Zij die ooit samenwoonden met mij – en dat gaat verder dan mijn lief, wegens acht jaar residerend in een beluikje – kennen ongetwijfeld Jamie’s ballen. Een recept van Jamie Oliver dat balletjes in tomatensaus wat Italiaanse schwung geeft, met mozzarella en parmezaan in de oven. Iets wat ik indertijd vaak klaarmaakte. In het kookboek ‘Simple dinners’ van Donna Hay staat een vergelijkbaar gerecht, net iets meer uitgepuurd.
Het is de tweede post in een nieuwe reeks: ‘Het verhaal van [NAAM VAN RECEPT OF INGREDIËNT]’. Omdat ik het eerlijk gezegd vreselijk vind om recepten voluit uit te schrijven en dan maar liever in grote lijnen vertel hoe ik een first-timer heb aangepakt. Zoals die kreeft op Valentijntjesdag of nu dus hutsepot. Het verhaal van.
Er zijn zo van die gerechten waar je steeds de bereidingswijze van jouw mama – of in mijn geval ook soms papa – de beste blijft vinden. Denk aan spaghettisaus (de Vlaamse bolognaise). Denk aan hutsepot.
Ik zal dat wel van thuis uit hebben meegekregen, maar ik heb eigenlijk een hekel aan ‘overworteling’ in de keuken. Voor mij dus absoluut geen wortelen in spaghettisaus, noch in hutsepot. Mijn moeder beperkt haar hutsepot tot vlees – ik ben niet zeker welk onderdeel van het varken, maar ik gok op schouder -, aardappelen en savooikool. Bijzonder uitgepuurd dus, en tegelijk ook wel hoe ik het leven graag heb.
Een paar dagen voordien krijg ik van mijn zus een stok spruiten. Dus deze wil ik zeker meenemen in mijn eerste hutsepot. Ik sla aan het Googlen… Bij Jeroen Meus en zijn Dagelijkse Kost vind ik meteen een recept met aardappelen, spruitjes en rookworst. Mmmm, ik koester eerlijk gezegd wel een zwak voor die laatste. Ik stoot bij VTM Koken en andere kookwebsites vaker op Vlaamse versies met een veelvoud aan groenten. Uiteindelijk besluit ik om bij het eerste recept nog raapjes toe te voegen en voor gewone worsten in plaats van rookworsten te gaan. Off we go. Go, hutsepot!
Geregeld stel ik mij totaal irrelevante vragen… Zoals of ‘Eat. Sleep. Rave. Repeat’ met al z’n varianten een effect zouden hebben op hoe chefs hun menukaart opstellen?
Eat. Sleep. Watte?
Op mijn kooklijstje staan dingen die ik al lang eens wil klaarmaken: ossobucco, hutsepot, terrine, kalfsblanquette, bouilli, … Zo ook kreeft! En deze onromantische ziel doet al eens iets buiten haar eigen comfort zone, zoals deze primeur reserveren voor Valentijn.
Een aantal (betrouwbare) mensen garanderen mij dat exemplaren uit de diepvries echt wel meevallen, maar ik wil all the way gaan en dus vertrekken van een levend exemplaar. In het meervoud zelfs, want we besluiten om voor elk een volledige kreeft te kopen.
Mijn verjaardag valt – elk jaar, ra ra ra – op 9 februari. Een paar maanden geleden merk ik op dat de Charlatan van plan is om hun 25ste verjaardag op 8 februari te vieren in de Vooruit. In de volledige Vooruit welteverstaan, dus het café én de balzaal én de concertzaal en zo. Nu blijven er op mijn inmiddels dertigjarige hoofd vrij weinig wilde haren over. Echt waar! Ik ben zo hard een woessie geworden. Maar toen dacht ik: “Tja, waarom ook eens niet…” Mijn verjaardag écht al feestend vieren. Dus trommelde ik (zonder veel moeite uiteraard) mijn lief op en (met iets meer moeite) een boel vrienden.
Wat mij finaal over de streep trok, was het voorafgaandelijke walking dinner door Eetavontuur en Foodsie – twee door mij nogal geliefde cateringbedrijven uit Gent. Een nachtje feesten kost in voorverkoop € 25, met nog eens € 15 erbovenop voor een foodiestart van de avond. Voor die € 15 krijgen we vier gerechten, een gin tonic en een glas wijn. Faire deal, als je ’t mij vraagt!
What’s on Charla’s menu this evening, Sir?
