Het begon met een Facebookevent van the golden brothers Jason & Michael Blanckaert. Jason kennen de meesten als chef van J.E.F. en één derde van de Flemish Foodies. Michael kennen sommigen als een getalenteerd fotograaf en @thaigermike op Instagram die thuis steevast Thaise #ikwilook gerechten op tafel tovert. De broertjes reisden vorig jaar enkele weken door Thailand – het land waar Michael X jaren woonde – en dat leverde deze mooie familiefoto op…

Foto: Michael Blanckaert

Plus tevens het plan om samen meer rond Thai food te doen, al is het een assumptie van mijn kant dat het daar ergens tussen Bangkok en Chiang Mai ontstaan is. De eerste Nozem presents Sunday Thai Night blijkt op een paar uur uitverkocht. Het aantal zitjes beperkt zich tot 40 stuks – logischerwijs exact het aantal zitplaatsen bij J.E.F. Door een tip van een attente vriendin laat ik ons meteen op de wachtlijst plaatsen en dat levert twee dagen later resultaat.

O ja, vanwaar die Nozem? Jason & Michael brengen een boek uit, een Thais (kook)boek. Ergens rond september, uitgegeven door Luster. Hun boek dat volgend jaar zeker in mijn boekenkast staat, zal dus Nozem heten. Geen idee eigenlijk of dat woord ook in het Thais een betekenis heeft, maar ik veronderstel dat we dat wel in het voorwoord zullen lezen…

Over de formule kan ik kort zijn: € 55 voor een ganse avond Thai food en bijpassende bieren. Naarmate de blogpost vordert zul je merken dat dit een topdeal is…

Foto: a happy attendee, not me

Na het event verscheen deze foto van een anonieme fotograaf nog op hun Facebookpagina. Dit beeld illustreert het uitgebreide menu – het DT-foutje ergens ter hoogte van de hoofdgerechten vergeven we hen met alle plezier – en vooral twee broers die terecht nagenieten van hun gezamenlijke service.

Goed, we zijn vertrokken! Tegen 19u00 staan bijna alle ingeschrevenen voor de deur en enkele minuten later krijgt iedereen een tafel toegewezen. Wij zijn met vijf personen en vooral de overkant perst zich met drie op de bank. Gezellig!

Niet veel later wordt de cocktail geserveerd: De Korat. Deze cocktail op basis van whisky draagt de naam van z’n ontstaansplek aan de toegangspoort naar Isaan, het noordoosten van Thailand. Neen, deze cocktailparabel behoort niet tot mijn parate kennis… De heren Blanckaert vertellen dit op hun menukaart. Eerst denken we te weinig alcohol te proeven (ja, zo zijn we wel), maar even roeren gooit dat -euhm- roer snel om. Eentje om te onthouden en vooral thuis zelf na te maken…

De eerste ronde verschijnt op tafel: alles in het midden, delen is de boodschap vanavond. Laat dat nu eens net zijn wat wij graag doen! We krijgen Sai Oua – een worst uit Chiang Mai, de hoofdstad van Noord-Thailand. Ik had een voorgevoel dat deze Thaise worst op het menu zou staan, gezien ik Jason hiermee al zag experimenteren op Instagram. De worst kan gedipt worden in een sojasausje. Verder interpreteren ze gepofte varkensoren als J.E.F.-vertaling van kroepoek om te eten bij de geroosterde aubergine met groene chili dip. De gulle munt in deze dip zorgt voor een frisse schwung. Een blitse start!

Even later poot Famke een eerste fles bier op tafel: Oud Beersel, één van de betere geuzen. Met zowel mezelf als mijn wederhelft als absolute geuzefans rond de tafel laait het enthousiasme nog verder op… De bierkenner in ons midden krijgt de opdracht om uit te schenken, alleen doet hij dat iets te royaal waardoor hij zelf slechts een bodempje overhoudt. We zitten echter aan een lange tafel met negen zitjes en bijhorend drie flessen per biersoort: dus ook wat de geuze betreft geldt de deelregel.

Als eerste voorgerecht komt de Hok Mor – de gestoomde viscurry in bananenblad – uit de keuken. Een tijdje geleden at ik deze viscurry bij Overzee in Antwerpen; de soloporties van de Nozem broers geven dit gerecht toch een extra dosis schattigheid. De viscurry moet je feitelijk zien als een soort fish cake met kokosmelk als icing / glazing.

