Gisteren betrad ik als groentje de – bijzonder grasgroene volgens mijn wederhelft – Werchterweide. Nooit eerder hoorde ik hier onder de festivalgangers. Door allerlei voorkeuren, selectieprocedures en weloverwegingen belandde ik festivalgewijs voorheen op Pukkelpop, Dour, Couleur Café, Gent Jazz, enzomeer.

Als non-habitué en ééndagsganger vreesde ik wat voor de bereikbaarheid, maar mijn vriend ik en belandden na een quasifileloze rit op parking A9. Na een fikse wandeling langs natte en droge kraampjes vervolgens op de wei. Een wei met massaal veel volk. Zoveel volk dat als iedereen van grass angel zou doen, de volledige oppervlakte ingenomen zou zijn. Misschien zelfs meer dan de oppervlakte.

Rock Werchter is zo hard een geoliede machine. Dat blijkt uit alles: signalisatie, parking, ingang, bonnen, decoratie, tijdschema, presentatie. Net iets te gesmeerd eigenlijk naar mijn bescheiden mening. Behalve de ronduit smerige toiletten dan.

[portfolio_slideshow]

Muziekmatig kon Aloe Blacc mij 200% bekoren. Wat een man met wat een stem, wat een stijl, wat een lijf en wat een moves. Anouk leek eerder een rockster op haar retour – al blijft haar stem wel klinken als een klok, gewoon ogen dicht doen volgende keer. The Queens Of The Stone Age zweepten de massa op en zorgden ervoor dat ik nog eens getuige kon zijn van een authentieke moshpit. Eels – aka Mr E & de mannen met baarden – lokten mij naar de Pyramid Marquee, alwaar helaas het leeuwendeel van het concert verwaterde door overbevolking. Linkin Park overtuigde vanuit de verte. The Chemical Brothers skipten deze girl & boy om op een werkwekelijk verantwoord tijdstip terug in Gent aan te komen.

Last-minute avonturen met gesponsorde kaarten staan sowieso garant voor amusement. Zo ook gisteren op Rock Werchter. Bier in plastiek bekertjes, een frikandel en een K-WAY slingerden mij een heel aantal jaren terug in de tijd. En toch vrees ik dat mijn aanwezigheid bij deze ene keer zal blijven.

Het beste festival ter wereld. Misschien. Maar niet in mijn wereld.