De publieksgrens

Mijn vriend en ik hebben de slechte gewoonte om net op tijd te arriveren op een concert of een andere voorstelling. Risicovol. Absoluut als je niet van plan bent om jezelf door het geduldig wachtende publiek richting podium te murwen.

Dan beland je dus in een twijfelachtige positie. Voor jou mensen die doorgaans geconcentreerd focussen op wat zich ter hoogte van de bühne afspeelt. Achter jou in eerste instantie niemand.

Maar druppelsgewijs stromen nog latere vogels toe. Helaas bevinden zich in deze categorie behoorlijk wat types die niet per se het ganse optreden willen volgen. Gewoon wat vrijblijvend kijken en terwijl ongestoord tetteren met het gezelschap zijn ruim voldoende.

Tijdens deze editie van de Gentse Feesten begon ik inwendig langzaamaan te koken op de laatste publieksrijen van The Bony King of Nowhere en het straattheaterfestival MiramirO.

Mijn eigen stomme schuld,  I know. En toch word ik hoorndol van klojo’s die geen respect kunnen opbrengen voor de zich in de regel enthousiast gooiende artiest(en).

The Bony King of Nowhere | @ Boomtown

Bram Vanparys, de singer-songwriter achter The Bony King of Nowhere, speelde vandaag een thuismatch. Op Boomtown tijdens de Gentse Feesten, gelukkig voor de fans binnen en dus regenvrij in de Handelsbeurs.

Een duo jetons per persoon als vergoeding voor een binnenconcert vinden wij schappelijk. Dus gaan wij à l’improviste luisteren. Last minute, want mijn Gentse Feesten zijn – in tegenstelling tot mijn nogal lijstjesachtige aard – niet in een planning gegoten. Tijdens het laatste nummertje van de opwarmer wiens naam ik – eerlijk is eerlijk – alweer vergeten ben, schuiven we de zaal binnen en sluiten we achteraan bij de talrijk opgekomen fans aan.

Bram klinkt zo breekbaar en vastberaden tegelijk. Zo ingetogen en overtuigend tegelijk. Hij legt het juiste tempo in z’n set door akoestisch af te wisselen met de volledige bezetting. Hij pakt de zaal probleemloos in met z’n muziek die onder jouw huid kruipt. Maar tevens door z’n verlegen bindteksten. Deze bindteksten ontbreken grotendeels. En als hij iets zegt, is het in de trant van “Ik ben nog altijd een votte babbelaar” of “Bedankt om te komen luisteren”.

Eén van mijn persoonlijke favorieten…

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ntoRC5TH9ug]

♪ ♫ Today, I leave it all behind… ♫ ♪

Alas my love!
Eleonore!

Moddi

Muzikale pareltjes ontdekken. Op minder voor de hand liggende plekken.

Zo luisterde ik een aantal weken geleden naar Klara. De zomerprogrammatie weliswaar. In De Tuin van Eden brengt Bart Stouten “een originele tocht langs klassiek, jazz, film- en wereldmuziek. Met een klein snuifje poëzie erbij.” Klara brengt dus wel degelijk meer dan klassiek alleen. In de auto op weg naar huis plotsklaps haren stijl rechtop, kippenvel alom.

Later bleek de veroorzaker Moddi met Stuck in the Waltz te zijn. Een Noorse artiest. Pål geboren. 24 jaar geleden. Met een debuutalbum Floriography. Dat debuutalbum bestelde ik als de bliksem via Amazon en gisteren pikte ik de cd – samen met Philharmonics van Agnes Obel – op in het postkantoor.

Bij elke keer ‘Stuck in the Waltz’ rijzen mijn haren. Alsook bij de andere 8 songs op het album. En zou het nummer ‘Ardennes’ naar onze zuidelijke landstreek verwijzen? Bij deze heb ik Moddi een mailtje gestuurd met de vraag. Benieuwd of hij reageert.

Moddi staat zaterdag 6 augustus op Dranouter. Helaas haal ik dat optreden niet.

•••

En Moddi antwoordt…
Persoonlijk, een beetje vreemd wel, maar warm.
Warmth from Norway!

Gent Jazz 2011

Voor het derde jaar op rij staat Gent Jazz op het programma. Als opwarmertje voor de Gentse Feesten. Omwille van allerlei redenen die ik in Vive le Gent Jazz! – mijn blogpost over de 2010 editie – oplijst.

Gisteren present voor Agnes Obel en Absynthe Minded. Daarnaast stonden de voor mij onbekende Angus & Julia Stone als headliners geprogrammeerd. Muzikaal bekoorde de frêle doch hese Agnes. Deze dame wil ik beter leren kennen. Ook Absynthe Minded viel – zij het van op een afstandje – in de smaak. Angus & Julia Stone bleken absoluut niet mijn muzikale ding.

Maar dat kon de pret niet drukken. Dat deed de overvloedige mensenmassa. Nog nooit maakte ik zoveel volk op Gent Jazz mee. Aanschuif- en schuifeltoestanden die mij aan Werchter herinnerden. Naar mijn aanvoelen verkocht de organisatie te veel tickets, zoveel bezoekers kan de locatie simpelweg niet slikken.

Vanavond zak ik nogmaals af richting Bijlokesite voor Gotan Project. Hopelijk kan hun Tango 3.0 mij de regendruppels doen vergeten…

[portfolio_slideshow]

Prince in Gent

Geen tickets voor mij, wegens geen uitgesproken fan.
Na wat concert crashing vanop het Sint-Amandsplein
en meeneuriën vanuit mijn zetel toch een portie spijt.
Desalniettemin remote genoten van enkele prinselijke hitjes.

The artist formerly known as…

Prince!

Afrondend even vermelden dat het Sint-Pietersplein zich uitstekend leent voor dergelijke concerten. Vorig jaar Leonard Cohen, dit jaar Prince. Meer van dat graag!