de laatste noot gespeeld wordt. Al een tikkeltje moe en met een pijnlijk achterwerk daal ik voldaan af naar de uitgang, door het diepdonkere Citadelpark langs een ongewilde omweg naar mijn auto. Ik neurie “I’ve got country in my genes…”.

Dankjewel, Klara!

Compliance @ Filmfestival Gent

Ik verplicht mezelf ieder jaar om iets van het Gentse filmfestival mee te pikken. Soms lukt dat, soms niet. Dit jaar lijkt het er op dat ik twee programmapunten zal prikken: gisteren Compliance – een film uit officiële competitie, zaterdag de World Soundtrack Awards.

De filmavond startte met een kleine receptie die ik mistte wegens laattijdig wezen en een gigantische verkeersstrop rond Kinepolis Gent. Dan maar rechtstreeks richting bioscoopzaal, mits een kleine omweg naar het ‘zondenhok’ voor Cola Light en nacho’s met cheese & salsa dips als avondmaalvervangers. We krijgen eerst nog de ietwat houterige uitreiking van de Nikon kortfilmwedstrijd voorgeschoteld. Na de “Ik zou Jan, Piet en Pol will bedanken…” speeches zetten we de nacho’s aan de kant voor de hoofdfilm.

De inleider waarschuwt dat Compliance al enige controverse teweegbracht: ofwel ben je voluit voor, ofwel ben je ronduit tegen. Verder poneert hij tevens dat deze film het omgekeerde effect van suspension of disbelief bewerkstelligt. Hij illustreert dat met een sprekend voorbeeld, maar toch vooral Wikipedia to the rescue.

En ik, voluit voor of ronduit tegen? Dan toch ergens iets in het midden. Ik ben niet wildenthousiast, maar ik categoriseer het ook niet als verloren avond.

Compliance vertelt een onwaarschijnlijk, doch waargebeurd verhaal over een incident in de fastfoodtent ChickWick. Niet losstaand overigens, in 30 verschillende Amerikaanse staten hebben zich 70 gelijkaardige voorvallen voorgedaan. Iemand die beweert een politieman te zijn, belt de gerant van het restaurant met de mededeling dat een (jonge en niet onknappe) medewerkster gestolen heeft van een klant. Wat volgt: van ongelofelijk naar ongelofelijker naar ongelofelijkst. Psychologische spelletjes alom.

Op de receptie achteraf hoor ik nogal wat: “Typical American…”. Ik wijk nog even uit met een paar pijnpunten in de organisatie van het filmfestival: vooraf parkingwaanzin door ondermeer een opengebroken trottoir vlakbij Ter Platen en een kooroptreden op het Sint-Pietersplein met publiek op straat (!), uitermate slechte doorstroom van bioscoopzaal naar receptietent en ongelijkmatige spreiding van de hapjes (met als resultaat massa’s dim sum tegen middernacht als de meeste genodigden al lang vertrokken zijn).

Looking forward to Brussels Philharmonic komende zaterdag!

De Vijfde explosief!

Gisteren stootte ik via de uitkalender in De Morgen op het programma van het Festival van Vlaanderen in Gent: “De Vijfde explosief!” – een uitvoering van Ludwig van Beethovens Symfonie nr. 5 in de Sint-Michielskerk. De website geeft “SOLD OUT” aan.

Toeme! Damn! Verdammt! Wat nu? Wat zijn de opties?

Ik leg mijn oor even te luister via Twitter en Facebook. Gelukkig reageert de officiële Twitteraccount @gentfestival dat de laatste tickets te koop zijn aan de ingang. Ik neem mij voor om eens impulsief te doen – niet meteen een karaktertrek van mijnentwege – en het er op te wagen. Toen ik dat ’s avonds thuis vertelde, nam mijn wederhelft meteen zijn gsm en pleegde een telefoontje. Eén enkel gesprek later was het geregeld… Afspraak om 20u15 aan de ingang van de Sint-Michielskerk voor vrijkaarten. Spannend!

Wanneer we rond 20u aankwamen, checkte ik even bij de balie naar de nog beschikbare tickets. Het bleken er welgeteld 12 te zijn, op nogal onfortuinlijke plaatsen uiteraard. Toch zag ik voor mijn neus plaats na plaats verkocht worden. Gelukkig daagde onze connectie op met twee mooie tickets (rij 16 in de middenbeuk) en kaartjes voor de receptie achteraf.

Dolgelukkig schuifelde ik de kerk in, hiermee de gemiddelde leeftijd gevoelig naar beneden halend – ik gok op een jaar of 50. Ondertussen nam ik het pogrammaboekje even door en leerde dat het een nogal eigenzinnige uitvoering van de 5de symfonie zou worden. Spira Mirabilis kiest er namelijk voor om zonder dirigent te spelen. Herinner je nog het gevecht van Tom Waes in een aflevering van Tomtesterom met de “ta-da-da-daaaaam”? Volgens deze groep jonge muzikanten kan een symfonie perfect uitgevoerd worden zonder stokje.

