Ik hou van Taal is zeg maar echt mijn ding. Ik hou van En dan nog iets…. Kortom, ik hou van Paulien Cornelisse en haar humor. Bij haar vorige zaalshow greep ik naast tickets, voor Maar ondertussen lukt het mij wel om twee tickets te verzilveren – in Eeklo of all places. Zo zijn we ook meteen eens in CC De Herbakker geweest!

De voorstelling begint met het nummer “California dreamin'” van The Mamas And The Papas dat – eerder subtiel – door de luidsprekers klinkt. Dat klinken wordt ineens eerder knallen, de lichten doven en dan verschijnt Paulien Cornelisse op het podium die het nummer meespeelt op een blokfluit. Ik lig m-e-t-e-e-n in een deuk. Dit is té grappig!

Foto: pauliencornelisse.nl

Weet je waarom Paulien Cornelissen en ik best wel vriendinnen zouden kunnen zijn?

We hebben beiden iets met leestekens. Zij introduceerde tijdens ‘Maar ondertussen’ een aantal nieuwe leestekens: komma komma komma, komma punt, uitroepteken gedachtestreepje, enzoverder. Ik schrijf er bijvoorbeeld een blogpost over.

We filosoferen beiden over de zin van het leven. Zij vertelt erover in haar show en interpreteert die zin meteen ook letterlijk als een opeenvolging van woorden. Ik krabbel er iets over in mijn schetsboek, met wederom een knipoog naar die leestekens.

En laat ons meteen maar 100% eerlijk zijn, want daar draait het tenslotte om in vriendschap. We zullen beiden nooit een schoonheidswedstrijd winnen. Of toch geen waar de jury schoonheid niet als iets dat vanbinnen zit definieert.

Blokfluit en dwarsfluit liggen volgens mij ook niet zo ver uiteen.

Daarnaast zijn er de verschillen.

• Ik zat nooit op ballet en kan het concept ‘balletmoeder’ dus niet thuisbrengen.
• Ik heb niet zo heel erg veel met microbiologie en zou dus ook niet snel mijn eigen spuug (speeksel, geen kots) of bloed onder een microscoop leggen.
• Zij is ongemeen grappig, ik ben dat in geen geval.
• Zij wordt blij van combinatievoorzetsels, ik had ze nog nooit zo als groep bekeken.
• Zij verafschuwt beige, ik stoor mij er minder opvallend aan – of het moest over de basis van het Burberry patroon gaan.

‘Maar ondertussen’ is samengevat een geniale voorstelling waarbij ik van begin tot eind zit te gniffelen. Paulien speelt in CC De Herbakker haar voorlaatste keer in Vlaanderen, voor de rest van de reeks zul je bijgevolg naar Nederland moeten uitwijken. En ik kijk nu al uit naar de opvolger – zij het boek, zij het cabaret – van mijn vriendin Paulien!