Op vakantie in Lanzarote aten we elke avond uit met kleine Georges, terug thuis in Gent vind ik dat we dat hier te weinig doen… Daarom een voornemen om vaker samen te gaan eten, zodat onze kleine kabouter opgroeit met ‘op restaurant gaan’ en dat hopelijk ook één van zijn hobby’s wordt. We leggen hem geen druk op, hoor! Zeker niet! ;-)

Zo plannen we om op een vrijdagavond bij WOEST langs te gaan. Deze populaire plek in de Brugse Poort stak onlangs een tweede verjaardagskaarsje aan, alleen moet ik tot mijn scha en schande toegeven dat ik er nog nooit kwam… Ook al zit WOEST – samen met Café Congé en de Ganzerik – voor ons aan ‘de juiste kant van de stad’. Maar goed, dat zetten we dus recht op een vrijdagavond met kleine Georges mee.

We arriveren al vrij vroeg (zo deden we dat in Lanzarote ook) voor een aperitiefje. De jongeheer die het alleen moet zien te redden achter de bar en voor de bediening krabt even in zijn haar, want WOEST blijkt zo populair dat je voor de tapas op vrijdagavond in principe moet reserveren. Gelukkig kunnen wij de vroege shift innemen van een tafel die pas om 20u00 komt; de jongste van ons gezelschap moet tegen dan toch al in bed liggen. Later blijkt trouwens dat de jongeheer bij iedere arriverende eetgast in zijn haar krabt, dus we hoeven het niet persoonlijk te nemen.

We kijken even rond en snappen wel waarom dit een hotspot is in de Brugse Poort: eigentijds en karaktervol interieur, in het hartje van deze levendige buurt. ’s Vrijdags vieren ze van 16u00 tot 18u00 trouwens een soort happy hour, wat betekent dat je à volonté hapjes kan nemen die op een buffetkast uitgestald staan. We nemen wat stukjes pizza, kaas, olijven en chips en constateren dat sommige andere eetgasten die à volonté erg letterlijk nemen. Tot op het schaamtelijke af… Ondertussen nippen we van een fris glaasje witte huiswijn Picpoul uit de Languedoc (€ 3,50) die aangeleverd wordt door één van de WOEST partners L’Apéro d’Oc – en we dus ook daar al eerder proefden.

De tapaskaart lonkt en ik besluit – met goedkeuring van mijn wederhelft – om voor één keer de richtlijn qua portie te volgen: twee tapas per persoon. Gulzigheid is één van mijn hoofdzonden, dus op ‘de instructie van het huis’ volgen ben ik al best trots.

Als eerste van de vier hapjes verschijnen de geroosterde bloemkoolroosjes (€ 8) met witte bonen hummus, chorizo en spicy salsa. De laatste maanden verfijnde ik thuis mijn skills om bloemkool te roosteren, bijgevolg kan ik niet anders dan zeggen dat de mijne wel aan de WOEST bloemkool kan tippen. De dip van witte bonen én de pittige saus voegen wel twee leuke smaken toe. En op zo’n middenoosterse klassieker horen amandelschilfers en granaatappelpitjes inderdaad meer dan thuis.

Daarnaast komt de burrata (€ 9) met geroosterde druif en rozemarijn te staan. Dit recept ken ik uit het nieuwste kookboek (namelijk Simple) van Yotam Ottolenghi, alleen – eerlijk is eerlijk – dropt mijn enthousiasme bij het zien van deze uitvoering. Sorry, dit kan echt beter!

Als derde krijgen we de burger pulled pork (€ 3,50 per stuk) met saus en Bicky-uitjes. We bestellen twee stuks die elk de helft uitmaken van een groot burgerbroodje. Het sappige varkensvlees smaakt zeker. Alleen associeer ik een pulled pork burger met een uitpuilend broodje boordevol vlees dat je onmogelijk proper kunt opeten… Ik denk bijvoorbeeld aan de burger die vast op de kaart staat bij Ganzerik. Druipende kin gegarandeerd! Bij WOEST komt voornamelijk het woord ‘zuinig’ in mij op.

We ronden af met pulpo (€ 12) met zuring en bergamot, de tapa waar ik persoonlijk het meest van verwacht. Mijn oogjes beginnen instant te blinken, want inktvis kan mij doorgaans bekoren… Ook hier dipt mijn goesting bij de eerste hap. Jammergenoeg proef je meteen dat de inktvis niet genoeg gebakken werd na de ontdooiing. Dat ontdooien neem ik hier niet mee in mijn oordeel, want ingevroren inktvis begrijp ik perfect. Maar dan moet het beestje achteraf wel goed genoeg uitgebakken worden om een rubbereffect te vermijden. Ik eindig met een pluspunt: de kruiding zit dan weer wel prima.

Okay, hoe zou ik het formuleren? Ik snap wat ze proberen te doen bij WOEST: een laapdrempelige plek waar iedereen welkom is om te brunchen, te lunchen of van tapas te doen. Ik snap zelfs waar ze hun mosterd halen: bijvoorbeeld bij de Ottolenghi’s van deze wereld. Alleen word ik niet warm van goede intenties, het zit ‘em namelijk in de uitvoering. En daar mag er voor mij wel echt een tandje bijgestoken worden… Misschien denken jullie nu dat het niet veel zin heeft om de keuken van een sympathieke plek als WOEST echt te reviewen, maar daar ga ik niet mee akkoord. Ik vergelijk met een andere hotspot in de Brugse Poort waar ik wel al regelmatig at: Café Congé. Je eet er spaghetti of een simpele dagschotel. Alleen gaat mijn hartje van wat daar op mijn bord verschijnt wél sneller kloppen…

Ja, ik kom zeker nog terug bij WOEST. Alleen niet voor het eten.