Ooit, in een intussen vrij ver verleden, schreef ik een paar (en dat mag je gerust letterlijk nemen als in twee) stukjes voor The Conversation Manager blog. Vraag mij niet waarom ik er na een paar al de brui aan gaf, want zo ben ik niet opgevoed. Waar je aan begint, dat moet je namelijk afmaken! Ook al is voor een puberende vijftienjarige dwarsfluit absoluut oncool, afmaken die handel dus.
In het tweede stukje – ‘Who’s the king?‘ – schreef ik over één van mijn favoriete onderwerpen, namelijk het ‘C… is king‘ fenomeen in marketingboeken. Maar dit doet hier vandaag helemaal niets ter zake, al is onze koning brandend actueel.
In het eerste stukje – ‘A conversational birthday‘ – bedenk ik logischerwijs naar aanleiding van mijn verjaardag hoe hard deze wensen geëvolueerd zijn: van papieren kaarten over sms’en naar wall posts op Facebook. Ondertussen meer dan twee jaar geleden en de evolutie zet zich verder: steeds minder kaarten en sms’en, steeds meer berichten via de sociale kanalen. En wat doen we ondertussen met al die hieperdepieps op onze Facebook wall? We vinden ze één voor één leuk, every single birthday wish.
Daar is het volgens mij begonnen. Op een bepaald moment is het done geworden om een vorm van appreciatie uit te drukken door die berichtjes te liken. Daar is het helaas niet gestopt… Tegenwoordig betrap ik mezelf – en met mij vele anderen – erop dat ik quasi standaard elke comment op mijn eigen Facebook posts leuk vind. Alsof ik wil zeggen ‘Bedankt voor jouw reactie!’ of ‘Ik heb het gezien!’ of nog iets anders. Terwijl ik die like in se zuiver wil houden, dingen die ik er echt vind uitspringen… Je reageert toch ook niet by default op eender welke post in jouw timeline met een vind-ik-leuk of – stel je voor – in een echt gesprek bij elke zin een ‘Bedankt voor jouw reactie!’ of een dikke duim omhoog.
Bij deze dus mijn voornemen om komaf te maken met deze verwatering van waar dingen echt voor dienen. De vind-ik-leuk staat voor mij voortaan terug op dezelfde hoogte als een favorite van een (mention in een) tweet. Deze mening mag zeker niet verward worden met een gebrek aan elementaire beleefdheid. Iets wat mij om de één of andere reden echt raakt, voor minder gaan we niet meer. Excuses richting wie dat minder bevalt.
PS – Ja, ik ben er mij van bewust dat ik wellicht iets te veel bezig ben met hoe mensen reageren / emotie uitdrukken op social media. Vergeef me dat ik dat boeiend vind.
