Een boek van Manu Joseph

Het was al even geleden dat ik een fictieboek vijf – oftewel het maximum van de – sterren in Goodreads gaf, van We moeten het even over Kevin hebben in juni 2012 blijkbaar. De intrigerende titel en dito cover van ‘Het onzichtbare geluk van andere mensen’ van Manu Joseph (een verjaardagsgift van een vriendin) doen al snel vermoeden dat deze roman er minstens evenveel verdient. Vijf vette sterren uiteindelijk!

Het verhaal speelt zich af in het Indische Madras, waar Unni Chacko op zeventienjarige leeftijd zelfmoord pleegt. Velen – in het bijzonder zijn broer Thoma, moeder Mariamma en vader Ousep Chacko – begrijpen totaal niet waarom. In een India waar onproportioneel veel belang gehecht wordt aan wis- en natuurkunde lijkt Unni met zijn striptekeningen over een maatschappelijk nutteloos talent te beschikken. Hij groeit op in een arm gezin, zijn vader kampt met een alcoholprobleem, zijn moeder lijdt onder een jeugdtrauma. En toch herinnert men zich Unni als een sterke en wellicht gelukkige jongen!

Papa Ousep Chacko kan echter niet om met dat vraagteken. Hij richtte de pijlen van zijn onderzoeksjournalistiek vlak na Unni’s wanhoopsdaad op iedereen die zijn zoon kende: klasgenoten, vrienden, mensen die hij nooit eerder ontmoet had. Vergeefs. Wanneer drie jaar later een nieuwe aanwijzing zijn hunkering naar antwoorden terug doet oplaaien, begint hij weer van voren af aan. Dit keer resoluter dan ooit.

‘Het onzichtbare geluk van andere mensen’ ontroert, choqueert, zalft en slaat.

Of duidelijk wordt waarom Unni niet langer wou leven en wat zijn reden was?
Lees het! Je zult er geen spijt van hebben.

‘Het onzichtbare geluk van andere mensen’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van Jonathan Franzen

Na Vrijheid waag ik mij aan een tweede boek van Jonathan Franzen en logischerwijs dan zijn bestseller ‘De correcties’. Gekocht voor € 2 op een boekenoutlet.

*** spoiler alert ***

Wederom een bijzonder lastige start… Gelukkig telde het boek 502 pagina’s, want het kostte mij meer dan de helft om echt vertrokken te zijn. Al raakte ik tegenstrijdig genoeg wel geïntrigeerd door de familie Lambert na een paar bladzijden.

Papa Albert, mama Enid, zoon Gary, zoon Chip en dochter Denise. Vier levens, want dat van Albert en Enid loopt volledig simultaan. Twee gepensioneerden uit het Mid-Westerse St Jude verliezen de worsteling met het ouder worden. Ze proberen bovendien krampachtig de band hun uitgewaaide kinderen aan te halen. Met Gary, zijn vrouw Caroline en hun zonen Caleb, Aaron en Jonah – een doorsnee Amerikaans gezin waar de antipathie van de vrouw des huizes tegenover haar schoonmoeder het gezinsgeluk troubleert. Met Chip, die in een levenscrisis halsoverkop beslist om een Litouwse ex-politicus te helpen met het oplichten van Amerikaanse beleggers. Met Denise, een ambitieuze kokkin die haar persoonlijke leven en seksuele voorkeur niet op orde krijgt.

Het verhaal werkt toe naar nog één Kerstmis met de ganse familie. De sterkte ligt erin dat het niet dramatisch afloopt op die 25ste december, maar wel een aantal dingen in gang zet. Alsof iedereen om een andere reden deze feestdag als een mijlpaal beschouwt.

De correcties refereren naar beleggingen en alles waarvoor dit als metafoor kan dienen. De maatschappij, het menselijk lichaam, …

‘De correcties’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van Niccolò Ammaniti

Ja, Ik haal je op, ik neem je mee viel binnen mijn smaak. Dus tijd om een ander werk van Niccolò Ammaniti te consumeren. Laat het leesfeest (opnieuw) beginnen!

In dit boek komen twee bijzonder diverse verhaallijnen samen op een feest van een megalomane en malafide miljardair die een publiek park omtoverde tot een dierentuin. Het eerste verhaal draait rond Saverio Moneta, een mislukkeling die buiten het medeweten van zijn omgeving om als Mantos de al even sterk mislukkende satanistische sekte de Beesten van Abaddon leidt. Daarnaast volgen we de beroemde auteur Fabrizio Ciba. Beiden komen met uiteenlopende intenties naar dat bijzondere feest.