Niet veel later volgen het tweede en derde voorgerecht: Yum Kai Do (gefrituurde-ei-salade) en Khua Kling (droge vleescurry met varkensvlees). Famke grapt dat ze ook niet meteen weet waarom dat een salade genoemd wordt, want het gaat inderdaad om op een hoog vuur gebakken spiegeleieren met chili, koriander en sojasaus. Salade of geen salade, deze spiegeleifan weet al wat ze thuis zal uitproberen (samen met de cocktail)… Ondanks de waarschuwing voor de eerste hap van de pikante varkensvleescurry blijven wij stoer beweren dat we het allemaal best aankunnen. Jawel, wij houden van pikant! Een portie rijst erbij maakt de ronde voorgerechten af. We kunnen nu al spreken van een geslaagde Thaise avond en de helft van het menu moet nog geserveerd worden…

Tijd voor een volgend biertje met een stevige reputatie: de Goudenband van Liefmans. Verder dropt de ober enkele eetstokjes in het midden van de tafel.

Daarbij hoort de Tom Jued, een minder gekende soep gemaakt van varkensbouillon, Thaise selder, eiertofu en gehaktballetjes – en ik citeer hier wederom letterlijk de menukaart. Eiertofu ziet er wat vreemd uit en voelt tevens een tikkeltje eigenaardig in de mond. Toen ik onlangs nog even swipete door de foto’s van onze Thailandreis in 2014, merkte ik daar ook die eiertofu op. Het feit dat ik mij die niet meer bewust herinnerde, zegt eigenlijk genoeg: niet mis, desalniettemin weinig memorabel.

Als bierbegeleiding komt nu Saison Dupont aan de beurt, een biobiertje dat mijn wederhelft thuis regelmatig durft ontkurken (37,5 cl) of -kronen (25 cl). En ja, gelijk heeft hij! Dat dit bier zich eveneens perfect met de Thaise keuken laat combineren, verwondert mij in de positieve zin. Eerlijk? Ik had een ganse avond Singha, Chang of Tiger in gedachten.

Diezelfde wederhelft wordt even later nog meer verwend met iets waar hij altijd wild van wordt: RUND. De Neu Yang werd gebarbecued op een Green Egg en dat levert een fenomenale smaak op. We vragen ons af om welk stuk rund het hier gaat: ‘gewoon een entrecôte’, dixit Famke. Daarbij eten we de befaamde groene papajasalade Sam Tam Thai, een Thaise klassieker bereid volgens hun regels van de kunst. Verder verschijnt de Larb Moo, een Thaise vleessalade van varken met veel chilipoeder en kaffirbladeren. Hoewel dit fijngehakte beestje ontegensprekelijk in de schaduw van het schitterende rund komt te staan, eet ik evenzeer met veel smaak van deze vleessalade. Het gerecht oogt ook mooi, op dat bord met grijstinten. En dan zou ik de kleefrijst nog vergeten die erg leuk gepresenteerd wordt in blauwe plastiekzakjes: de bedoeling is dat we met onze vingers een beetje rijst nemen en daar bolletjes van draaien, zoals de echte Thai.

Tijdens onze drie weken in Thailand slaagde ik er in om geen enkele keer mango sticky rice te eten. Daar moet je toch je best voor doen, om dat nationale nagerecht daar niet te proeven. Fijn dat Jason en Michael mij een herkansing geven… Maar dan wel met een 2.0 gerechtje: de ingrediënten blijven mango, sticky rice, kokosroom. De hedendaagse uitvoering brengt ons bij mangocrème, luchtig opgespoten kokosroom en gepofte rijst. Volgens mij week deze gang het verste af van de traditionele Thaise bereiding, ik kan alleen maar zeker dat ik fan ben van deze versie – zelfs al at ik nooit het origineel.

Bijkomend J.E.F.-weetje: vanaf ergens tijdens de Gentse Feesten roert Jason in de potten van De Garage, een tijdelijk onderkomen dat gezamenlijk opgezet wordt met onder meer Café Gomez. We zijn benieuwd en trekken uiteraard één of meerdere van die tien dagen richting Prinsenhof – meer bepaald Jan Botermanstraat 2a.

O ja, en voor ik het vergeet: vanzelfsprekend nog een dikke dankjewel aan het uitmuntende – en ook wel deels toevallige – gezelschap genaamd Tony, Lisa & Belle!