Auteur archieven: elidesc

Orecchietti con chipolata

Geplaatst op door

Je ziet het wel vaker in de Italiaanse sectie van kookboeken: worst in combinatie met tagliatelli, penne of fusilli. Een welkome afwisseling voor pancetta, Breydelspek, scampi, zalm of nog iets anders als eiwitbom in pasta. Daarom kocht ik gisteren chipolata in de supermarkt en bedacht struinend tussen de rekken onderstaand recept. In een eerdere Instagram post benoemde ik de oorvormige pasta als orechetti. Waarvoor mijn excuses, want het hitgehalte op Google leert mij dat dat orecchietti hoort te zijn. Op verzoek van Emma Liekens even uitgeschreven…

Ingrediënten (voor 2 personen)

250 gr orechietti
2 chipolata’s
1 bakje witte champignons
1 groene paprika
1 teentje look
25 cl room
olijfolie
balsamicoazijn
walnootolie
peper & zout
parmezaanse kaas
rucola

Bereidingswijze

  • Bak de chipolota’s in wat olijfolie
  • Snijd de champignons in kwartjes, de paprika in stukjes en de look fijn
  • Voeg de groenten bij de chipolata eens die bijna gebakken zijn
  • Besprenkel met wat balsamicoazijn en walnootolie
  • Breng een ruime hoeveelheid water aan de kook (met olijfolie en zout in)
  • Kook de orecchietti al dente en giet af
  • Haal de chipolata’s uit de pan en snijd die in stukjes van 2 cm
  • Voeg de room toe en laat lichtjes inkoken
  • Meng de saus, de chipolata en de pasta goed dooreen
  • Serveer in een diep bord met geraspte parmezaanse kaas en rucola

Verrassend lekker! Verrassend smakelijk!

Boeken uitlezen, of niet

Geplaatst op door

Ik kan het niet.
Ik kan het niet.
Het lukt mij niet.

Een boek beginnen lezen, na een paar tientallen bladzijden denken dat de inhoud maar zo-zo is en dan… De gemiddelde lezer – of in een iets bezetener versie boekenwurm – besluit op een dergelijk moment zonder enige wroeging of andere vreemde gevoelens om het boek simpelweg niet uit te lezen. Point final. Ander en beter. Next!

Wel, dat is nu net waar ik niet in slaag. Ik kan geen boek onuitgelezen laten. Zo’n stressvolle ervaring onderging ik in het verleden met meerdere businessgerelateerde boeken (marketing, e-marketing, social stuff) en recent nog met Dimitri Verhulsts Godverdomse dagen op een godverdomse bol alsmede met Haruki Murakami’s Hard-Boiled Wonderland en het einde van de wereld.

Een stemmetje fluistert in mijn oor “Wat je begint, moet je afwerken!” (overigens een opvoedkundig adagium van mijn ouders). Ik word zowaar een dwangneurotische gewaarwording gewaar. Bladzijde na bladzijde, pagina na pagina ploeg ik door. Want ik moet en ik zal afwerken waar ik aan begonnen ben.

Ik kan het niet.
Ik kan het niet.
Het lukt mij niet.

Maar ooit – o jawel ooit – op een mooie dag zal ik het doen. Na een bladzijde of dertig heel luid “Foert!” schreeuwen, het desbetreffende boek keihard in een hoekje keilen en nadien wilde plannen smeden om het ritueel te verbranden. Boekverbranding begot!

•••

UPDATE

Blijkbaar een onderwerp dat leeft! Vandaag een onderwerp in Peeters & Pichal op Radio 1.
http://www.radio1.be/programmas/peeters-pichal/slechte-boeken-uitlezen-tijdverspilling

Hard-boiled Wonderland en het einde van de wereld

Geplaatst op door

Een boek van Haruki Murakami

Laat me eerlijk zijn. Ik heb sterk getwijfeld om het boek na een pagina of 30 terzijde te leggen en nooit meer terug te openen. Maar ik kan het niet. Ik slaag er simpelweg niet in om een boek niet uit te lezen. Dus ging ik door tot en met pagina 399 en sloot deze tweede Murakami op mijn reading list (na Norwegian Wood) met een vreemd gevoel.

‘Hard-boiled Wonderland en het einde van de wereld’ vertelt een buitengewoon verhaal dat zich afspeelt in Japan met in de hoofdrol een 35-jarige wetenschapper – wiens naam zelfs niet genoemd wordt, besef ik nu pas.

Doorheen het boek alternenen de hoofdstukken die zich afspelen in twee parallelle werelden, of misschien beter twee parallelle circuits in het bewustzijn van de jonge wetenschapper. Enerzijds het hedendaagse Tokyo waar het Systeem en de Fabriek een informatieoorlog uitvechten met respectievelijk Calcutecs en Semiotecs als huurlingen. Anderzijds de Stad waar mensen zonder schaduw en dito geest leven en waar enkel eenhoorns zich zowel binnen als buiten de muur mogen – moeten zelfs – begeven.

