Koopzondag… Mijn voeten! Ik heb het niet exact berekend, maar pakweg 75% van de winkels hield vandaag de deuren dicht. En nochtans was ik kort na het middaguur vertrokken om mijn ondertussen wekenlange queeste naar zwarte laarzen verder te zetten. Met een goed voorgevoel trok ik de stad in.

Ik wil laarzen die onder mijn knieën, maar minstens 20 cm boven mijn enkels komen. Zwart met een respectabele hak. Bij voorkeur een blok-, dus geen naaldhak. In leer van een uitstekende kwaliteit. En zonder al te veel tierlantijntjes.

Zonder overdrijven stapte ik vandaag ongeveer schoenwinkel n° 30 van mijn queeste binnen. Een schoenwinkel waar ik geen vaste klant ben, op de hoek van de Kouter en de Vogelmarkt. Slechts een paar katten te bespeuren in deze winkel, dus de winkeljuffrouw kwam snel informeren naar het door mij gezochte schoeisel. Ik zei: “Zwarte laarzen!”, gevolgd door de bovenstaande beschrijving. Zij antwoordde: “Okee, maar welke laarzen bedoel je dan in de etalage?”. Ik aarzelde even, maar wees een paar laarzen aan. Ze wees er mij op mijn beurt op dat deze laarzen wel tot boven de knieën komen. Point taken! Ik keek wat gedetailleerder in de etalage en zag een ander aanvaardbaar paar staan. Dit keer wees ze mij er op dat deze laarzen wel meer dan € 300 kosten. Point taken, maar ik maak mijn eigen rekening wel.

De pasbeurt kan mij niet overtuigen van deze laarzen – wat duidelijk uit mijn lichaamstaal en gemompel richting mijn vriend blijkt.

Nu zou je verwachten dat een winkeljuffrouw toch graag een paar laarzen wil verkopen. Er staan – een wilde gok – wel 30 paar zwarte laarzen in het uitstalraam, dus met wat commercieel talent moet dat wel lukken. Maar neen, ze suggereert niet om nog een ander paar te gaan halen. Behalve het feit dat de laarzen mij niet kunnen bekoren, is dit totale gebrek aan verkoopsdrift een tweede bummer. Nu besef ik dat het om een fragiel evenwicht tussen hyperopdringerig en absoluut doordramloos gaat, maar ik wil als klant toch een zekere eagerness to sell voelen.

Misschien vraag ik wat veel… Misschien loop ik daarom nog steeds rond op mijn tot op de draad – maar vooral hak – versleten enkellaarsjes, zwarte weliswaar.