Zaterdag trok ik dus richting deSingel voor de beloofde ‘dag vol cultureel en artistiek genot van de bovenste plank’, meer bepaald Klara in deSingel. Het ter bestemming komen viel meteen een beetje tegen, want parkeerplaats in de nabije omtrek van deSingel bleek onvindbaar. Dan zocht ik maar heil in parking Vogelzang, dat halve (bewaakte) kampeerterrein vlakbij Antwerp Expo waar je voor € 5 een dagje je auto kwijt kunt. Na even wandelen arriveerde ik in deSingel, net te laat om het eerste optreden van mijn persoonlijke programma mee te pikken. Dus trakteerde ik de innerlijke mens dan maar op een lunch naar mijn hart: sushi en chocolademuffin.

Vervolgens installeerde ik mij in de Rode Zaal voor Rocío Bazán, flamenco van de nieuwe generatie. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik bij de aanvang een lachneiging moest onderdrukken. Ik ben dan ook geen geoefend flamencoluisteraar of -kijker. Maar na een volle adaptatieminuut genoot ik, zij het nog niet met grote teugen. Daarna kwam De Gelukkige Prins: een luisterspel naar het verhaal van Oscar Wilde, door actrice An De Donder en cellomuziek van Frans Grapperhaus. Mooi verteld, meeslepend, meesterlijke muzikale begeleiding. Wederom gleed ik vroegtijdig naar buiten om de start van mijn volgende performance – vier pianisten met de jazzy pianomuziek van Graham Fitkin – niet te missen. Onterecht eigenlijk, want de muziek lag mij iets minder, pakken minder zelfs dan het door mij zo gekoesterde gesproken (en daarmee verwant geschreven) woord.

En dan, het klapstuk van dag: meneer Afzal. De afgelopen maanden luisterde ik quasi dagelijks om 18u50 naar ‘De ongelooflijke veranderingen van meneer Afzal (over zijn glazen been wordt niet gesproken)’. Het politieke sprookje van Pieter De Buysser met muziek van Kris Defoort intrigeerde mij. Intrigerende dingen live aanschouwen durft echter nogal eens tegenvallen. Gelukkig bleek niets minder waar! Begeleid door pianist, bassist en drummer stond de schrijver himself achter de microfoon. Zijn vrouw en twee überschattige telgen steunden vanuit het publiek – eigenlijk de stoel naast de mijne. Bloemlezinggewijs hopte meneer Afzal van achter zijn ambtenarenbureau naar de Wetstraat 16 en de grot van het monster. Godzijdank met voldoende aandacht voor het concept van het geniale ‘afkalfkalf’ en het aanstekelijke muzikale thema.

Als voorlopige afsluiter schoof ik nog even bij voor het feestje van de Amsterdam Klezmer Band, opzwepende muziek die ik in mijn uitgaansleven wel vaker tegenkom/kwam. Doorgaans dan wel uitgevoerd door iets alternatiever uitgedoste artiesten, maar deze Nederlanders in pak bevielen evenzeer. Tussendoor animeerden de VRT Bigband en Jeugdkoor Waelraet in de gangen tussen het authentieke Stynen en het nieuwe Beel gedeelte van deSingel. Met de intentie om ’s avonds nog het slotconcert van Brussels Philharmonic bij te wonen trok ik even naar Zurenborg voor een eetintermezzo. Helaas geraakte ik niet op tijd terug en bleef het bijgevolg bij een intentie…

Veelvuldige pluimen richting Klara voor de vlekkeloze organisatie. Geen idee wie zij als doelpubliek voor ogen houden, evenwel voelde ik mij bijwijlen omringd door de gecultiveerde tak van de Antwerpse OKRA. No pun intended, al kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat ‘Iedereen klassiek’ bij Klara veeleer een ambitie dan een realiteit blijft. Verder verwijt ik mezelf tevens een te werelds programma samengesteld te hebben, want wat betreft het klassiek pur sang restte mij een hongertje. Eentje dat ik nochtans met het aanwezige aanbod ruimschoots kon stelpen.

Tot slot nog mijn dagje Klara in deSingel door middel van Instagrammetjes.