Een boek van A.F.Th. van der Heijden

In mijn stukje over Het diner onderstreepte ik hoe lang het lezen van fictie geleden was. Maar ik zet koppig verder. En zo sloeg ik de eerste bladzijde van Tonio – Een requiemroman door A.F. Th. van der Heijden open. Op aanraden van een aantal mensen wiens literaire smaak ik instinctief vertrouw. Zij gaven aan volledig ondersteboven te zijn door deze grafproza voor zijn verongelukte (enige) zoon.

Geen tranen, geen kippenvel. Niet overhoop door de meer dan 600 bladzijden boordevol herinneringen aan een jongeman die op 22-jarige leeftijd overleed. Ben ik kil? Mis ik inlevingsvermogen? Misschien omdat ik verlies door de dood nooit eerder van dichtbij ervoer. Misschien omdat ik zelf (nog) geen kinderen heb. Vermoedelijk omdat ik voornamelijk respect ontwikkelde voor de mooie mens die Tonio Rotenstreich van der Heijden ongetwijfeld was. En omdat ik bovenal de schrijver-vader bewonder.

‘Dat vind ik nou het mooie van zo’n verduistering,’ fluister ik tot Tonio, hem de bril teruggevend, ‘dat de zon zich voor de gelegenheid als maansikkel vermomt. Welkom op het gemaskerde bal van de hemellichamen. Het carnaval van het zonnestelsel.’

Een persoonlijk, sereen en waardig eerbetoon van een schrijvende vader aan een zich tot volwassen man ontpoppende zoon. Treffende woorden. Woorden die ik zelf zou willen schrijven. En tegelijk weer niet.

‘Tonio – Een requiemroman’ holderdebol.comder kopen?