Tot zover de achterflap. Meer kan ik niet meer kwijt zonder een spoiler alert te vermelden.

Ammaniti greep mij bijzonder snel bij mijn scepsis. Het is mogelijk om een enigszins levensecht verhaal te schrijven met twee eerder karikaturale figuren als protagonisten. Zo houdt hij het ongeveer 200 à 250 pagina’s vol…

Maar dan gaat het fout. Wanneer je denkt dat de grens van de onwaarschijnlijkheid bereikt is, zorgt Niccolò Ammaniti voor dat extra schepje fantasie. Losgehen. Ineens lijkt hij wat mij betreft de pedalen van de realiteitszin kwijt. Als ik het zo expliciet gefantaseerd wil, dan lees ik wel fantasy. Ik hou meer van de Ammaniti met een glimp van of een mogelijkheid tot autobiografisch of op zijn minst ‘uit het leven gegrepen’.

‘Laat het feest beginnen’ holderdebol.comder kopen?

Over boeken lezen valt an sich ook wel een boek te schrijven. Lekker meta!

Ergens vorig jaar pende ik over het al dan niet uitlezen van een boek. Uitlezen zonder excuus dus, in mijn eerder neurotische geval. Vandaag wil ik het over een andere kwestie hebben: multireading.

Wat ik begrijp onder multireading? Eenvoudig, naar analogie met multitasking verscheidene boeken tegelijkertijd lezen. Uiteraard niet letterlijk tegelijkertijd (denk aan boek A in de linkerhand en boek B in de rechter), maar over eenzelfde tijdspanne.

Ik kan het namelijk niet. Vooraleer ik een nieuw boek kan openslaan, moet die slotzin in de voorganger geconsumeerd zijn. Boek per boek. Als multitasking iets typisch vrouwelijk is, dan ben ik als het op het verwante multireading aankomt een regelrecht manwijf.

Maar gewoontes zijn er om te doorbreken. Dus ben ik gisteren in twee verschillende boeken gestart: ‘Congo’ van David Van Reybrouck enerzijds en ‘Laat het feest beginnen!’ van Niccoli Ammaniti anderzijds. Benieuwd hoe ik dat zal ervaren…

En hoe lees jij? Eén per één? Of ben jij een echte multireader?

Een boek van Antonio Lobo Antunes

“Portugal, september 1975. Bijna anderhalf jaar na de Anjerrevolutie, wanneer de macht van de communisten op zijn hoogtepunt is, schaart een familie van grootgrondbezitters zich rond het sterfbed van een oude patriarch. Om de beurt vertellen ze het verhaal van hun aftakeling en ondergang. Als een reidans. Een dans der verdoemden.”

Dat zegt de achterflap.

Eerlijk? Ik vond het een vreselijk boek dat ik met bijzonder veel moeite doorspartelde. Omdat ik een boek niet onuitgelezen kan laten liggen, zette ik door. Noch het verhaal noch de schrijfstijl konden mij echter boeien. Lobo Antunes hanteert lange zinnen met weinig leestekens en versmeltende deelzinnen. Hij raakt mij kwijt.

“Heb jij ’s nachts, kort voor het licht wordt, als je voelt dat de kleur van de jaloezieën gaat veranderen zonder al veranderd te zijn, dat de kleren en de meubels en barsten in de muren uit het donker zullen oprijzen met de rillingen van gezonken schepen die weer boven water komen en de mast van de lamp op het nachtkastje overdekken met de zeeweekdieren van de slaap, als mijn lichaam, dat aan het jouwe hangt als een mandrillenjong aan de buik van zijn moeder, rond begint te kruipen op jacht naar de pinda van een sigaret, als alles dus al anders is zonder dat er iets is veranderd en wacht op het schijfje citroen van de zon op de schaal van de daken, heb jij dan nooit dat je hier in Estrela, in de witte ruimte van de ochtend die zich langzaam opmaakt met kleuren, niet de huiselijke geluiden in de flat hoort, niet de druiven en de bomen in het plantsoen, niet het knarsen van de trams op de rails, niet onze bronchitis waar de tabak in borrelt, maar niet-lokaliseerbaar, aan de andere kant van de muren, op de eindeloze afstand van god weet hoeveel fotoalbums, een blikken treintje dat tussen de schoenen onder het bed glijdt, of de woonkamer in en uit rijdt tussen de kapotte pick-up en de transistorradio, terwijl mijn vader met een hoorn om zijn nek vanuit het raam staat te zwaaien met zijn ridicule vlaggen?”

Dat soort zinnen bedoel ik. Zucht.

‘Dans der verdoemden’ holderdebol.comder kopen?