Het concert startte rond 20u30 met een uitleg door Francesco en Timoti over de filosofie van het ensemble. De violist Timoti laat passages horen op verschillende manieren geïnterpreteerd. Voor het ongeoefende oor is het verschil niet altijd even makkelijk te horen, maar we begrijpen de boodschap. Sommige nuances beslissen ze à la minute tijdens het concert, door een initiatief van een bepaalde muzikant bijvoorbeeld. Andere zaken leggen ze op voorhand vast, omdat dat volgens hen evidenties waren voor Ludwig van Beethoven. Bovendien kiezen ze er bewust voor om maar één werk uit te voeren op een concert en daarvoor te oefenen, oefenen, oefenen. Sommige festivalorganisatoren of concertpromotoren appreciëren deze aanpak niet wegens té korte optredens, maar daardoor zijn ze dubbel zo dankbaar als ze wel gevraagd worden. Een dikke dankjewel dus richting het Festival van Vlaanderen Gent!

Rond 21u starten ze dan… Ta-da-da-daaaam. Ta-da-da-daam. En ze zijn vertrokken. Een half uurtje muzikaal genieten, in een indrukwekkend kader met helaas ongemakkelijke en te dicht bij elkaar opgestelde stoelen. Door de akoestiek in de kerk vind ik wel dat Spira Mirabilis iets te zacht speelt. Iets meer fortissimo af en toe leek mij bevorderlijk voor de impact. Nooit eerder woonde ik een uitvoering van de 5de symfonie bij, dus ik smul.

Doorheen het concert valt mij wel op dat ze zonder dirigent spelen, maar alle ogen zijn quasi ononderbroken gericht op de eerste viool – een expressieve dame met een zwiepende bos krullen. Wat mij bij de opstelling van hun orkest wel opvalt, is dat de dame met de piccolo rechts staat naast de pauken en dus niet bij de dwarsfluiten. Een volgens mij abnormale opstelling, of er ontgaat mij een stukje muziekgeschiedenis. Verder trekt een klarinetspeler – volgens de website vermoedelijk Igor Armani – de aandacht door zijn levendige manier van spelen. Bijzonder amusant.

Dat er tussen de verschillende delen van een symfonie niet geapplaudisseerd wordt, voelt voor mij soms wat ongemakkelijk. Maar dat maakt het publiek goed op het einde van het concert – al moeten de muzikanten wel tot hun tweede verschijning wachten op een staande ovatie. Wij passen wel voor de vraag- en antwoordsessie.

Lichtjes neuriënd wandelen we richting Het Pand voor de receptie. En uiteraard kan ik het als zelfverklaarde foodie niet nalaten om een paar woordjes over de catering neer te schrijven. Die wordt verzorgd door Foodsie. Bij het binnenkomen blijkt dat ze nogal onvoorbereid in allerijl cava beginnen uit te schenken. Hoort het niet meer om aan de ingang klaar te staan met (weliswaar niet al te lang op voorhand) ingeschonken glazen op een dienblad? Nu creëren ze meteen al chaos en troepen de concertgangers samen rond die paar tafels waar de drankbron zich bevindt.

Wij stellen ons uiteindelijk eerder aan het einde van de zaal op. Tijdens de receptie met walking dinner komen ze gelukkig wel voldoende rond om de glazen bij te vullen, ook tot aan de eerder uithoeken. Eetgewijs ontgoochelt Foodsie ronduit met de drie hapjes die tot bij ons komen: kipvingers met tartaarsaus (beiden gelukkig homemade), toastje met wildpaté en veenbessengelei en pompoensoep. De soep valt blijkbaar niet bijzonder in de smaak of ze hebben zich in hoeveelheid vergist, want hiermee blijven ze maar aandraven.

Anyway, ik klaag niet echt. Want ik had al gegeten en die receptie kwam er plotsklaps als extraatje bij. Ik onthou gewoon dat ik Foodsie nooit zelf zal inschakelen als catering!

Tot slot nog even meegeven dat het concert wordt uitgezonden door Klara op 9 oktober om 20u in het programma ‘In de loge’.

Beaufort 04 – part two

Jawel, – zoals ik al in mijn eerste impressie omschreef – Beaufort 04 vraagt enige inspanning. No way dat je de 30 kunstwerken op één enkele dag kunt afwerken, of je moest een cultural übermachine zijn. Bij een vorige passage checkten we per fiets 5 locaties, vandaag met de auto en tussen de buien door nog eens 7. En ik hou deze editie van Beaufort dan ook voor bekeken, want voor eind september slaag ik er zeker niet in om de andere grote helt op te zoeken. Een mens zou er zowaar cultuurstress van krijgen…

De focus lag deze keer op grote, imposante en in het oog springende installaties die zich bij voorkeur op het strand of op de zeedijk bevinden. Missie geslaagd. O ja, en we startten onze namiddag kust met een vismoment op de Nieuwpoortse pier.

[portfolio_slideshow]

 

Chassepierre 2012

Weerom een memorabele editie van het straattheaterfestival in Chassepierre! Mijn eerste passage daar ondertussen 2 jaar geleden liet een voor herhaling vatbare indruk na. Een 100% Ardens dorpje en de Semois met bijhorende vallei vormen het gedroomde decor voor deze uitgebroken vorm van theater. Duizenden toeschouwers, temperaturen boven de 30°C en Alek en et les Japonaises maken het feestje compleet.

[portfolio_slideshow]