Klinkt dit allemaal een tikkeltje merkwaardig? Wellicht, dat is het verhaal ook. Hoewel ik in eerste instantie niet van plan was om het boek uit lezen, deed ik dat toch. Ik heb er geen spijt van. Ik ben er niet wild van. Ik las het gewoon uit.

‘Hard-boiled Wonderland’ holderdebol.comder kopen?

 

Lay’s grilled steak & onion

Geplaatst op door

Als je blogt, vraagt men wel eens of je iets wil testen. Als je geregeld over food blogt, is dat doorgaans iets eetbaars. Uit respect schrijf ik daar dan wat over, meestal omdat het moet. Maar in dit geval omdat ik het wil.

Want ik ben eerder een hartig dan een zoet type. Lees dat ik onder normale omstandigheden nooit ‘Neen, dankjewel!’ zeg tegen aperohapjes, dus ook niet tegen een handvol chips. Ik hou van kroepoek, nacho’s, doodnormale zoute chips, deze met picklessmaak, (sea)salt & pepper en Lay’s Sensations Thai Sweet Chili.

Lay’s breidt zijn gamma echter uit met een nieuwe smaak: grilled steak & onion. Nu ben ik in se principieel al geen fan van chips die smaken naar vlees (ham, roasted chicken, …). Het voelt gewoon tegennatuurlijk. Allerlei kruiden graag, maar geen grilled steak. Na het eigenlijke proeven moet ik eerlijk toegeven dat ik de steak niet meteen smaak. Misschien gelukkig maar, want op die manier vind ik ze toch eetbaar doch nog steeds geen topper.

Neen, ik heb niet deelgenomen aan de ‘Maak je smaak’ wedstrijd en gestemd heb ik ook niet – al had ik dat omwille van bovenstaande redenen niet op de Bicky Crisp gedaan. Als ik iets had ingestuurd, was het wellicht kardemom, komijn, kurkuma, kaneel (4K) of zo.

Alhoewel. Zelfkritiek moet kunnen. Ben ik wel eerlijk en onbevoordeeld door zo tegen een vleessmaak in chips te fulmineren? In Kobe Desramaults De Vitrine degusteerde ik toch ook met smaak de chips van varkensoor? En die praline met baconsmaak van Dominique Persoone heb ik toch ook gekocht? Misschien moet ik mijn mening toch ietwat bijstellen.

Coupurefeesten meets De Bijloke

Geplaatst op door

Coupurefeesten vandaag, dus de Coupure viert feest. Op het obese programma staan boottochtjes, wandelingen, fietstochten, lezingen, optredens met al headliner de Gentse trots Das Pop. Mij springen evenwel dadelijk de (gratis) concerten in De Bijloke in het oog.

Bij aankomst in het Muziekcentrum blijk ik zowat de enige te zijn zonder pensioengerechtigde leeftijd. Terwijl ik bedenk dat ik toch beter een andere hobby zoek, druppelen er gelukkig nog wat jeugdigere enkelingen het nogal dun bevolkte Kraakhuis binnen. Daar trakteren cellist Benjamin Glorieux, pianist Anthony Romaniuk en violiste Paulina Sokolowska de klassieke zielen op Tsjaikovski, Schubert, Chopin en Beethoven.

Beetje stom natuurlijk om een foto met enkel instrumenten te posten. Tijdens het concert durfde ik de muzikanten echter niet meer te storen, we zaten dan ook nogal dichtbij – wat meteen het intieme Kraakhuis zo sympathiek maakt. In dit kader liet ik mij iets te vaak afleiden. Door de blitse jurk van de violiste die niet zou misstaan op de rode loper in Cannes, al zou het contrast met de loper wellicht te onbestaand zijn. Door de geluidjes. Kuchjes en iets wat mij leek als de ademhaling van diezelfde violiste.

Meteen mijmerde ik weg naar het boek van Haruki Murakami dat ik momenteel aan het lezen ben: ‘Hard-boiled Wonderland en het einde van de wereld’. In dat boek (voorlopig ongeveer halfweg) slaagt er professor er in om bepaalde geluiden weg te nemen. Zou een concert beter zijn als je alle nevenklanken wegfiltert? Ik denk het persoonlijk niet, want dan kan je net zo goed naar een opname op cd luisteren.

Voor elk muziekstuk geeft Benjamin Glorieux op vlotte wijze een extra woordje uitleg. Bij Chopin neemt de pianist – al even welbespraakt – dit voor zijn rekening. Het brengt je meteen in de juiste stemming. Ze verduidelijken tevens dat ze speciaal voor de Coupurefeesten met z’n focus op geschiedenis een historisch programma samenstelden. Behalve in de werken keert deze toets terug in de instrumenten: de vleugelpiano stamt uit 1894, de cello en de viool worden bestreken met darmsnaren.

Een mooi initiatief om op een buurtfeest ook dat streepje klassiek niet te vergeten… Al vrees ik wel dat ze met een dergelijk programma niet meteen een nieuw publiek zullen aantrekken. Te weinig populair mijn insziens. Misschien was een sonate voor cello en piano (getranscribeerd naar een trio met viool) marketinggewijs slimmer.