Voor de 2013 editie blogde ik iedere dag in ’t lang en in ’t breed over alles wat ik beleefde en proefde. Dit jaar wil ik er minder tijd in investeren. Desalniettemin zocht en vond ik een nieuw project(je). Eerst dacht ik logischerwijs aan #food. Vannacht kreeg ik onder het flesvormige discoding op de Vlasmarkt de inspiratie ingelepeld.
Iedere dag een uitspraak die mij doet glim- tot schaterlachen, die mij tot nadenken stemt of raakt. Los van elke context, vogelvrjj voor jullie interpretatie.
Ik ben opgevoed met het adagium ‘Wat je begint, moet je afmaken!’. Zo speelde ik dwarsfluit tot mijn achttiende, de laatste jaren vooral met tegenzin. Maar opgeven dat stond niet in het woordenboek van mijn ouders.
Zo trek ik dat nog steeds in mijn leven door. Boeken lees ik uit. Opgestarte initiatieven zet ik – soms tot treurens toe – verder. Opdrachten werk ik af. Als ik dat niet doe of ik bereik een eindresultaat dat onder mijn niveau ligt, dan voel ik mijn schuldig / slecht / rot. Omdat ik mensen ontgoochel, omdat ik ondermaats presteer. Ook al schreeuwt mijn buik “Neen!”, mijn hoofd probeert vooral vol te houden. Doorzettingsvermogen demonstreren. Woord houden. Beloftes nakomen.
Wel, ik leer mezelf om eens te durven met mijn hoofd tegen de muur te lopen. Durven falen. Durven stoppen. Durven opgeven.
Tijd is een kostbaar iets. Ik wil zo optimaal mogelijk leven en mijn weken, dagen, uren, minuten vullen met dingen die ik leuk vind en mensen die ik graag heb.
Een welgemeende “Foert!”.
En mijn excuses richting Culinaria. Vooral allen daarheen!
In Vele hemels boven de zevende schrijft de twaalfjarig Lou dit:
Ik weet niet of dat een wapen is, maar ik maak graag lijstjes. Als ik mij verveel, als er iets vervelends gebeurt. Vijf dingen waar ik triest van word: 1 bedelaars met kindjes, 2 Vanessa, 3 mist op maandagochtend, 4 één balletje in een groot bord soep, 5 de kip van de buren die ziek was en stief. Vijf dingen waarvan ik het jammer vind dat ze bij het leven horen: 1 medisch onderzoek, 2 ijskoude drankjes (omdat mijn tanden alles voelen), 3 films met Katie Holmes (die is echt te mooi) en films die slecht aflopen, 4 paarse nagellak, vooral op tenen, 5 Vanessa. Vijf dingen waar ik vrolijk van word: 1 onbekende mensen die naar mij lachen, 2 ‘Feel the love generation’, dat liedje van Bob Sinclair dat Eva zo graag hoort, wij kunnen daar samen vet goed op dansen, 3 grappige openingszinnen in een boek (‘Aan de rand van het bos, niet ver van de rivier, tussen het struikgewas, had de sprinkhaan een winkel. Op het raam van zijn etalage stond met grote letters: ‘ALLES TE KOOP (BEHALVE DE ZON, DE MAAN EN DE STERREN’)’, 4 een lief sms’je dat je totaal niet had verwacht. en over dat vijfde moet ik nog eens nadenken.
Schrijven over een ander onderwerp dan datgene waarover ik gewoonlijk blog (food, boeken, in mindere mate woordwaardige gebeurtenissen uit mijn leven), ik vind dat allesbehalve eenvoudig. Beroepshalve ben ik gelukkig geen – breed inzetbare – copywriter, in bijberoep schrijf ik echter wel copy op aanvraag. Maar gezien ik geen actieve ‘sales’ doe en de vragen door de band genomen oplijnen met mijn blogonderwerpen, valt dat reuze mee…
Tot een vriend vraagt om over een totaal ander onderwerp – ik wou bijna ‘potten en pannen’ als voorbeeld geven, al zit daar dan toch weer een link naar eten in – een paar zinnen neer te pennen. Ik zoek een voorbeeld dat verder van mijn bed staat, en keer op keer kom ik toch weer op dingen met linken naar mijn directe leefwereld uit. Soit, haarden.
Geregeld stel ik mij totaal irrelevante vragen… Zoals of ‘Eat. Sleep. Rave. Repeat’ met al z’n varianten een effect zouden hebben op hoe chefs hun menukaart opstellen?
Eat. Sleep. Watte?