Auteur archieven: elidesc

Moddi

Geplaatst op door
1

Muzikale pareltjes ontdekken. Op minder voor de hand liggende plekken.

Zo luisterde ik een aantal weken geleden naar Klara. De zomerprogrammatie weliswaar. In De Tuin van Eden brengt Bart Stouten “een originele tocht langs klassiek, jazz, film- en wereldmuziek. Met een klein snuifje poëzie erbij.” Klara brengt dus wel degelijk meer dan klassiek alleen. In de auto op weg naar huis plotsklaps haren stijl rechtop, kippenvel alom.

Later bleek de veroorzaker Moddi met Stuck in the Waltz te zijn. Een Noorse artiest. Pål geboren. 24 jaar geleden. Met een debuutalbum Floriography. Dat debuutalbum bestelde ik als de bliksem via Amazon en gisteren pikte ik de cd – samen met Philharmonics van Agnes Obel – op in het postkantoor.

Bij elke keer ‘Stuck in the Waltz’ rijzen mijn haren. Alsook bij de andere 8 songs op het album. En zou het nummer ‘Ardennes’ naar onze zuidelijke landstreek verwijzen? Bij deze heb ik Moddi een mailtje gestuurd met de vraag. Benieuwd of hij reageert.

Moddi staat zaterdag 6 augustus op Dranouter. Helaas haal ik dat optreden niet.

•••

En Moddi antwoordt…
Persoonlijk, een beetje vreemd wel, maar warm.
Warmth from Norway!

Gent Jazz 2011

Geplaatst op door
Antwoord

Voor het derde jaar op rij staat Gent Jazz op het programma. Als opwarmertje voor de Gentse Feesten. Omwille van allerlei redenen die ik in Vive le Gent Jazz! – mijn blogpost over de 2010 editie – oplijst.

Gisteren present voor Agnes Obel en Absynthe Minded. Daarnaast stonden de voor mij onbekende Angus & Julia Stone als headliners geprogrammeerd. Muzikaal bekoorde de frêle doch hese Agnes. Deze dame wil ik beter leren kennen. Ook Absynthe Minded viel – zij het van op een afstandje – in de smaak. Angus & Julia Stone bleken absoluut niet mijn muzikale ding.

Maar dat kon de pret niet drukken. Dat deed de overvloedige mensenmassa. Nog nooit maakte ik zoveel volk op Gent Jazz mee. Aanschuif- en schuifeltoestanden die mij aan Werchter herinnerden. Naar mijn aanvoelen verkocht de organisatie te veel tickets, zoveel bezoekers kan de locatie simpelweg niet slikken.

Vanavond zak ik nogmaals af richting Bijlokesite voor Gotan Project. Hopelijk kan hun Tango 3.0 mij de regendruppels doen vergeten…

[portfolio_slideshow]

Tonio – Een requiemroman

Geplaatst op door
Antwoord

Een boek van A.F.Th. van der Heijden

In mijn stukje over Het diner onderstreepte ik hoe lang het lezen van fictie geleden was. Maar ik zet koppig verder. En zo sloeg ik de eerste bladzijde van Tonio – Een requiemroman door A.F. Th. van der Heijden open. Op aanraden van een aantal mensen wiens literaire smaak ik instinctief vertrouw. Zij gaven aan volledig ondersteboven te zijn door deze grafproza voor zijn verongelukte (enige) zoon.

Geen tranen, geen kippenvel. Niet overhoop door de meer dan 600 bladzijden boordevol herinneringen aan een jongeman die op 22-jarige leeftijd overleed. Ben ik kil? Mis ik inlevingsvermogen? Misschien omdat ik verlies door de dood nooit eerder van dichtbij ervoer. Misschien omdat ik zelf (nog) geen kinderen heb. Vermoedelijk omdat ik voornamelijk respect ontwikkelde voor de mooie mens die Tonio Rotenstreich van der Heijden ongetwijfeld was. En omdat ik bovenal de schrijver-vader bewonder.

‘Dat vind ik nou het mooie van zo’n verduistering,’ fluister ik tot Tonio, hem de bril teruggevend, ‘dat de zon zich voor de gelegenheid als maansikkel vermomt. Welkom op het gemaskerde bal van de hemellichamen. Het carnaval van het zonnestelsel.’

Een persoonlijk, sereen en waardig eerbetoon van een schrijvende vader aan een zich tot volwassen man ontpoppende zoon. Treffende woorden. Woorden die ik zelf zou willen schrijven. En tegelijk weer niet.

‘Tonio – Een requiemroman’ holderdebol.comder kopen?

 

bpost begot

Geplaatst op door
2

Gisteren stapte ik het postkantoor op de Hoge Weg in Sint-Amandsberg binnen. Om mijn oude nummerplaat terug te sturen naar de DIV (Directie voor Inschrijving van Voertuigen), meer bepaald de dienst schrappingen. Vlak voor de ogen van de postbeambte zocht ik – met de bewuste nummerplaat in mijn handen – een passende envelop uit om het metalen ding in te versturen. Ik checkte de afmetingen en koos uiteindelijk een gewatteerd iets-meer-dan-A4 exemplaar. Op het loketmeubel – dus nog vlakker voor de ogen van de postbeambte – schoof ik mijn nummerplaat in de envelop en kleefde die vervolgens dicht. Terwijl ik in mijn handtas naar een balpen en mijn notitieboekje met het adres van de DIV scharrelde, vroeg ik aan de postbeambte of ik mijn nummerplaat al dan niet aangetekend diende te versturen.

Hij antwoordde kurkdroog:

“Je hoeft die niet in een envelop te versturen… Maar de envelop is nu wel beschadigd, dus je zult die moeten betalen. Eén euro veertig cent alstublieft.”

Met wereldgrote moeite bewaarde ik de rust en betaalde de luttele som.
Ambtenarij van de bovenste plank!

Le Touquet

Geplaatst op door
Antwoord

In tijden van bouwperikelen zijn gesponsorde weekendjes absoluut welkom. Zo spendeerden wij afgelopen zaterdag en zondag in Le Touquet – gestimuleerd door de keuzemogelijkheden van de BONGObon Charmeweekend.

Le Touquet vat ik samen als het Knokke van Noord-Frankrijk. Geen negatieve bijklank welteverstaan. Een gezellig stadje dat beantwoordt aan mijn beeld van zon, zee en strand langs de Opaalkust.

Je retourne!

[portfolio_slideshow]