Na een paar mislukte pogingen staat er eindelijk een diner bij Marcel op het programma, een restaurant waar je alleen al voor het pand komen wil. Op het Antwerpse eilandje, achter de hoek van het MAS. Samen met een foodielicious vriendin. Wij zijn zo van die mensen die eigenlijk al weten wat ze zullen eten vooraleer we binnengaan (leve het internet en zo), maar voor de vorm kijken we toch nog even op de kaart… We passen voor het aperitief, maar vragen wat spuitwater en snoepen ondertussen van de crackers en de gesneden groenten (kerstomaat, radijs, daikon, …) met de tapenade van zwarte olijven.
Het menu Marcel graag (3 gangen voor € 35). Bij voor- en hoofdgerecht krijg je twee opties. Mijn gezelschap kiest de tartaar van kabeljauw en het varkenshaasje. Ikzelf opteer voor de carpaccio van rosé gegaard kalf (Limousin) en gerookte paling met een rauwe venkelsalade, légumaise, limoen en groene kruiden. Qua hoofdgerecht vraag ik de gebakken zalmforel met “Verjus du Périgord”, fijne groentjes, Bouchot mosselen, grijze garnalen en zuring. De bestelling wordt opgenomen. Wij duiken in de wijnen per glas, maar tateren vooral honderuit. Ook terwijl de amuses opgediend worden: iets te zoet met eendenborst (links) en carpaccio van zeebaars (rechts). Verfijnd!
Wijngewijs bieden zowel wit als rood een grenache en die kiezen we toevallig beiden. De mogelijkheden per glas zijn trouwens legio, altijd een pluspunt op restaurant. Want aangepaste wijnen en daarna nog met de wagen rijden gaan doorgaans niet zo goed samen. Het mooi gevulde glas volgt samen met het voorgerecht: de combinatie kalf en gerookte paling werkt. Die venkel en de kruiden maken het compleet. Trouwens echt mijn ding, want venkel en gerookte vis (forel of paling) liggen steeds vaker in mijn koelkast… Aan de overkant bevalt de tartaar tevens.
En dan de hoofdgerechten, waarbij we een volgend en laatste glas wijn bestellen. De vorm van de zalm verrast enigszins, want ik had een typische forel verwacht. Desalniettemin smaakt dit nesse en tegelijk krokant op vel gebakken visje. De zachte smaken van de mosselen, de garnalen en de tomaat worden gecompenseerd door de sterke zuring en de volle puree. Het schuimende sausje verbindt alle ingrediënten. Een bevallig gerecht, als je ’t mij vraagt. Wanneer ik bij de overkant pols, luidt het oordeel ‘lekker doch iets te zoet’.
Voor de derde gang krijgen we nog de optie om kaas te prefereren, mits toeslag. Wij houden het echter bij de jonge kasrabarber met amandel, vanilleroomijs en rozenwater. Een lichte afsluiter die echter iets minder indruk maakt dan voor- en hoofdgerecht, maar dat mag je gerust aan mijn meer gelimiteerde liefde voor zoetigheid wijten. Bij de koffie doen we nog een kleine rekeningprognostiek: mijn disgenoot gokt er knal op (€ 110).
Altijd fijn als je een restaurant buitenwandelt met de idee dat het wellicht niet de laatste keer is. Alleen jammer dat de avond zo in mineur moet eindigen…