Je moet het maar doen, een museum over de Red Star Line openen dat de eerste maanden elke dag zo goed als uitverkocht is… Er kunnen natuurlijk ‘maar’ 90 personen per half uur binnen en de oppervlakte is vrijwel niets vergeleken met het MAS, en toch.

Eerdere pogingen stranden op volzet, maar nu boek ik een paar dagen op voorhand twee tickets (€ 8 per stuk) voor het laatste tijdslot op zaterdag – namelijk om 16u30. We komen iets te vroeg aan, krijgen echter wel al ons polsbandje, gaan even van het panoramisch zicht op het dak genieten en wandelen dan de museumzalen binnen.

Het museum is zo opgebouwd dat er eerst gefocust wordt op emigratie door de eeuwen heen en vervolgens de verschillende stappen in het nemen van de Red Star Line doorlopen worden. Wat er in dat gebouw aan de Rijnkaai gebeurt: denk vooral in termen van ontsmetting en medisch onderzoek. Daarna ga je aan boord, leer je daar wat over en even later land je in Amerika. Zelfde – zelfs nog strengere procedures daar – om het land binnen te komen en tenslotte wacht het grote avontuur.

Zoals zovelen speur ik voornamelijk naar mijn eigen geschiedenis. Mijn grootvader Elmer Descamps is niet vanuit Antwerpen vertrokken, maar daar wel terug aangekomen… Zijn vader emigreerde namelijk een tiental jaar eerder vanuit Southampton richting Moline in Illinois. Wanneer er op het eind verzocht wordt om zelf naar namen in hun archieven te speuren, ben ik dus lichtjes ontgoocheld dat ik niets vind onder Descamps of Elmer. De focus ligt wel degelijk op het vertrekken, niet op het terugkeren naar België.

Ja, ik ben toen ik thuiskwam quasi meteen naar boven gelopen op zoek naar dat werkstukje uit mijn 1ste Kandidatuur Geschiedenis. Daarvoor moest ik – net zoals al mijn studiegenoten – even in mijn familiegeschiedenis graven. Het stuk over mijn emigrerende overgrootvader en zijn terugkeer later in het gezelschap van zijn kinderen heb ik met veel interesse nog eens opnieuw gelezen – al vraagt het wel enige moeite om door mijn toch wel nog vrij onvolwassen inhoud én vorm te kijken. Zoals altijd moet ik even glimlachen als ik de naam van mijn overgrootmoeder lees: Augusta/e Elisa/e Schreiber.

Sincerely yours,

Elise Augusta Alice Descamps

Je bent pas echt in een stad geweest als je het plaatselijke museum voor hedendaagse kunst bezocht. Het zou één van mijn levensmotto’s kunnen zijn… Al klinkt ‘plaatselijk’ nogal denigrerend in het geval van New York en besef ik dat MoMA absoluut niet het alleenrecht heeft op een modern museum in deze stad.

Bij aankomst besluit iemand uit ons gezelschap om een MoMA member te worden en zo kunnen de andere drie gasten voor $ 5 dit nieuwe lid vervoegen. We hebben niet al te veel tijd, veel te weinig eigenlijk om de verschillende verdiepen rustig te doorlopen. Dus besluiten we om voornamelijk te focussen op de vijfde en de vierde etage met schilder- en beeldhouwkunst uit de vaste collectie. Alom- hangt er naast iets minder bekend. Kunsthits als de soepblikken van Warhol, de madammetjes uit Avignon van Picasso, de herkenbare Mondriaans. Voor de vertegenwoordiging van ons Belgenland zorgen Magritte en Ensor.

Zonder twijfel de moeite! Jammer dat er niet meer tijd was. Jammer dat ik niet tot in het Guggenheim ben geraakt. Nog een reden om ooit New York over te doen.